Pregnant by the Prince

CHAPTER 12

Van's POV


"Tapos kana diyan, anak?"katok ni Inay sa pintuan ng aking silid. Dali-dali ko namang sinuklay ang aking buhok at hinayaan itong mahulog.

"Tapos na po Inay!"balik kong sagot at lumabas ng silid.

"Ang ganda naman ng anak ko. Pinaghandaan talaga? Na'ko."komento niya at hinaplos ang aking mukha. Nga pala ngayon ang selebrasyon sa kaarawan ng Prinsepe. Kaya pinag-handaan ko talaga.

"Nasaan po si Ama, Inay?"tanong ko sa'kanya.

Lumayo muna siya. "Nasa labas, hinihintay tayo,halika na."

Nasa likod ako habang si Inay nasa harap ko habang palabas ng bahay.

Maingay sa labas dahil marami kaming dadalo sa kaarawan at naisipan nila na sabay nalang raw lahat. Para masaya raw.

"Halika 'nak"sabi niya at hinila ako. Una akong sumakay sa karwahe bago sumunod si Inay't Ama.

Dalawang Oras bago kami nakarating sa Palasyo at sinalubong agad kami ng mga kawal. Puro sila may dalang mga malalaking bakal, di ko alam kong ano tawag niyan. Basta bakal.

"Ang laki nang pinag-bago ng palasyo hah" komento ni Ama at nilibot ang paningin sa paligid,ganon din ang iba naming kapitbahay. Hindi kita dito kong saan deneklara ang kaarawan.

Karamihan sa mga kasama namin ay nasisiyahan sa pag-dalu.Pero iba ang naramdaman ko, parang masama talaga kutob ko dito sa pagdidiriwang ito.

Isa-isa kaming inaalayan ng mga tagabantay papasok sa palasyo, unang bumungad sa'kin ang naka-ngiting mukha ni Nay Celia.

"masaya ako at naririto ka, Vanessa"sabi niya at sinalubong ako ng mainit na yakap.Sabay bulong..

"hinihintay ka niya sa kanyang silid"

Napako naman ako sa aking kinatatayuan.Ang lakas ng tibok ng puso ko.

"per-pero.."diko natapos ang sasabihin ko ng hinila niya ako patungong taas.

Ng nasa harap nako ng naturang silid ng prinsepe para akong binuhusan ng malamig na tubig sa panginginig.

"wag kang matakot, di ka sasaktan niyan pangako.Sige na pumasok ka na, kanina kapa niya hinihintay."naka-ngiti niyang sabi at iniwan ako.

Dahil sa katataranta ko ng may narinig na kaluskos, walang pasabi-sabing naka-pasok ako sa loob.

Habul ang hininga akong napasandal sa pintuan, ang bilis ng tibok ng puso ko.

Mas lalo akong nanlamig ng narinig ang malamig niyang tikhim.

Ipinikit ko nalang ang aking mata kisa sa makita siya. Di ko alam pero kinabahan ako tuwing magtagpo ang aming mga mata.

"tatayo ka nalang ba diyan" malamig niya paring sabi. Bakit ang lamig ng boses niya ngayon? May nagawa ba akong mali at di niya nagugustuhan?

"ahm. Ano. Sabi ko nga lalapit na ako sayo."sabi ko at dahan-dahang lumapit sa kanya habang naka-yuko ang aking ulo. Kinabahan talaga ako.

'panginoon tulong.'huhuhu

"Bakit ka natatakot sa'kin, Vanessa?"pilyo niyang sabi na nagpapataas ng mga balahibo ko. Ano bayan kamahalan.

"Ano..di- di ako natatakot sayo, naiilang lang."depensa ko sa sarili.

"hmmm?bakit?"sabi niya at dahan-dahan ang pag lapit sakin. Bakit ka nanalamig Vanessa, baliw kaba?

"ahh..ano.Wag kangang lumapit sa'kin lalo. Ang init kasi."sabi ko sabay tulak sakanya ngunit di siya natinag mas lalo pa talaga siyang lumapit sa'kin.

"Vanessa.."napapikit ano ng tawagin niya ng pangalan ako lalo na't ang boses niya ay nakaka-akit pakinggan.

"ahh,ano?"tanong ko rito.

"Kahit ngayon lang pag-bigyan mo naman ako."sabi niya na nagpapalito sa'kin lalo. ano ba kasi ibig niyang sabihin ng pagbigyan? 

Dahil sa sinabi ko napabuga naman siya ng hangin at lumakad palyo sa'kin at nagtungo sa kanyang kama.

Lumipas ang ilang minuto ngunit walang umimik sa'min. Kahit ako tinitignan lang siya kung ano ang una niyang sasabihin at bakit niya ako pinapunta rito.

Hanggang sa may kumatok nalang sa pinto at wala ata siyang planong buksan ito, kaya ako nalang ang nagbukas.

Bumumgad dito si Nay Celia na may hawak na damit?

"Oh Nay."tawag ko rito, ngumiti naman siya kaya ningitian ko narin siya.

"Nandiyan ba ang kamahalan?"tanong niya at pumasok sa silid.

Tela natauhan naman ang kamahalan dahil agad itong tumayo ng marinig ang boses ni Nay Celia.

"Ito na'po ang pina-uutos mo sa'kin, mahal na prinsepe."magalang sa sabi ni Nay Celia at inabut kay Prinsepe Xion ang damit.

"Maaari kanang umalis."sabi nito at umalis din naman si Nay Celia.