🔥Kabanata 7🔥

4.2K 75 5

ni tagabukid_14

ni tagabukid_14

🔥Kabanata 7🔥

Charmaine:

Medyo mainit nga naman nang magsimula na kaming magsaka ng mga manga sa isang malaking farm kung saan dito nagtatrabaho ang mag-anak. We started thirty minutes ago—arawan din daw ang bayad pagkatapos ng harvest. So that would be fine—may maibibigay ako kina Manang Ester.

"Okay ka lang, Maine? Kaya pa?" Nag-aalalang tanong ni Nico sa'kin. Isang taon lang naman ang tanda niya sa'kin at dahil wala itong kapatid kaya siguro madali kaming nagkasundo. The family was really kind too.. I was just so lucky they found me in the forest..

Nakangiti akong tumango. Easy job! Mainit nga lang pero okay lang kasi suot ko pa ang bigay na sombrero ni Dither sa'kin kahapon.

"Oo naman!" Masigla kong tanong saka nginitian sina Mang Nestor at Manang Ester na tumingin sa gawi ko na may pag-aalala pa rin. They were too kind actually kaya maski nalang kahit kunti ay makakaabot ako sa pamilya nila.

Then I continued loading these harvested mangoes and arranged it neatly inside these boxes.

"Tulong! Nahulog sa puno si Kaloy!" I immediately alarmed by what I heard from afar. May nahulog sa puno? When I turned my gaze, kaagad nagtakbuhan ang mga tao patungo sa kung saan may na-disgrasya.

I ran straight to the area and there he was—minor de edad ang nahulog. How could they allow a minor here to work such strenuous job?

" 'Wag po nating harangan," I said trying to control the situation. Namimilit sa sakit hawak-hawak ang kaniyang siko ang batang lalake. Kaagad koi tong nilapitan at dahan-dahan sinuri ang kaniyang braso.

"Mukhang na-dislocate ang buto mo.." I heard the people around grasp upon hearing it. By the look of the child's arms—na-dislocate ang buto niya. I think, I could handle it by a quick manuever.

"A-Ang sakit po, ate.." Impit na daing ng bata.

"Ipikit mo ang mga bata mo at malalim na hinga, okay? Mabilis lang 'to.." The little boy was brave. He instantly nodded his head at mariing ipinikit ang mga mata. Okay, good.

"Sige.. Isa, dalawa," And when everybody heard the bone cracked and finally found back its place in his little arms—napasinghap silang lahat.

"'Wag mo munang igalaw ang braso mo, okay?" I grabbed my clean towel at ginawa kong sling para sa braso niya. Dumating na rin ang ina nito at sinabihan ko 'agad sa pwede niyang gawin sa bahay.

"Anong nangyari dito?" Out of nowhere, that voice came out from the crowd at mukhang nasa likuran ko ang nagsalita. Of course, that's Dither's voice! He worked here as well?

"Seniorito Dimitri," Seniorito? Kaagad akong lumingon. Did I hear it right? I-It's him! It's Dither! Pero ano nga ang tinawag ng ina ng bata sa kaniya? And seemed everyone else here gave their respect on how they immediately cleared the area. "e, kasi si..Kaloy na hulog po sa puno. Mabuti nalang magaling itong si..ano nga pala ang pangalan mo? Maraming salamat talaga ha..?" Then his eyes finally pinned right to my direction.

"Maine." Maikling sagot ko. I got it. I didn't have to..ask him or anyone.

"Aside from having an amazing farm, you also have an amazing laborers, Dimitri. Good job, miss Maine.." This woman beside him said that. Tinanguan ko lang ito at saka bumalik na sa pwesto ko. He didn't say anything—actually, he didn't have to.

Dither is Dimitri.

At base sa narinig ko, mukhang isa siya sa mga nag-mamay-ari sa lupain dito. Well, good. He lied—I lied, too. Called it quits though!

Pero bakit mas apektado ako sa paraan ng pagkapit ng babae sa braso niya? Tss..!