სიცივისგან აკანკალებული ეკვრის გვერდით მწოლიარეს და ცდილობს სითბო გამოსტყუოს, წვრილ წელზე ეხვევიან და ნეკნებზე ეფერებიან, პატარა ცხვირით ეფლობა სხვის კისერში და იქიდან სასიამოვნო სურნელს ყნოსავს, მაგრამ ვერაფრით ისვებებს, ბიჭის ხელი უკვე მის უკანალს ეფერბა.
-ვეღარ იძინებ?-მზრუნველად ეკითხება კრისი და თავისკენ ჯფრო ექაჩება.
-ვერა.
-გცივა, ციცქნა?
-უჰუმ.-პატარა მომაჯადოებლად იღიმის და მხრებს უკოცნის. მეტსახელზე ცოტა აკანკალებს, უსიამოვნოა.
-დღეს კალათბურთის მატჩია, მინის გუნდს ვეჯიბრებით, მოხვალ?-ჯიმინი ბევრს არ ითხოვს, მხოლოდ უნდა რომ მინ იუნგი არ უხსენონ მაგრამ კრისი თითქოს ჩაციკლულია მის ხსენებაზე.
-მამიკოს უნდა დავეხმარო სახლის საქმეებში, მაგრამ შიუს აუცილებლად გამოვყვები.
-მაგარია,-ალფა სიხარულით კოცნის ბუთქუნა ტუჩებს და ჯიმინს ღრმა ალერსში ითრევს ზემოდან ექცევა.
-მგონი შიუს უნდა დაველაპარაკო, არა?
-არა.-დაფეთებული ითავისუფლებს სხეულს ჯიმინი და საწოლზე ჯდება.-ჯერ ადრეა, გთხოვ, შიუ იმაზეც კი ფეთქდება, რომ სხვა ალფების წინ ვსუნთქავ.
-შენი ძმა გიჟია.-ფრუტუნებს კრისი და ხელებს თავქვეშ ილაგებს.
-მამაჩემი უარესი, ჩანის ხელი მოტეხა.
-რა? რატომ?
-ეგონა მაწუხებდა, სინამდვილეში ბეკეკოსთან პაემანს ვგეგმავდით.
-ახლა შემეშინდა.
-ჩშშ.-ჯიმინმა ხმა ჩაიწმინდა და მობილურს უპასუხა.
-გისმენ, შიუ.
-დილა მშვიდობისა, ფუნთუშა. მოგაკითხავ.
-არა, ბექისთან ვარ და ჩემით მოვალ, ახლავე ავდგები და მოვემზადები.
-მე და შუგა მაინც გამოვდივართ, ნამჯუნი უნდა ვნახოთ, როგორც მახსოვს მეზობლები არიან.
YOU ARE READING
ჭირვეული
Fanfictionვანშოთების კრებული ჯონგუკი ომეგაა, რომელიც ვერ იტანს თავის ალფას, თუმცა თეჰიონის გარეშე სიცოცხლეც არ შეუძლია.
