Elimdeki telefonumu kapatarak kenara koymamın ardından bakışlarım reklamın bitmesi ve izlediğim dizinin başlaması ile televizyonu buldu.Saat on bire geliyordu ve benim henüz uykum yoktu.Dizi izlemek biraz olsun uykumu getirir diye düşünerek elimdeki atıştırmalıklara öylece oturuyordum işte.
Tam o sırada çalan kapı zili dikkatimi dağıtken kaşlarımı çatmıştım.Saat on bire geliyordu ve bu saate kim gelmişti ki?
Yavaşça doğruldum ve adımlarımı dış kapıya yönelendirdim.Tedbirli bir şekilde kapıyı açtığımda yerde gördüğüm papatya buketi ile içim rahatlamış ve kapıyı bu rahatlıkla sonuna kadar açmıştım.
Dışarıya çıktım ve yerdeki çiçekleri alarak gülümsedim.
Tam üç haftafır her gün aksatmadan geliyordu bu çiçekler.Saati önemli değildi.Geliyordu her gün kesin.
Başta kimden geldiği hakkında içime çok kötü bir his doğsa da sonradan biraz rahatlamıştım.Bu üç haftalık süreç içerisinde bana kesinlikle zarar vermemişti.Bu beni biraz olsun rahatlatıyordu.
Ama getirdiği çiçeklerin papatya olması bana geçmişten birini hatırlatıyordu.
"Papatyalarım gelmiş anlaşılan."
Gülümsedim tekrar ve üşüdüğümü hissettiğimde arkamı dönerek eve girdim ve kapıyı kapattım.
İçeri girmeden üzerindeki kartı alarak ne yazdığına bakmıştım.
Seni seviyorum papatya'm...
Kimdi bu?Beni sevdiğini söylüyordu ve üstelik aklıma hiçbir fikir gelmiyordu bu konuda.Kim olabilirdi bilmiyordum.
Arkamı döndüm ve kapının deliğinden dışarıya baktım.Tam o an kapının önünde arkası dönük bedeni görmüştüm.
Oydu!
Bir an içime doğan cesaretle beraber hızla kapıyı açıp dışarı çıkmıştım.O benim bu hareketime karşı aramızda iki metre kadar kala duraklamıştı.
Uzun boyluydu.En azından bana göre.175 boylarına olmalıydı.Benim 160 olmamı sayarsak evet uzundu.
"Sen..."
İçimdeki beklenemeyen heyecan ve garipçe hızlanan kalp atışlarım ile ancak bu kelimeyi kurmuştum.Derin bir nefes alıp devam ettim
"Sen...Kimsin?"
Karşımda sırtındaki hareketlenmeden belli ederek gerilen beden derin bir nefes almıştı.Aradan geçen birkaç dakikaya rağmen konuşmayınca ben devam ettim.
"Kimsin sen dedim!Bana neden bu çiçekleri gönderiyorsun?"
Cevap vermedi.Tanıyor muydum acaba?
"Yoksa...Sen..."
Devamını getirmek benim için çok zordu.Seneler öncesinde kalan olayları hatırlamak istemiyordum.Eğer onlardansa...Bu çiçekleri getirme nedeni...
"Sen yoksa onlardan mısın?"
Kurduğum cümle ile hızla başını yan tarafa çevirdiğinde kapşonunun izin verdiği şekilde gördüğüm turuncuya kaçan dudakları ve simsiyah saçları ile sadece başını çevirmişti.
Sorduğum soru üzerine derin bir nefes alıp ağır haraketlerle başını iki yana salladı ve beklemeden büyük ve hızlı adımlarla uzaklaşmaya başladı.
Ona seslenmek, durdurmak amacı ile birle adım atarak dudaklarımı aralamıştım ki vazgeçtim.Bu gizemli adam beni dinlemeyeceğe benziyordu.
Gözlerimi kapatıp omuzlarımı düşürerek nefesimi bıraktım.Fakat bir gariplik vardı.
Neden gözlerimi kapattığım an az önce başını çevirdiği zaman gözümün önüne geliyordu?
Üstelik o turuncuya dönük dudakları neden bu görüntünün ana noktasıydı?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evet biliyorum uzun zaman oldu bu yüzden size 2 bölüm Bıraktım.Sadece okumalar az ve hiç yorum Alamıyorum.Bu beni üzüyor.İlham yok ve yorum olmadığından yazmak istemiyorum.Lütfen yorum yapın.Tepkinizi öğrenmem gerek ki ona göre ilerleyeyim.
Aklınızda birsürü soru olduğunun farkındayım.Hikaye çok normal gidiyor ama bu bölümden sonra yavaş yavaş başlayacağım her şeye.Diğer kitaplarda genelde her şeyi ilk bölümlerden açıklardım ama artık her şeyi yavaş yavaş açığa çıkaracağım.Lütfen okumaya devam edin.Gerçekten güzel şeyler var aklımda.
Gerekirse Ye Na'nın yaşadıklarına üzülecek yeri gelince de Yoongi'nin masum aşkı için gülümseyeceksiniz.Sadece biraz sabır.😉
