Waar woorden spreken, schrijfwedstrijd [GESLOTEN]

Ronde 1 opdracht 2 - alle verhalen

Goedemiddag lieve deelnemers!

Inmiddels heb ik er al meer dan 10 uur aan beoordelen opzitten, verspreid over meerdere weken. Nu hoef ik nog maar ongeveer een uur of drie. Als alles goed gaat zet ik vanavond de beoordeling erop en als niet alles goed gaat morgen, omdat ik dit weekend zeker weten drie uur tijd heb! Nogmaals mijn excuses ervoor. Het beoordelen duurde veel langer dan ik had voorzien (ik dacht aan een uur of 4 in plaats van 13) en tussendoor was er nog van alles aan de hand. Dat is gelukkig opgelost dus vanaf nu zal alles veel soepeler verlopen. Ik hoop dat jullie me dit niet erg kwalijk nemen en dat jullie nog steeds evenveel zin hebben in de wedstrijd als voorheen.

Hierin staan alle verhalen die zijn ingeleverd voor opdracht 2 (behalve dat van @_SkyWood_ omdat ze me heeft gevraagd haar verhaal niet online te zetten). De apart beoordeelde verhalen zullen hierna in losse hoofdstukken verschijnen.

Soms zijn er wat dingetjes mis gegaan met de vormgeving omdat Wattpad standaard een regel overslaat. Hier heb ik dan ook alleen naar gekeken op de manier waarop ik het van jullie ontvangen heb.

Zou iemand de tags willen controleren? Ik werk op mijn laptop en dan gaat er soms iets mis. Ik ben een beetje bang dat ik ergens de verkeerde persoon heb getagd.

Verhaal van helskabaal
Met een blik die alleen maar beschreven kon worden als 'natuurlijk heb ik dat weer' staarde ik naar de schoolbus. Of tenminste, wat er over was van de bus. Eén keer - echt één keer verdorie -  besloot de school dat we op 'schoolreisje' mochten en kregen we ervoor ik terug?

Een schamper lachje verliet mijn keel terwijl mijn ogen over de bus gleden. Nog altijd hetzelfde witte kleur die hij eerst gehad had ook de rode letters op de zijkant was hij niet verloren. In de bus konden we nog altijd stoelen zien staan en het bagageruim stond wagenwijd open. Onze tassen waren weg, maar dat was nog niet eens het enige wat verdwenen was.

Mijn ogen gleden maar de onderkant van de bus, waar normaal wielen zouden moeten zitten, maar waar nu slechts vier gapende gaten zijn. Op de plek waar het wil had gezeten, lag nu een dikke, rode kater. Het zat waarschijnlijk alleen in mujn hoofd, maar ik kon zweren dat de kat naar ons liep te grijnzen.

Iemand had onze wielen gestolen. De hele bus stond er nog, maar mijn wielen waren weg. Naast mij hoorde ik andere leerlingen mompelen, een meisje snikte zachtjes aangezien ze blijkbaar haar telefoon in haar tad had laten zitten. Geërgerd gaf mijn geschiedenisdocent een schop tegen de bus en een gefrustreerde schreeuw zijn mond.

De kat miauwde alwetend, met een soort urgentie in zijn stem die alleen maar beschreven kon worden als menselijk. Weer zag ik die vage grijns op zijn gezicht verschijnen. Konden katten überhaupt grijnzen?

Ik wist niet waarom, maar ik kon mij niet eens focussen op dat wat er om mij heen gebeurde. Die kat bleef mijn aandacht trekken. Steeds weer als het hoge geluid de kat verliet, leek het anders te klinken. Een toon in de het geluid die gewoon bijna menselijk was. Een toon die ik herkende. 

Mijn voorhoofd vormde zich in een frons en met een vragende blik op mijn hoofd, deed ik een stap dichterbij de kat. Een zwarte pluk haar viel voor mijn gezicht toen ik mij voorover boog om de kat beter te kunnen bekijken. Mijn ogen vernauwden zich tot spleetjes en langzaam probeerde ik mijn hand dichterbij de kat te brengen. Haar rode vacht in diep contrast met mijn bruine.

Op het moment dat ik de kat bijna op haar kopje kon aaien, stond de kat op en schudde deze haar kop. Ze draaide zich om en liep weg bij de bus. Verbaasd keek ik haar na en klaar om mijn vreemde gevoel te negeren, wilde ik bij mijn vrienden gaan zijn. De kat was echter gestopt met lopen en leek wel te gebaren alsof ik hem moest volgen.