Οι φωνές της ψυχής

Ξημερώματα Παρασκευής

Γύρω μου όλα ψεύτικα.
Δεν θυμάμαι αν νιώθω κάτι
Για αυτούς τους ανθρώπους
Που καταστρέφουν την ζωή μου.
Παρασκευή
7:00 πμ.
Η άρνηση μου να ξεκινήσω αυτή την μέρα,
με κουράζει όλο και περισσότερο
Το πρωινό μου, μαύρο
Κάπου το'χω ξαναδεί
Όλα γύρω μου κυλάνε παράξενα.
Η καθημερινότητα,φανερά σκληρή
Ακούω σχόλια.
Προσβλητικά και άσχημα
Δεν αντιδρώ
Είναι περίεργο αυτό που συνέβη αυτό το ξημέρωμα
Εστιάζω το βλέμμα μου στο παράθυρο
και περιμένω την στιγμή που θα φύγω
Θα φύγω μακριά από αυτούς
Με τον εαυτό μου και μόνο.
Φαίνονται ανάγωγοι
Για αυτό,δεν τους κοιτώ.
Δεν ανήκω εκεί
Το ξέρω
Η δύναμη τους με τρομάζει
Μα όχι για πολύ
Νιώθω πως βουλιάζω σε μια θάλασσα
που δεν ξέρω κολύμπι
Και όσο πάει πνίγομαι περισσότερο
Και περισσότερο..
Όλοι βλέπουν
Μα την στιγμή που πρέπει,σιωπούν
Τρίζει ο φόβος
Για όλους μας
Γιατί ξημέρωσε εκείνη η μέρα;