𝐈ʼ𝐌 𝐍𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐆𝐎𝐍𝐍𝐀 𝐋𝐄𝐓 𝐘𝐎𝐔 𝐆𝐎 , one direction

12. Hier voel ik me veilig

( 3 maanden later )

Louis Tomlinson
ik knijp in Charlie's hand. “word alsjeblieft wakker, lieverd. ik mis je”, fluister ik. natuurlijk krijg ik geen antwoord, wat me kapot erg irriteert.
nadat ik meer dan drie uur bij haar heb gezeten, vertrek ik. nadat ik de deur van Charlie's kamer heb dicht getrokken, pak ik mijn telefoon uit mijn broekzak en zoek ik Eleanorʼs contact op.

You: zorg dat je klaar bent als ik aankom. ik ben er binnen een halfuur.

Eleanor Calder: waar moet ik klaar voor zijn?

You: zorg gewoon dat je naakt op bed ligt.

Eleanor Calder: oké, babe ;)

een deel van me vervloekt zichzelf, maar een ander deel kan niet stoppen met denken aan hoe goed de seks met Eleanor is. ik heb dit nodig. ik heb de seks nodig. we hebben geen relatie, en dat gaat ook nooit gebeuren. maar meestal zuip ik van te voren te veel, en dan ga ik naar haar toe en hebben we seks.

Charlie Tomlinson
zwart. dat is alles wat ik zie. letterlijk. maar ik wil licht zien, dit vind ik helemaal niks. en ik wil Freddie zien. als ik me goed focus, zie ik verderop wat licht. verwoed probeer ik mezelf daar naartoe te duwen. misschien is Freddie daar!
mijn oogleden voelen zwaar en het is moeilijk ze op te tillen. maar ik blijf het proberen. ik wil zo graag naar Freddie. het verlangen om mijn zoontje te zien is zo groot, dat dat de reden is om door te gaan. wanneer ik mijn ogen, na wat voelt als een eeuwigheid, dan eindelijk open krijg, knijp ik ze gelijk weer dicht vanwege het velle licht. het lijkt alsof alles wit is. wat is dit? welke imbeciel heeft besloten me in een witte kamer te leggen? waar slaat dat nou weer op?! voorzichtig open ik mijn ogen weer. ik knipper meerdere keren tegen het licht, maar dan lukt het ze open te houden.
ik kijk om me heen en zie allemaal apparatuur om me heen staan. nu pas valt het me op hoeveel geluid die dingen maken. een irritant gepiep vult mijn oren. wat is dit? waar ben ik? als ik nog een paar keer naar de kamer kijk snap ik het: het is een ziekenhuis kamer. en ik lig in een bed. een bed? oh, dat is niet zo erg. ik ben gek op mijn bed. wel een beetje jammer dat het niet míjn bed is. ineens gaat de deur recht voor mijn bed open. een vrouw van ongeveer veertig stapt naar binnen. ze glimlacht naar. “hey, lieverd. rustig maar, hoor. ik ben Rebecca, ik ben je verpleegster.” verpleegster? waarom heb ik een verpleegster? Rebecca glimlacht. “je ligt hier al bijna een halfjaar”, zegt ze met een verontschuldigende glimlach. een half jaar?! mijn ogen worden groot. Rebecca komt naast me staan en begint van alles te checken. “het spijt me je dit te vertellen, lieverd.” ik schud mijn hoofd, wat best wel pijn doet aan mijn nek. “lukt het met praten?”, vraagt Rebecca. ik probeer te praten maar er komt alleen een schor geluid uit mijn mond. Rebecca glimlacht. “rustig maar. ik ga wat drinken voor je halen. hou je van thee?” ik knik. Rebecca loopt de kamer uit en komt vijf minuten later weer terug met een kopje thee. “er zit wat honging in, hopelijk helpt dat en kan je zometeen normaal praten.” ik blaas wat op de warme vloeistof en neem dan voorzichtig een paar slokken. dan probeer ik weer te praten, dit keer lukt het. mijn stem is schor en het is lastig te verstaan maar het lukt. “Freddie”, fluister ik naar Rebecca. “ik wil Freddie zien.” Rebecca glimlacht. “dat is je zoontje, toch? komt goed. ik zal je man bellen.” ik glimlach wanneer ze over Louis begint. “maar eerst moet je wat vragen beantwoorden. het zijn hele simpele vragen, maar ze zijn verplicht omdat je in een coma hebt gelegen.” ik knik als teken dat ze kan beginnen. “wat is je naam?” alsof je dat niet weet. “Charlie Tomlinson.” “hoe heten je man en zoontje?” “Louis en Freddie.”
na nog wat van dat soort simpele vragen verlaat Rebecca de kamer om Louis en wat andere te bellen, en ik ga weer lekker liggen. langzaam zak ik weer terug in slaap.

