Sonbahar

Artık Yok

Koşuyorum yine... Yine hayatımın tek rutini olan şeyi yapıyorum. Sanki sonsuz bir koşu yarışındaymışım gibi...sanki Satürn'ün halkasına koşup duruyor ama sapacak başka bir yol bulamıyormuşum gibi...

Hayatta öğrendiğim tek şey :kendine güvenme, kimseye bağlanma. Çünkü kendine güvenmeden kimseyi sevemezsin. Güven en büyük bağdır. Sevgi olmasa bile güven olur bazen. Sonra o güven büyür, büyür, büyür...evet belki yine sevgi olmayacak ama en azından güvenebileceğin, sevmesende/sevilmesende yanında birisi olacak. Yani anlayacağınız, bu kuru fasulyenin faydası tanrının bize bahşettiği en güzel şeylerden biri,kıymetini bilin bence.

Her neyse, konumuza dönelim.

* * * * * * * * * * *
O kadar çok koştum ki şu anda soluk soluğa bir kamyonun arkasına asılmış, üstüne çıkmaya çalışıyorum. Evet, manyaklığım en üst seviyeye çıktı sanırım. En azından sevdiğime(!) yaptığım şeyin nasıl olduğunu açıklamaktansa, kamyonların tepesinde dolaşırım daha iyi. Aslında şu öldürme(!) meselesi olmasa rahat rahat girerdim hapse. Hatta kendim teslim olurdum. Nasıl olsa kafa dinleyeceğim, neden kaçırayım ki bu fırsatı, değil mi? ;-)

* * * * * * * * * * * * *

Kamyon, bir dinlenme tesisinde durdu. Tesisin tabelasında yazdığına göre şu anda Aquitaine'deyiz. Koşa koşa bir ağaçlık bölgenin içine girdim. Orman değildi, ama ne olduğunu bende bilmiyorum. Biraz ilerledi. Sessiz sessiz ilerlemeye başladım. Önümde harabe bir kulübe vardı. Etrafıma baktım ve koşa koşa kulübenin kapısını açmaya çalıştım. Şansım vardı ki kapı zaten açıktı. İçeri girdim ve bu harabenin içindeki güzelliği gördüm. Dışı her ne kadar kötü gözüküyorsa, içi de bir o kadar güzeldi. Camlarda borda perdeler, yerde mavi ve kırmızı yoğunluklu bir kilim, bir köşede kahverengi, deri bir berjer, bir köşede küçük bir mutfak, bir köşede ise kitaplık vardı.

Şu anda berjer de oturmuş, telefondan O'nun fotoğrafına bakıyorum. Ne güzel kız. Ben kız olsam niye severdim onu. Gerekirse lez olurdum hatta. Ama ne yazık ki o artık benim sayemde yok. Olmayacakta...