Star Vs The Forces Of Evil Zamanın Elleri 1

30.Bölüm

#Yolun Yarısı

Birlikte çok şey başarmıştık, çok şey... Sarayı yeniden kurmuştuk ve artık eskisinden bile güzeldi. Marco ile barışmıştık. Buradaki insanlara umut ve cesaret aşılamıştık. Belki de bundan sonra, yani biz geri döndükten sonra bile hayatlarında etki bırakacaktı bu... Ailelerindeki kişileri yeniden bir araya getirmiştik. Herkesin özel olabileceğini görmüştük ve daha birçok şey, burası cidden hayatımı değiştirmişti kendimi daha büyümüş hissediyordum. Ayrıca daha bir olgun. Şimdi nerede miydim? Yeni odamda Marco'nun yanında... Sihir ile odamı yeniden yerine yerleştirilmiştim ve bu defa Marco da kendi odası için aynı şeyi yaptı. Artık misafir odalarında kalmayacaktık. Burada da bize ait bir ev bir oda vardı. Marco düşünceli duruyordu. Sormaya çekinsem de sordum.

Star. Ne oldu Marco neyin var?

Marco. Ailemi özledim Star. Sen haklıydın, herkesin ailesi bir başka oluyor. Biz geldiğimiz yere dönmeliydik. 

Star. Döneceğiz de Polaria'nın haritasını gördün. O şey bizi evimize geri götürebilir. 

Marco. Peki ya işe yaramazsa? O zaman ne yapacağız? Sonsuza kadar burada mı kalacağız?

Star. Hayır, böyle düşünme. Biz... Evimize döneceğiz. Bundan eminim.

Marco. Hâlâ nasıl bu kadar emin konuşuyorsun hiç anlamıyorum. 

Star. Ben sadece ümidimi kaybetmemeye çalışıyorum. Bence sende öyle yap.

Marco. Peki dönünce ne olacak, sence burada yaşadıklarımızı unutur muyuz?

Star. Sanmıyorum, umarım unutmam. Burası benim için çok güzel bir etkiye sebep oldu.

Marco. Nasıl yani?

Star. Yani demek istediğim... Büyüdüğümüzü hissediyorum Marco. Burası, buradaki insanlar hepsi bana çok iyi geldi. Bunu unutmak istemem.

Marco. Bende.

Star. Saate bakar Tamam Diaz uyku vakti geldi de geçiyor bile.

Marco. Tamam yarın görüşürüz Star. İyi uykular...

Şimdi kendi odasına gitmişti ben de kendimi yatağa attım ve bedenimi sarıp sarmalayan uykuya teslim oldum...

●●●●●●●●●

Diğer tarafta Tom Moon ve Rivera olanları anlatır, Janna da Engie ve Rafaele olanlardan bahseder ve her iki taraf da yine üzüntü ve çaresizlik ile boğulur... İşleri bitince ortada bir parkta buluşurlar. İkisi de hiç konuşmaz. Ancak ikisi de aslında burada tam olarak ne olduğunu biliyordur. Tom Jannaya karşı bir şeyler hisseder ancak bunu söyleyemez çünkü kendisine bile daha tam olarak söyleyememiştir. Janna ise biraz farklı düşünüyordur. Hissettiklerine hoşlanmak diyemez bu yüzden hiçbir şey demez. En iyisinin olduğu gibi kendi gibi davranmak olduğuna karar verir ve bu konuları hiç açmaz.

Tom. Nasıl geçti?

Janna. Çok üzüldüler ama eminim alışacaklardır.

Tom. Alışmak mı?

Janna. Evet alışacaklardır. Muhtemelen gittikleri yerden bir boyut buraya açılmazsa orada kalırlar. Bizim buradan hiç bir şey yapmamız mümkün değil zaten.

Tom. Ne kadar da basitmiş senin için. O zaman biz bütün bu aksiyona boşuna atılmışız. Biz boşuna zaman harcamışız bunca zaman.

Janna. Ben onu demedim. Sadece... Anlamıyor musun Tom. Buradan elimizden gelen her şeyi yaptık. En azından denedik. Ayrıca... Bana pislik birisiymişim gibi davranmayı bırak. En azından denedim ve bunun sonucunda kolumu kırdım.