“auw, voorzichtig, daar sta ik!”
“sorry, hoor.”
“laat Freddie er eens langs, Ash.”
“Fenne blijf nou eens van haar haren af.”
“waar is Louis?”
“Harry zit stil.”
“mama?”
ik hoor allemaal verschillende stemmen vanuit alle hoeken van de kamer. een paar herken ik gelijk, bij andere moet ik iets harder nadenken, maar ik kom er wel uit. ik hoorde Zayn, Calum, Isa, Niall, Ashton, Jade en Freddie.
“stil nou eens allemaal! jullie maken haar nog wakker.” Luke. zonder twijfel Luke. hij zit naast mijn hoofd, dichterbij dan de rest. met trillende oogleden open ik mijn ogen. “mama!” ik glimlach bij het horen van mijn zoontjes stem. “Freddie”, fluister ik terug. naast me word op een knopje gedrukt (waarschijnlijk door Luke) waardoor de “rugleuning” van mijn bed wat omhoog gaat en ik goed de kamer in kan kijken. Freddie klimt gelijk op mijn schoot en ik sla snel mijn armen om hem heen. Luke aait door mijn haar en de rest begint enthusiasts te praten. Fenne en Isa hebben beide tranen in hun ogen. “we hebben je zo gemist”, fluistert Isa. ik glimlach naar ze. “kan ze zich iedereen wel herinneren?”, vraagt Calum zich hardop af. ik kijk hem aan met een blik die zegt “serieus?”. hij steekt verdedigend zijn handen op. “ik heb je zo gemist, mama! je hebt heel lang geslapen”, zegt Freddie. “ik heb jou ook gemist”, antwoord ik zacht. ik kijk de kamer in. iedereen is er; Niall, Liam, Zayn, Harry, Jesy, Jade, Perrie, Leigh-Anne, Michael, Ashton, Luke, Calum, Isa, Fenne en Freddie. maar dan dringt het tot me door dat ik wel degelijk wat gezichten mis, (naast de gehele familie Tomlinson), Louis en Floor zie ik nergens. ik kijk opzij, naar Luke. “waar is Louis? en waar is Floor?” Luke bijt op zijn onderlip en kijkt de rest smekend aan. “Floor kan nog niet komen”, zegt Fenne snel. “ze zat vast op haar werk en kon niet weg.” ik knik langzaam. dan kijk ik Harry aan. “en Louis?” Harry perst zijn lippen op elkaar en ademt diep in via zijn neus. “hij uhm..” maar Perrie onderbreekt hem. “hij komt wat later. het is hier al zo vol en hij wou graag een momentje alleen met jou en Freddie”, zegt ze. ik knik weer. “heb ik iets gemist?”, lach ik zacht. Calum grinnikt. “behalve zes maanden, niet veel.”
Freddie legt weer zijn hoofd op mijn borst en ik aai zacht door zijn blonde haren. hier voel ik me veilig. met alle mensen waar ik van hou. ookal mis ik er twee.