ŞİMDİ VE DAİMA

14.Sevdiğim Adam

Rüzgardan

Eslem'le eve kadar yürümüştük. Aslında ona taksiye binelim demiştim ama Eslem yürümek istediğini söylemişti.

Ben Eslem'e deliler gibi aşıktım. Evet benim gibi biri nasıl deliler gibi aşık olur diyeceksiniz ama aslında her şey o kadar farklı ki. Hiçkimsenin bilmediği kadar farklı ve bu benim sırrım, bunu sadece ben biliyorum. Eslemi sevdiğimi bir anlık gökyüzüne haykırmak istemiştim ama Eslem gülerek eliyle ağzımı kapatmıştı. Eslemde o anın verdiği utançla koynuma saklanmıştı.

Şimdi ise, evde oturmuştuk. Eslem kafasını dizime koymuştu. Ben de onun saçını okşuyordum.

"Korkuyor musun?"

Eslem'in sorusu beni şaşırtmıştı.

"Neyden korkuyor muyum?"

Eslem gözlerini açtı. Tam olarak odaklanamamış olmalıydı ki, gözlerini kırpıştırdı. Ona gülümsedim. Aslında artık istemsizce gülümsüyordum. Onu görürken nasıl mutlu olmaz, nasıl gülümsemezdim? İmkansızdı bu.

"Her şeyden. Mesela yarından, işinden veya patronundan?"

Kaşlarımı kaldırdım.

"Hayır..." Eslem elini uzattı. Kafamı eğdim. Eslem saçlarımı okşarken halimden son derece memnundum. Nasıl olmazdım ki? Sevdiğim kadınla beraberdim.

"Aslında evet. Korkuyorum,yarından. Neler yaşanacağını bilememekten. Başına bir şeyin gelmesinden korkuyorum Eslem. Sana yeni kavuştum. Seni kaybedemem." Eslem saçımı çekiştirdi. Kızmıştı bana.

"Beni kaybetmeyeceksin Rüzgar. Hem, yarından korkarsan bugünü nasıl yaşarsın? Yaşayamazsın. Bu yüzden, korkma Rüzgar. Ben seninleyim."

Eslemle birlikte benim odama girdik. Çünkü bana sarılarak uyumak istediğini söylemişti.Yatağa yavaşça uzandık. Eslemin yataktan doğrulup yana kaydığında yanına yattım. Eslemi göğsüme çektim.

"Rüzgar.Korkmayacaksın. Korkarak bir yere varamazsın. Bunu biliyorsun."

Kafamla onayladım. Eslem devam etti. "Bak arkadaşların var. Ben varım. Sen yalnız değilsin Rüzgar. Olmayacaksın da."

"Sen de yalnız olmayacaksın Eslem. Seni asla bırakmam. Biliyor musun, bu zamana kadar hep eksik hissettim ben. Eksik yanımın ne olduğunu hiç anlayamadım. Bu yüzden onu tamamlamak için yapabileceğim bir şey yoktu. Ama şimdi eksik parçamın ne olduğunu buldum. Eksik parçam sendin Eslem. Beni tamamladın yaralarımı sardın. Beni asla sensiz bırakma. Seni bulmuşken tekrar yalnız bırakma."

Gözümden istemsizce yaşlar akıyordu. Eslem beni kendine çekip sıkıca sarıldı. O da benim sözlerime karşı kendini tutamayıp ağlamaya başlamıştı. Titreyen ellerimle yüzünü avuçladım. Başparmaklarımla gözlerinden akan gözyaşlarını sildim.

"Benim yüzümden ağlama. Seni ağlarken görmek istemiyorum. Hiçbir zaman."

dedim.Yatağa uzandım ve Eslemi göğsüme tekrardan yatırdım. Eslem ise gözlerini kapattı. Bende gözlerimi kapayıp kendimi uykuya teslim ettim.

Sabah güneşin gözüme yansımasıyla uyandım. Tam doğruluyordum ki Eslemin bana sımsıkı sarılarak uyuduğunu farkettim. Dün ona karşı olan duygularımı söyleyip rahatlamıştım. Duygularımın karşılıksız olmaması beni sevindirmişti tabi. Ama ben öyle duygusal bir adam olmadığım için Eslemle aramızda olan şeyin adını koymak istemiyordum. Biz bizdik yani her şeyden herkesten farklı ve onu seviyordum. Hala yatakta uzanmış bunları düşünüyordum ki Eslemin hafifçe boynunu oynattığını farkettim. Onu uyandırmamak için hiç hareket etmedim ama kendi kendine uyanmıştı. Sarı saçları dağılmıştı ve yüzüne güneş ışığının yansımasıyla o cam gibi gözleri resmen ateş ediyordu diyebilirdim. Yanağıma ufak bir öpücük kondurdu ve;