Chapter - 29 Possible?

4.1K 422 7
                                    

[Zawgyi]

"ဒါဆိုရင္ က်ဲတို႔ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္... ရိေပၚ။ အန္တီလီကိုလည္းႏႈတ္ဆက္တယ္ေျပာေပးပါ။ "

"ဟုတ္က့ဲယန္လီက်ဲ။ အစ္ကိုဇီရြမ္းေရာ...ႏွစ္ေယာက္လုံး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အလုပ္မ်ားတ့ဲၾကားက ေဆး႐ုံလာေမးလို႔။ "

"ရပါတယ္ရိေပၚရယ္။ ​အစ္ကိုတို႔က ရိ​ေပၚ့ဆီလာ​ေမးခ်င္​တာၾကာၿပီ။ အလုပ္ေတြကမျပတ္တာနဲ႔။ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္.... အစားလဲမ်ားမ်ားစား။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ငါတို႔ျပန္ျပီ။ "

" ေနဦးေလ ငါလိုက္ပို႔မယ္​။ ရိေပၚ.... ခဏေလးေနာ္...။ ေကာ သူတို႔ကိုကားအထိလိုက္ပို႔လိုက္ဦးမယ္။ "

"ရတယ္ေကာ။ မပူနဲ႔။ ေအးေဆးသြား။ "

"သြားၿပီ​ေနာ္ ရိေပၚ...."

"တာ့တာ က်ဲက်ဲ အစ္ကိုဇီရြမ္း"

ဇီရြမ္းနဲ႔ ယန္လီက... ခ်ဳံခ်င္းေဆး႐ုံက ရိေပၚ့ဆီလာၾကတာ။ သူတို႔စေရာက္တ့ဲအခ်ိန္ ရိေပၚ့မား႐ွိလို႔ ယန္လီတို႔နဲ႔ေတာင္ခင္သြားၾကတယ္။
အခုက​ေတာ့ မားလည္း ဂ်ဴတီခ်ိန္ေရာက္လို႔ အလုပ္သြားဝင္ေနတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔တို႔ထြက္သြားေတာ့ ​ေဆး႐ုံသီးသန္႔ခန္းထဲမွာ ရိေပၚပဲက်န္ခ့ဲတယ္။

အခန္းထဲမွာတိတ္ဆိတ္သြားတာနဲ႔ အထီးက်န္မႈက ဝင္လာတယ္။ အရင္တုန္းက ဘယ္လိုပဲတစ္ေယာက္တည္းေနရပါေစ.... အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ ရိေပၚဆီမွာ မ႐ွိဖူးဘူး။ အျမဲတမ္းလုပ္စရာ ႐ွိတယ္။ တစ္ခုခုလုပ္ေနတယ္။ မအားလည္းမေနတတ္သလို... အလကားလည္းမေနတတ္ဘူး။

လူဆိုတာ အအားေနရင္ အေတြးမ်ားတယ္။ အားေနေတာ့ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေလ်ွာက္ေတြးျဖစ္ေရာ။ အေတြးေတြက positiveျဖစ္​ရင္ ကိစၥမ႐ွိဘူး။ negative​ေတြ​ေလ်ွာက္​ေတြးမိရင္.... depressionဆိုတာ.... အဲဒီကစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အအား​ေနတာထက္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုလုပ္ေနျခင္းက ပိုသင့္ေတာ္တယ္။ အလုပ္မ်ားရင္ အေတြးမမ်ားေတာ့ဘူး။ အလုပ္မ်ားတာဟာ ပင္ပန္း​ေပမယ့္ valueတစ္ခု႐ွိတယ္။ Value႐ွိတ့ဲသူဟာ depressionဝင္​ဖို႔ခက္တယ္။

ရိ​ေပၚက အခုက်ေတာ့ ဒီခုတင္ေပၚရယ္ ဒီအခန္းထဲမွာပဲအခ်ိန္ကုန္​ေနရတယ္။ စားလိုက္အိပ္လိုက္နဲ႔ ဒီလိုခ်ည္းပဲ...တကယ္မေနခ်င္ဘူး။ လုပ္ခ်င္တာေတြအတြက္ စိတ္႐ွိေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္ကမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အျမဲတမ္းအားနည္းေနသလို.. လမ္းျမန္ျမန္ေလ်ွာက္လို႔ေတာင္မရဘူး။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေနလို႔မေကာင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အားငယ္လာတယ္။ စိတ္အားငယ္တာနဲ႔ အထီးက်န္ျခင္း၊ သိမ္ငယ္ျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း စတာေတြက ျဖစ္လာတယ္။ မျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါတ့ဲအခါ ဝမ္းနည္းအားငယ္မႈေတြပဲ ျဖစ္လာတယ္။

YOU LIGHT UP MY LIFEOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz