BESTFRIENDS FOREVER (Completed)

Chapter 21 : Misunderstood

CHAPTER 21

[Myrtle's POV]

"Good morning mom, dad," bati ko kay daddy and mommy ng makita ko sila sa may dining room.

"Good morning din anak," bati naman ni mommy sakin then naupo na ako dun sa dining table.

"Anak, bakit parang hindi na ata bumalik si Karen dito sa atin?" tanong ni daddy sakin na ikinagulat ko. "Namimiss ko na ang batang yun."

"Oo nga anak, may problema ba kayo?"

"Ah eh, wala naman po mom. Nahihiya na daw po kasi sya sa atin kaya naghanap na po sya ng matutuluyan," Hay! Ang sinungaling ko talaga. Pero sana lumusot ang alibi ko na to. Err.

"Bakit naman sya mahihiya e parang pamilya na nga natin sya? San daw pala sya tumutuloy ngayon?" Hala! San nga ba? Malay ko dun. Di ko din nga alam kung may tinutuluyan nga sya ngayon.

"Ah eh, sige po. Male-late na po pala ako. I have to go," then dali-dali akong lumabas ng dining room.

Nakaramdam na naman tuloy ako ng guilt dito sa puso ko dahil kelangan ko pang magsinungaling pati sa parents ko.

<sa PBB University>

"Naku Sir, I'm sorry for being late."

"Okay lang Ms. Reyes. Take your sit."

Napatingin naman ako sa pinto ng marinig kong binanggit ng prof namin ang surname ni Karen kaya aware ako na sya nga ang dumating.

At tama nga ako, at mas nagulat ako ng umupo sya katabi ng desk kung san nakaupo ako. Napatingin ako sa kanya pero umiwas din ako kagad.

<after class...>

"Ahm, bessy. Pwede bang sabay na tayong maglunch?" tanong nya sakin pagkatapos ng 3 hours na klase namin sa Financial Accounting 3.

"Pasensya na pero may kasabay na kasi ako," then tumayo na ako.

"Bessy, wait lang..." bigla nyang hinawakan ang wrist ko. "...alam kong galit ka parin sa akin. Please naman oh, mag-usap muna tayo."

"Sorry, busy din kasi ako at kung pupwede, wag mo kong tawaging bessy kasi hindi naman yun ang name ko, " tinalikuran ko na sya nun at lumabas na ko ng classroom.

Masakit din para sa akin na gawin to sa bestfriend ko kaya lang hanggang ngayon nasasaktan padin ako at the same time naiinggit ako sa kanya dahil halos lahat ng atensyon ng mga taong nakapaligid sakin ay nakukuha nya like my parents at syempre si Yves.

Dumiretso na ako sa cafeteria para kumain ng lunch. Ang totoo wala naman talaga akong kasabay, may klase pa kasi yung mga bagong friends ko.

.

"Karen, bakit ba pinagpipilitan mo ang sarili mo kay Myrtle? Andito naman kami," narinig kong sabi ng mga babaeng nasa likuran ko. Alam na alam kong si Karen ang kausap nila at alam ko ding ako yung tinutukoy nila. "Tingnan mo oh, sabi nya may kasabay syang kumain pero tingnan mo naman, nag-iisa lang naman sya. Mukhang back to pagiging loner na naman sya. Kawawa naman sya. Ahaha." tumayo na ako at nagmadaling tumakbo palabas ng cafeteria.

.

"Geh lang Karen, magsama-sama kayo!" sabi ko nung nasa labas na ako. Bigla na lang tumulo ang luha sa mga mata ko. Pakiramdam ko nga tama ang sinabi nila na nagiging loner na naman ako. TT__TT

- x - x - x - x -

[Karen's POV]

GRABEY! HINDI AKO PINATULOG NG MGA SINABI NI JANELLA SAKIN KAGABE...

"Alam kong ikaw lang ang makakapagpasaya kay Keith."

"Alam kong ikaw lang ang makakapagpasaya kay Keith."