Good Boys Gone Bad Series 2: FORBIDDEN YOU

🔥Kabanata 2🔥

🔥Kabanata 2🔥

Charmaine:

"E, Aling Ester, sino yang babae sa loob ng bahay niyo?"

"Mukhang ngayon ko lang 'ata nakita.."

"Oo nga, taga-Manila? Ba't mukhang maraming galos ang mukha? Ang gandang-gandang bata.. Ka-anu-ano mo ba, Ester?"

Dinig ko ang mga bulong-bulongan sa paligid mula labas hanggang dito sa bintana. Bumubulong pa talaga sila ha? Tss. Kagagaling kong maglinis sa mga sugat ko—I also changed clothes na ipinahiran ni Aling Ester. Loose sweatshirt and long shirt. Nakalugay rin ang ma-alon kong buhok na lampas balikat. Nagpasya akong lumabas ng kubo to inhale cool breeze when this familiar guy barge in the fence.

"Magandang umaga, Aling Ester. Is Mang Nestor there?" That voice. Baritonong boses ng lalake that I think, I had heard somewhere. Him?! "You?" As he pinned his eyes on me, he pointed his finger straight on my side.

Siya nga! Yung lalakeng galit na galit dahil nasira ko ng 'di sinasadya ang side mirror ng kotse niya. Magkakilala sila ng pamilya ni Mang Nestor?

"Ah, wait. Babayaran kita sa nasira ko." Of course, why not? Nasira ko ang side mirror niya, so surely, he needed money to fix his car. At hindi ko rin ugaling tumakbo sa responsibilidad ko.

"You'll what?" He seemed couldn't believed na hindi ko nakalimutan yun? Of course, babayaran ko naman talaga siya—it was just, nagmamadali ako ng araw na yun.

I got my pocket saka lumabas uli. I handed the money straight to him. He smirked at me. Why? "Here. Kulang pa ba ang tatlong libo to fix your car? I mean, just tell me." Matangkad ako pero mas matangkad ang lalake kaya nakatingala ako ngayon habang inaabot ang pera rito. He wore this faded jeans, pair of rubber shoes, and fitted sweatshirt. And even he wore his black cup, I must say, this guy looked like a model to me.

"Sa tingin mo wala akong pera para ipaayos yun?" He said. Galit ba siya? E, ba't siya magagalit? Babayaran ko nga.. Well, madali naman akong kausap. I put back my money saka tinalikuran na ito. I felt the sudden pain on my forehead.

"Who's she, Manang Ester? Hindi niya ba ako kilala?" I heard him. Tss. Gwapo siya, oo, pero wala akong pakialam kung sino siya. I sat back and leaned slowly on this bamboo chair. I closed my eyes. Think, Charmaine. Think. Hindi maaaring aksidente lang ang nangyari kahapon—did Bryan plan that accident?

***

Dimitri:

"Ah, dito po tayo sa loob mag-usap, seniorito.." Manang Ester was obviously uncomfortable nang itanong ko rito kung sino ang babae. I never knew they had a daughter, I mean, may anak sila pero alam ko isa lang at lalake.

Actually, I didn't mind that woman not until Manang Ester told me her situation at kung paanong napadpad ito sa lugar nila.

"At hindi niyo ini-report sa police ang tungkol dito?" Sabay tingin sa loob ng kubo nila kung saan pumanhik ang babae. No wonder, she's very estranged. The woman was tall, her chestnut brown wavy hair na lampas balikat gave compliment to her fair skin. At mukhang maraming galos nga ang babae.

"E, seniorito—siya mismo ang ayaw, e." Hmm? That sounds suspicious. At nasa lugar namin siya ngayon—what if she was a terrorist or someone whose concealing herself and running from something? But I'd rather kept all these questions inside me—anyway, news about a missing woman would probably resurfaced soon.

"Manang, 'wag kayong masyadong kompyansa sa hindi ninyo kilala, okay?" Babala ko. Tumango-tango naman ang matanda. "..at 'wag niyo muna akong tawaging 'seniorito' o sa totoo kung pangalan. 'Dither' muna ang itawag niyo sa'kin at kung sakaling itanong niya kung sino ako—sabihin niyo, pamangkin niyo ako, okay?" Mukhang hindi naman niya ako kilala, so the chances were, hindi talaga siya taga rito. She must be running from something. Arg! Why was I too curious now? Well, nasa lupain siya naming—she might brought danger and I wouldn't let somebody ruin our name.

"Manang Ester—ba't nandito ka pa? Hinihintay mo ba ang bayad ko?" Biglang lumabas ang babae para sana'y tawagin si Ester pero mukhang nabigla ito nang madatnan pa ako sa labas. At nakaka-insulto na siya! Marami akong sasakyan!

"E, Maine, hija—si Dither, pamangkin ko nga pala.." Maine pangalan niya? Sounds like 'mine'. Cute. But the woman just glued her eyes on me—parang hindi rin ito marunong ngumiti. Her aura was both screaming these words, 'deadly' and 'gorgeous'.

" 'Wag ka ng mahiyang tanggapin ang bayad ko," She said and then descended through these wooden stairs palabas. Masyado ding Malaki ang isinuot nitong tsinelas. "..may kasalanan naman talaga ako sa sasakyan mo. So, take it." Without preamble, she grabbed my hand and then gave her money.

"Sasakyan ng amo ko yun, not mine." Wala akong ibang maisip, it just came out my jammed brain. Hindi man lang ito tumango or what—she just turned her back again and faced Manang Ester.

"Saan po ba pwedeng maligo, Manang? Wala po kasing tubig ang puso.." As she said her sentiment. Hanggang ngayon pala hindi pa rin maayos ang tubig dito sa barrio nila. Surely, ipaparating niya ito sa mayor.

"Nico, samahan mo si Maine sa ilog.." Sasamahan sa ilog? Para maligo? Tawag ni Manang Ester sa anak nitong lalake na nag-babasket ball sa labas. Kaagad na tumalima at parang excited pa ang anak nitong binata nasi Nico—who wouldn't? Tss.. Siya namang pagdating ni Mang Nestor habang naghahanda na sina Maine at Nico.

"O, seniorito—"

"Dither," Kaagad namang naintindihan ni Mang Nestor ang ibig kong sabihin. Tumango-tango ito.

"O, Dither, tara ng mangaso?" Udyok ulit ni Mang Nestor. Alam ko na kung saan kami unang pupunta.

"Sa bandang may ilog po tayo, Mang Nestor. Maraming ibon dun.." And that I strongly suggested that place. Baka ibang ibon Makita mo dun, Dimitri!