Οι φωνές της ψυχής

Θλιμμένη Βροχή

Σκεφτόμαστε εμμονικά.
Έτσι κι εγώ,
Κινούμαι ανάμεσα από θλιμμένες ψυχές
-ποιος ξέρει γιατί να'ναι έτσι-
Κινούμαι ανάμεσα από μαραμένες ψυχές
που έχουν πληγωθεί πολύ.
Κάπου εκεί κρύβομαι κι εγώ
Καθισμένη σε μια γωνιά
Να περιμένω άσκοπα
Αυτό που θα άλλαζε,
τις πολύπλοκες αυτές σκέψεις μου
Και θα ένιωθα ολοκληρωμένη
Έστω για μια στιγμή
Σε χρειαζόμουν
Μα δεν στο είπα ποτέ.
Η μνήμη μου έχει πια φθαρεί
Αδυνατεί να θυμηθεί
Το πρόσωπο σου
ή ο,τιδηποτε πάνω σου.
Εμφανίζεσαι σαν φάντασμα
Κάθε φορά που αδυνατώ να σε δω
Γευόμαι τον πόνο
Και τον χρόνο
Που με γυρίζει πίσω
Με έναν δυνατό αέρα
Είναι ότι μου έχει μείνει
Διστάζω.
Μα εκείνος με τραβάει
Και μου δίνει την γεύση του πόνου.
Σε κοιτώ
Και η μορφή σου χάνεται σιγά σιγά
Σαν να σε καλύπτει μια δυνατή βροχή
έχεις ήδη φύγει
Καθώς στέκομαι σε μια γωνιά..