Death of a bird/ Park Jimin

11🕊

Ne gamzeden ne gam-ı yâr-i pür-cefâdandır.
Bizim şikayetimiz bâht-ı bî-vefadandır.
[Ne sevgilinin süzgün yan bakışından ne de sevgiliden gelen acılarla dolu dertten şikayetimiz vardır.
Bizim şikayetimiz vefasız bahtımızdandır. ]
Na'li

Eskiden insanların cennetten bir parça taşıdıklarına inanılırmış.
Sen benim için bu dünyada ki cennetsin.
Bir parça değil hepsi sensin.
Kapılarını aç lütfen.
Kanatlarımı açıp bir minik kuş misali kalbinin sakura ağaçlarına konmak istiyorum.

İnsanın durduramadığı şeylerden biri de merakıdır. Ne kadar umrumda değil, bana ne ya da beni ilgilendirmez dese de mutlaka içinde bir yerde bir merak filizi vardır. En basitinden bir dizi, bir kitap, bir film ya da iki arkadaşını birlikte gördüğünde hep ne olucak yada ne oldu sorusu içinizi yer ve öğrenmek istersiniz. İşte yıllarca kullanmadığım bu duygu bugün bana eziyet etmişti. Ve ben durduramadığım bir şekilde kontrolünü kaybederek ona çarpmıştım. Kazam büyüktü. Sonucunu bilmeden son hız yola çıkıvermiştim.

Taemin'in suratına merakla bakıyor, vereceği cevabı sabırsızlıkla bekliyordum. O benim aksime sessizce başını defterine çevirdi. Zaten sakin biriydi ama az önce gayet de iyiydi, bir anda önceki halinden beter olması beni kuşkulandırmıştı. Bu neydi şimdi? İki dakikadır konuşması için bekliyordum ama ondan en ufak bir ses dahi gelmiyordu.
"Taemin konuşsana?"
Başını olumsuzca salladı.

"Bunu ben söyleyemem noona. Üzgünüm."
Gel de çıldırma! Ortada bilmediğim bir şey dönüyordu ama kimse bunu söylemeye yanaşmıyordu. Sinirle yerimden kalktım. Madem bunu Taemin söylemiyordu bende Taehyung'tan zorla öğrenecektim.
"Noona nereye?"
Taemin'e aldırmadan odadan çıkıp karşı odanın kapısını açtım. Taehyung yatakta sırt üstü yatmış elindeki çerçeveyi inceliyordu. Gözünden bir kaç damla ard ardına yatağa damladı. Ona doğru yürüyordum ama o hiç şeklini bozmadan hala elindekine bakıyordu. Hızla elindekini çekip aldım. Resimde hepsinin yüzü gülüyordu. Öyle içten gülümsüyorlardı ki neden benim böyle arkadaşlarım olmadı diye düşünmeme sebep olmuştu. Peki bu gülüşler neden şimdi soldu, bunu deli gibi merak ediyordum. Bütün yüzleri tek tek inceledim. Ama bir sonuç çıkaramadım.

Taehyung yatakta doğrulup oturma pozisyonu aldı.
"Ne oldu? Ne oldu da bu haldesiniz Taehyung?"
Alayla güldü.
"Konuşsana be adam."
Yanına oturdum. Deli gibi merak ediyordum işte. Diğer ikisi nerede ve ne oldu da Jimin bu halde? Belki bilirsem ona yardım edebilirdim. Belki tekrar eskisi gibi gülümsetebilirdim. Taehyung arkasını dönüp yan bir şekilde yatağa yattı. Resmen beni görmezden gelmişti. Bunu ilk defa yaptığı için bir kaç saniye şaşkınlıkla geniş omuzlarına baktım. Elimle kolunu tutup sarstım.
"Taehyung sana diyorum."
Sesim sakin ama ısrarcı çıkmıştı. Kibar bir şekilde konuşursam belki istediğimi alabilirdim. Kolunu tekrar sarstım. Ama ondan ses gelmemişti. Ayağa kalkıp iki elimle kolunu tutup sarsmaya başladım. Bu sefer söyleyene kadar sarsmaya kararlıydım. Belki de sadece bir cümleydi ama o bunu söylemiyordu.

Kolumdan tuttuğu gibi beni kendine çekti ve diğer tarafına nasıl geldiğimi dahi anlamadan onun ıslak yüzüne bakar bir haldeydim. Gözlerim kocaman açılmış ve büyükçe yutkunmuştum. Ne akılla onun yanına kadar gelmiştim ki zaten? Bir daha ona dokunmamam gerekiyorken ben ısrarla dokunmuştum. Kalkmaya yeltendim ama izin vermedi. Güçlüydü. Bunu da kullanıyordu.
"Ona bakıyorsun. Ona gülümsüyorsun. Ona sevgini veriyorsun. Acısını görüyorsun. Ya ben prenses. Seni ilk ben gördüm. Seni ilk ben sevdim. Bir damla göz yaşı dökme diye çabaladım. Bir tebessümün için kendimi şekilden şekle soktum. Ama bana bakmıyorsun. Bana ona gülümsediğin gibi gülümsemiyorsun. Bana sevgini vermiyorsun. Ya benim acımı? Benim acımı niye görmüyorsun? Kanayan kalbimi neden daha fazla kanatıyorsun? Ne yapmam gerek ? Ne yapmalıyım prenses? Sevginin birazını vermen için ne yapmam gerek? Ben de mi hastanelerde durayım? Bunu yaparsam benim de acımı görür müsün?"
Ağzımı açmıştım ki parmağını dudağıma bastırdı.