𝐈ʼ𝐌 𝐍𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐆𝐎𝐍𝐍𝐀 𝐋𝐄𝐓 𝐘𝐎𝐔 𝐆𝐎 , one direction

18. Vogels

Charlie Tomlinson
de volgende dag zijn Freddie en ik al vroeg op het vliegveld. ik heb de familie Tomlinson gedag kunnen zeggen, net als de meiden van Little Mix, en de jongens van 5sos. Shawn vond het gelukkig geen probleem dat we zouden komen. hij vond het zelfs leuk, omdat hij ons al een tijdje niet meer gezien heeft.
Freddie heeft een zakje met een chocolade croissant in zijn ene hand, en in de ander een flesje appelsap. Harry heeft ons al vroeg naar het vliegveld gebracht. onze koffers hebben we al op de band gelegd, we stappen zo het vliegtuig in. Harry omhelst Freddie, en daarna mij. “pas op jezelf”, fluistert hij in mijn haar. hij geeft me een kus op mijn kruin. “ik hou van je, Harry”, mompel ik in zijn shirt. “ik ook van jou, honey.”
ik pak mijn tas met handbagage op en pak Freddie's hand. zijn eten doe ik in de tas. “we houden contact, hoor. ik zal jullie vaak genoeg appen”, zeg ik tegen Harry. hij knikt. “Ashton heeft een groepsapp gemaakt, hij heet “Charlie's Angels”, daar kan je de updates in sturen.” ik schiet in de lach door de naam van de groepsapp, het is echt wat voor Ashton. “laat me raden, jullie zijn mijn angels?” “pretty much”, grijnst Harry. ik lach. “mama, kom nou”, zegt Freddie terwijl hij aan mijn arm trekt. ik glimlach nog een keer naar Harry. “doei, Hazz.” “doei, honey.” dan draaien Freddie en ik ons om en lopen we weg. we draaien ons nog één keer om om naar Harry te zwaaien. maar dan vertrekken we echt.

“vliegen is zo cool”, piept Freddie als hij uit het raampje van het vliegtuig kijkt. “ik zie de wolken! en de wereld en de zee! mama het is net alsof ik een vogel ben.” hij drukt zijn neus tegen het glas. ik lach. “wat voor vogel zijn we dan?”, vraag ik hem. daar moet hij even over nadenken. “ik ben een adelaar. want die zijn heel cool, en groot”, zegt hij dan. “en jij bent een flamingo, want die is roze en dat is jouw liefelings kleur. en die zijn heel mooi”, vervolgt hij. ik lach. “dus ik ben een roze vogel?” Freddie knikt enthousiast. dan draait hij zich terug naar het raampje.
uren later komen we aan op het vliegveld van Canada. Shawn zou iemand sturen om ons op te halen, hij had een foto gestuurd van een bodyguard. ik zie een man staan en denk hem inderdaad te herkennen van de foto. en inderdaad, de man komt op me af lopen. “hallo, jij bent Charlie, toch?”, vraagt hij. Freddie kijkt op naar de lange man en pakt mijn hand wat steviger vast. “ja, dat ben ik”, antwoord ik. de man glimlacht vriendelijk. “ik ben Andrew. Shawn heeft me gestuurd”, zegt hij, waarmee hij mijn sterke vermoedens bevestigt. “kom maar, de auto staat buiten”, zegt hij terwijl hij Freddie's tas oppakt. we lopen achter hem aan. hij tilt onze tassen de auto in. “ga maar zitten, hoor. jullie zullen wel moe zijn van die lange vlucht.”
nadat ik Freddie's gordel heb vastgemaakt, stap ik voorin in de auto. Andrew komt naast me zitten. “zijn jullie hier op vakantie?”, vraagt hij. ik kijk uit het raampje naar de mooie stad. “ja.. zoiets ja.” “oh, sorry, ligt het gevoelig?”, vraagt hij beschaamd. ik glimlach naar hem. “het is oké. ik heb ruzie met mijn vriend.” Andrew fronst. “heeft ie je pijn gedaan?” ik knik. “ach, mannen zijn eikels. dat zeggen Shawn en ik altijd. ondanks dat ik zelf een man ben, zal ik altijd van mening blijven dat mannen vrouwen niet met genoeg respect behandelen”, zegt hij. ik lach. “behandel jij vrouwen met respect?”, grap ik. hij lacht. “absoluut. altijd.” “I stan”, grijns ik.
“mag ik vragen wat hij heeft gedaan?”, vraagt Andrew voorzichtig. ik denk even na maar knik dan. “ongeveer een half jaar geleden waren we onderweg naar Frankrijk, we gingen op vakantie. maar we zijn er nooit aangekomen; we kregen een ongeluk door een spookrijder. ik heb de grootste klap opgevangen, waardoor de kinderen die achterin zaten niet gewond zijn geraakt. maar daardoor ben ik in een coma terechtgekomen. ik ben een paar weken geleden wakker geworden, maar alles leek weer goed te zijn.” ik zucht diep. “ik heb bijna een half jaar in coma gelegen. en blijkbaar heeft mijn man de laatste vier maanden seks gehad met zijn ex vriendin.” Andrew fronst. “terwijl jij in het ziekenhuis lag? wat een klootzak.” ik knik. “maar jullie zijn dus getrouwd?”, vraagt de man naast me. ik knik. “ja. ongeveer drie jaar geleden. toen ik achttien was, en hij eenentwintig.” Andrew knikt naar achter. “en die kleine? ook toen je achttien was?” ik schiet in de lach. “laten we het erop houden dat ik nogal roekeloos was. maar ik heb er nooit spijt van gehad. van mijn zoontje weet ik dat ik dat nooit zal krijgen, maar voor het eerst in drie jaar twijfel ik of ik spijt heb van mijn huwelijk”, leg ik uit. “mijn ouders hebben me hiervoor gewaarschuwd. net voor het huwelijk heb ik ze verteld over mijn zoontje, en de trouwerij. ze hebben toen al het contact verbroken. ik heb nooit meer contact met ze gehad. ze waarschuwde me dat hij me pijn zou doen en dat ik niet op mijn achttiende zou moeten trouwen”, zucht ik. Andrew bijt op zijn onderlip. “dat klinkt best heftig voor een eenentwintig jarig meisje.” “vrouw. eenentwintig jarige vrouw”, verbeter ik hem. hij schiet in de lach. “natuurlijk, sorry mevrouw”, lacht hij. misschien kan dit nog wel wat worden, deze vakantie bij Shawn.