MESLEK LİSELİ (Kitap oldu)

M.L 3.12

Şimdiki zamana geri dönüyoruz. Yorumlarınızı merak ediyorum bu bölüm için. Aykut'u affettik mi? İyi okumalar.

"Doktorun yanından geldiğim o gece, odama girdim. Sabaha kadar kapının arkasında oturup ağladım. Bir dakika uyuyamadım. Sana bunu nasıl yaparım diye düşünmekten başka bişey düşünemedim. Üç ay, yaz tatili boyunca sen köydeyken fabrikada işçi olarak çalıştım. Aldığım paradan sadece sigara parası ayırdım kendime. Arabayı almadım, kartları bıraktım.. Tedavi masraflarını tek başıma, ben karşıladım. Ne babam, ne Asil abi.. Kimseden istemedim. Senin ailen benim Mısra. Ne yapmam gerekiyorsa onu yapmaya çalıştım." Öylesin Aykut. Senin yokluğunda da benim bir tek ailem sendin.

"Bu rahatsızlıklar yüzünden her Allah'ın günü seni delirtmek için uğraştım Mısra." dedi ağlarken. İkimizde ağlıyorduk. "Mecbur bıraktılar Mısra. Psikolojisi iyi değil dediler. Yapmak zorundasın dediler. Her seferinde hastaneye gidip serum verdiler sana. Bipolar ve pasif agresiflik yüzünden."

Kollarımı boynuna dolayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ettim. Ettik. İkimizde dur durak bilmeden ağlıyorduk.

"Benden nefret etmeni kabullendim ama kin tutmanı kabullenemiyordum. Ama her seferinde senden sonra bende gittim doktora. Her doktorun yanından çıkışında konuştuklarınızı söylüyordu bana. Senin durumunu dinledim, bir süre sonra bana kin tutmamaya başladın. Sana dinlettiğim şarkılarda ne zaman bağırmayıp, kriz geçirmedin, o zaman pasif agresifliği atmıştın üzerinden. Hatırlıyor musun? Aykut'u çok özledim diye ağlamıştın. İlk kez o kadar uzun konuşmuştun. O zamanda dedi Burak bey, bipolar geçiyor diye. Ama bu seferde babanla tekrar kavga ettiniz ve bi atak dönemi daha geçirdin." Sesini azalttı. "İntihar ettiğin zaman.."

"Neden gelmedin o zaman yanıma Aykut? Ben seni istiyordum o zaman, neden gelmedin?"

"Cevap vermemişsin Burak abiye. Eğer gelsin deseydin, ben kapının önünde seni beklemiştim. Cevap verseydin eğer, susmasaydın gelecektim yanına ama istemedin.." Evet çünkü bana acıyacağını düşünüyordum. Beni sevmediğini düşünüyordum.

"Sonra o susma hastalığın başladı. Kimseyle konuşmadın, aylarca sustun, okula gelmedin. Depresyon dönemi geçmeden psikoloğa gitmeni uygun gördüler. Babam.. Adam olmadan yok sana Mısra dedi. Adam olmak için, sana söz verdiğim gibi gidip fabrikada çalıştım. Yetmedi, üniversiteyi kazansın dediler. Sen iyileşmeden yanına gelmemem için elinden geleni yaptı herkes. Her defasında önüme bir engel çıkarttılar Mısra." Hıçkırıyorduk.

"Sen gelseydin geçerdi hepsi Aykut. Ben yalnızca seni istedim yanımda, kimseyi değil.."

"Anlasana bebeğim. Depresyondan çıkmadan karşına gelip bişey yokmuş gibi davranmazdım. Bu yeni bir durumu ortaya çıkartır dediler. O yüzden tamamen düzelmeni bekledim." Doğru. Hiçbir şey olmamış gibi davranmazdım sana. Davranmadım da zaten.

"Her defasında birisi çıktı önüme olmaz dedi. Her gün öldüm Mısra sen yokken. Ama sensiz kalmak zoruma gidiyordu. Denize gittiniz Asil abiyle. Bana da haber verdi. Denizin dibinde beraber yüzdük seninle." Şaşırarak kollarımı ayırıp yüzüne baktım.

"Hayal görmedim mi yani ben? Halüsinasyon?"

"Hayır bebeğim hayır.. Köydeyken bahçede beni aradığında hayaldi. Dağ evinde kapının çalması ve camda birisini görmen hayaldi. Ama denizde değildi. Ben gelmiştim. Bir gece, Doğum günün olduğu gece Asil abi evde kimse olmadığını söyledi. Sana o günlük sözümü tutamadım ama yanına gelmek istedim. Çok güzel uyuyordun. Sana sarılıp öpmemek için zor tuttum kendimi. Ama sen.. Kokumdan tanıdın Mısra. Saçlarını koklamak için eğildiğimde okyanus dedin, Aykut dedin. Sen adımı sayıkladıkça burdayım dememek için kendimi tükettim. Aylar sonra kokumdan tanıdın beni, uykunda bile.." Yüzüme ellerini getirdiğinde sanki gerçek mi diye kontrol etmek amaçlı bende onun yüzüne koydum ellerimi. Gerçekti. Hayal değildi bu.