your voice, chanlix [düzenlendi.]

11

Felix, Chan'ı banyodan gönderdikten sonra Seungmin'in bornozlarından birini giydi ve Seungmin'in odasına yöneldi. Yine Seungmin'in kıyafetlerinden aldı ve giyinip aşağı indi.

Oturma odasına girdiğinde Hyunjin'in kafasını Seungmin'in boynuna gömüp ağladığını, Jeongin'in koltukta tepetaklak durarak telefona baktığını, Jisung'un ise duvara yapışmış bir şekilde ağladığını gördü.

"Neden ağlıyorlar bunlar?" Jeongin'e bakarak sordu.

Jeongin kafasını telefondan ayırmayarak cevap verdi. "Dizide duygusal bir sahne çıktı, ona ağlıyorlar. Hyunglarım diyorum küfür etmeyeyim diyorum ama gerizekalılar."

Felix başını sallayarak onayladı onu. "Ben eve gidiyorum, ortalığı toplamam lazım."

Jeongin hemen koltukta düz konuma geçerek cevap verdi. "Hayır hyung! Beni onlarla," Elini uzatıp ağlayan Hyunjin, Jisung ve Seungmin'i gösterdi. "yalnız bırakma!"

"Hayır gitmem lazım."

"İyi, git. Sen de bırak beni. Belki sinir krizi geçirir evi yakarım ve sen de 'Keşke evde kalsaydım' deyip vicdan azabından ölürsün." Jeongin kollarını çaprazlayıp dudaklarını büzmüştü.

Felix ise ona aldırmayıp montunu aldı ve ayakkabılarını giyip dışarı çıktı. Bedenini saran bir ürperti, ardından soğukluk hissedince Chan'ın yanında olduğunu anladı ve gülümsedi.

"Nasılsın Chris-ah?"

"Çok mutluyum çünkü sesini dinledim~" Şirin bir sesle söylemişti. Felix onun bu hareketine karşılık daha çok gülümsedi.

"Ben de senin sesini duymak istiyorum. Sen de bana şarkı söyle." Felix istekle söyledi. Gerçekten Chan'ın şarkı söylerkenki sesini merak ediyordu.

"T-tabii!"

Çocuksu bir neşeyle bağırdı Felix. "Yaşasın!"

Ama toplum içinde olduğunu unutmuştu ve neredeyse bütün bakışlar ona dönmüştü. Kimi kınar gibi bakıyor, kimi ise neler olduğunu anlamaya çalışıyor gibi bakıyordu.

Felix mutlulukla kafasını eğdi ve dudaklarını birbirine bastırdı. İnsanların bakışları veya ne düşündükleri umrunda değildi.

...
ne yazdığım hakkında bir fikrim yok

umarım hoşunuza gitmiştir, hatalarım varsa özür dilerim