Epiphany

Chapter 6

__________

"Abhaya, wait!" I didn't look back at Ada who was calling me.

All of the classes I have for the day is now done kaya pauwi na ako. Kanina ko pa iniiwasan ang grupo ni Ada after kong maalala ang panaginip ko kaninang umaga. It's like it reminded me the reality of my life.

Ada pulled me by my arm, "Abhaya, what's wrong? Bakit hindi ka namamansin?"

"Don't mind me, all you need to do is forget that I exist."

"Why? Did we do something wrong? Okay naman tayo yesterday sa cafe, right?" she said with a confused look

"There's nothing wrong with you pero sa'kin meron. Napakaraming mali sa akin kaya mas mabuti pang layuan niyo nalang din ako." Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa'kin at naglakad na palayo

"Hi Abhaya." Revi smiled at me nang makasalubong ko siya

I ignored him and continued walking away

"Woah, what's going on?" I heard Revi asked Ada before I got far from them

I don't need anyone in my life

____

I was planning to go home but I decided to stay in the vicinity and go to one of my favorite place here in school. The rooftop, limited lang yung mga taong natambay dito and usually kapag uwian na ay wala ng nagi-stay dito.

Tumayo ako sa pagkakaupo sa sahig at lumapit sa railings ng rooftop. Pinagmasdan ko ang bayan ng Felidad na kitang-kita sa itaas ng building na ito. Narealize ko lang na mahigit tatlong taon na ako dito pero ang dami ko pa ring hindi nalalaman tungkol sa bayan na ito, gaano kaya kataas ang posibilidad na may mga tao ring naninirahan dito na katulad ko ay may kakaibang kakayahan din?

Tulad ng iba ay nakuha ko lang ang kakayahan na ito mula sa mga magulang ko. Naaalala ko pa na kwento sa'kin ng Mama ko noong bata pa ako ay hindi ako nagiisa, tulad niya ay marami rin akong kaparehas na may kakayahan pero magkakaiba ang kaya naming gawin.

Noon daw ay kabilang siya sa isang organisasyon na may mga kasamahan na may iba't-ibang kakayahan at gampanin pero mas pinili niyang 'wag ako ipakilala sa mundong minsan na niyang ginagalawan. Masyado daw mapanganib ang mga kaakibat na responsibilidad kapag naging parte ka nito.

Hindi naman ito nakakapagtaka dahil ako mismo ay nasaksihan ang panganib na tinutukoy niya sa pagkakaroon ng kapangyarihan at pagsali sa isang organisasyon. Hindi man sinabi sa'kin ni Mama ang dahilan kung bakit kami pinasok ng gabing iyon ay alam ko na posibleng dahil ito sa kakayahan ko. Isa din sa mga dahilan kaya ayaw niyang ipakilala sa'kin ang mundong iyon ay dahil sa lakas ng taglay kong kakayahan. Paniguradong marami ang naghahangad nito kaya masyadong delikado.

"Sad moments again, huh?" I flinched when someone suddenly talked beside me. I was too preoccupied by my thoughts na hindi ko man lang napansin na may dumating

"Leave me alone." I said with a weak voice, I don't know but I already feel so exhausted today even though the day haven't ended.

"I don't want to." he said in a playful tone. Tinitigan ko nalang siya at hindi na sumagot. Wala na akong lakas ngayon para makipagdebate pa sa kaniya kung sakali man.

"You know what? I was once a person who loves to isolate myself from everyone else." I remained silent, himala kasi kinakausap niya ako ngayon.

"But right now, I changed when I met people who share the same feeling as mine, the feeling of being different."

"Bakit mo sinasabi sa'kin 'yan?" I said

He shrugged his shoulders, "I don't know, I just feel like you needed a piece of it."

Silence enveloped the two of us, sana ganoon kadali 'yun pero paano? Paano kung hindi mo alam kung paano sisimulan? Gusto ko man na magawa yun pero mas namamayani pa rin yung takot sa puso ko.

