You're The Hottest Girl - Teen Wolf Preferencje

83. Peter vs dziecko

 – To twoja nowa fryzura? Och, powinnaś częściej zaplatać takie warkocze. Masz naprawdę urocze kokardy! Ojejku, dziękuję, to bardzo miłe z twojej strony. Mama mi ją kupiła – trajkotała Madeleine jak najęta.

– Mads, litości, możesz się bawić trochę ciszej – jęknął Peter.

Córka wbiła w niego oburzone spojrzenie.

– Ja rozmawiam! Jestem za duża na zabawę.

Peter poważnie w tą wątpił. Madeleine miała siedem lat. Co prawda on już dawno był dzieckiem i nie do końca pamiętał, czym się wtedy zajmował, ale to raczej była zabawa. Może trochę dzika, jako że był wilkołakiem, ale wciąż. Natomiast Maddy nie była nawet wilkiem, tylko ludzkim szczenięciem z nadnaturalnymi rodzicami. Petera trochę niepokoił fakt, że jego córka rozmawia z wymyśloną przyjaciółką. Chociaż ty uparcie utrzymywałaś, że nie ma się czym martwić i u dzieci tak bywa. A co on wiedział o dzieciach poza faktem, że były irytujące?

– Co ja mówiłem, że zrobię, jeśli będziesz niegrzeczna?

– Że mnie pożresz – odpowiedziała znużonym głosem siedmiolatka. – To byłby kanibalizm, wiesz o tym?

– Skąd ty w ogóle znasz takie słowa?

– Czytam – wyjaśniła Maddy. – Mama powiedziała, że jeśli chcę być mądra jak ona i ciocia Lydia, to muszę się uczyć.

Och, litości! Peter za żadne skarby nie chciał, by jego córka była tak przemądrzała jak ta ruda banshee, twoja siostra.

– Ty nie umiesz czytać – zirytował się.

– Oczywiście, że umiem. Musiałam się nauczyć i to już dwa lata temu, bo mama czytała mi same brednie. Co za ignorant wymyślił, że wilkołak zje babcię i małą dziewczynkę, a potem zostanie pokonany przez łowcę, który używa nitki i igły zamiast spluwy? Literacka porażka – oburzała się, kręcąc głową. Po chwili uśmiechnęła się szeroko. – Noelle się ze mną zgadza.

– Kim jest Noelle? – spytał Peter, przecierając zmęczone oczy.

– To moja przyjaciółka – wytłumaczyła Maddy, wskazując na swoją prawą stronę.

Peter przyjrzał je się bardzo uważnie. Był skłonny nawet przyznać, że przydałaby mu się wizyta u okulisty. Po prostu nie widział nikogo stojącego obok swojej córki. Tylko powietrze. A może to Madeleine powinien zapisać do okulisty?

– Wyproś swoją nieistniejącą koleżankę z MOJEGO domu, bo mam dość twojego trajkotania – warknął.

– Jesteś niegrzeczny – oceniła córka. – Za takie zachowanie należy ci się lanie.

Peter aż otworzył usta ze zdumienia.

– Takich rzeczy też uczy cię matka? – spytał.

– Nie – prychnęła Maddy. – Malia.

– Jakim cudem jesteście tak podobne do siebie, skoro macie inne matki – mruknął sam do siebie Peter.

Córka i tak mu odpowiedziała.

– Irytującą dla innych ludzi osobowość najwidoczniej dziedziczy się po ojcu. Może na wszelki wypadek nie rób mamie w brzuchu więcej dzieci.

– Noż do cholery, zamilknij w końcu – powiedział Peter, patrząc na zegarek.

I to było pierwsze, co usłyszałaś po wejściu do domu.

– Wyrażaj się przy dzieciach – skarciłaś go, a dopiero potem przeszłaś do powitania. – Nawet nie wiecie, jak się cieszę, że już jestem po pracy, jakoś dziwnie się czuję, chyba będę chora... Cześć, skarbie – rzuciłaś, całując Maddy w czoło. – Och, mamy gościa!

– Dzieciach? – spytał zdezorientowany Peter. – Gościa?

Przejechałaś po włosach małej i ślicznej, chociaż nieco smutnej ciemnowłosej dziewczynki i podeszłaś do męża.

– Prześliczne kokardy, Noelle – powiedziałaś jeszcze, kiedy obok niego siadałaś. – Coś nie tak? – zapytałaś, bo Peter miał trochę nietęgą minę.

– Żarty sobie ze mnie robicie? Jaka Noelle?

– Mads ci nie mówiła? Ostatnio kręci się tutaj duch małej dziewczynki. Myślałam, czy by nie zająć się sprawą jej śmierci i nie odszukać rodziny, ale okazało się, że zmarła z dwieście lat temu – wyjaśniłaś.

Peter wyglądał, jakby się dusił.

– Więc jakim cudem tylko ja jej nie widzę?

Westchnęłaś ciężko, ale uznałaś, że najwyższa pora przekazać mu tą wiadomość.

– Niedawno u Maddy uaktywniły się moce banshee.

– Co?!

– Powinieneś się cieszyć – zauważyłaś, klepiąc go po plecach. – To znaczy, że nie jest mugolem.

– Że niby czym?