I turned my back at him and walked away.

"Open up, you don't know what awaits you." he said one last time

I will
___

The next day ay wala na sa labas ng apartment ko yung nagmamatyag. Siguro ay mali lang ang hinala ko na tunay na may pakay ito sa'kin. Maybe just some random criminals finding a victim. Pero kung ganoon nga ay paano nila nalaman ang tirahan ko? This is so confusing, sumasakit na ang ulo ko kakaisip.

I went to school earlier than the usual para wala muna masyadong tao. Gusto ko maghanap ng ibang pwesto na pwede kong puntahan lagi.

Nang makarating ako sa back part ng school ay natagpuan ko ang tambakan ng mga basura, ang lugar kung saan sila usually nagsusunog.

May naabutan akong isang lalaki na may pamilyar na pigura at nakatalikod sa pwesto ko. Mukhang may sinusunog siya sa harapan niya. Natatakpan ito ng katawan niya pero nasulyapan ko ang biglang pagliyab ng mga gamit na nasa harapan niya. Ngayon ko lang napansin na may dark shade of red pala ang kaniyang buhok, naging kompirmasyon ito na kilala ko nga ito, si Almy.

Tumalikod na ako mula sa kaniya at magsisimula na sanang maglakad palayo nang bigla siyang magsalita, "Abhaya? Anong ginagawa mo dito?"

Humarap ako sa kaniya at pinagmasdan ang nakakunot noo niyang mukha, "Napadaan lang." he looked at me like he was examining my reaction

"Did she see what I did?" I read from his mind

"Una na ako." he nodded but before I turned my back against him ay pinagmasdan ko muna siya mula ulo hanggang paa at napansin ko na wala siyang hawak na posporo or lighter man lang which is weird.

Ipinagsawalang bahala ko nalang ang naisip at iniwan na siya doon para pumasok nalang sa mga klase ko.

____

Hindi ako pinapansin ni Ada hanggang matapos lahat ng klase namin ngayong araw na 'to dahil na rin siguro sa nangyari kahapon.

"Ada." lumingon agad siya pagkatawag ko

"I just want to apologize for how I acted yesterday." I was waiting for her response but I was shocked when she pulled me into a hug

"It's fine, you'll be fine." parang gumaan pakiramdam ko nang marinig ko ang sinabi niya. It's like the burden that I have inside was instantly gone. Maybe what Noah told me yesterday is right, I should at least give it a try.

Naging okay na din kaming dalawa kaya sabay na kaming umalis. Nakasalubong namin si Almy at Noah habang palabas na sana kami ng school.

"Can I borrow Abhaya today?" Noah suddenly said, I looked at Ada's eyes when she reacted

"Hala, anong meron sa dalawang ito? This is not the usual Noah I know."

"uh, okay?"

Hinigit na naman niya ako sa palapulsuhan ko patungo sa parking lot naman ng school. Don't tell me sasakay na naman kami sa motor niya?

Before I could even protest, he stopped in front of a black car and opened the door then went inside the driver's seat, sumunod naman ako at sumakay na sa passenger seat.

"What do you need?" the engine of the card roared when he started it

"Nasa labas ng school yung humahabol sa'yo last time, I think they know who you are." nagulat ako na naalala niya pa ang mga lalaking 'yon, how did he know?

"Concerned for me, huh?" he chuckled lightly at what I said and started driving

I don't know what relationship we have between us right now but this is the first time na may hinayaan akong isama ako kahit na hindi ko nababasa ang isipan niya.

Pinagmasdan ko ang gwapo niyang mukha habang abala siya sa pagmamaneho.

Maybe this is for the better, para mas makilala ko siya and eventually ask him about what he knows. I am sure that there is something about him, I told myself that when I first met him and I may be right or wrong but I believe that there is a huge possibility that this guy knows something or maybe he is someone who can do something.

Someone who is the same as me, a person with a hidden ability.

__________