Daddy Issues

Episode 1: Everything is beginning now

14 Eylül 2010...

Gözümden akan ve yanağımı sırılsıklam yapan göz yaşlarıma aldırmadan sıkıca babamın koluna sarıldım.

Istemiyordum...Yetimhaneye gitmek istemiyordum.

Babam bana inat beni daha sert sürüklerken bacaklarım titriyordu. Her an düşecek gibi bir halim vardı.

Yetimhane'nin büyük parmaklıklarını gördüğümde, artık daha önce hiç yalvarmadığım gibi yalvarıyordum.

Ama babam parmaklıkları olan kapıyı sonuna kadar açıp beni içeri fırlattı.

O an bacaklarım beni taşımayı bıraktı ve yere yığıldım. O an yere yığılan ve yerle bir olan sadece ben değildim, tüm hayatım, ailem yerle bir olmuştu.

"Baba..."

Sesim o kadar güçsüzdü ki, bir fısıltı gibi çıkmıştı dudaklarımın arasından.

Çenem titriyordu ve artık göz yaşlarım dudaklarımı da ıslatıyordu ve ağzıma gelen tuzlu tatdı umursamıyordum.

"Kes sesini ve ayağa kalk!"

Başımı eğdim yavaşça. Ellerimi yere koyup kalkmaya çalıştım. Bacaklarım o kadar çok titriyordu ki, düştüm yeniden soğuk asfalta. Kalkmaya çalıştım güçsüzlükle. Zar zor duruyordum ayakta.

"Tüm işlemlerini hallettim. Bir daha gözüm seni görmesin. Şimdi git!"

Gitmeden önce çantamı fırlattı bana doğru. Çanta karnıma doğru geldiğin de, gelen acıyla ağzımdan küçük bir inilti çıktı.

Babam arkasına bile bakmadan beni orada bırakıp gitti. Bir kez bile olsun dönüp bakmadı bana. Babam arabaya binip, gidene kadar anlamamıştım.

Anlamak istememiştim... Yalnız olduğumu bilmek istemiyordum.

***

O gün benim hayatımın cehenneme dönüşünün ilk günüydü.

O günden beri bir kere bile olsun, doğum günümü kutlamadım, çünkü ben Han Jisung 12 yaşımda babam tarafından yetimhaneye bırakılmıştım.

Baba sevgisinin ne olduğunu asla anlamadım ben. Annem ben daha 3 yaşındayken vefat etmişti. Babam'sa bana asla şefkat göstermemişti. Her zaman benden nefret ettiğini söylerdi.

Tek istediğim baba sevgisinin nasıl olduğunu hissetmekti.

Yatağımda bacaklarımı yavaşça kendime doğru çektim. Bir haftam vardı...

Bir hafta sonra 18 yaşına giriyordum ve bu benim için felakete eş değerdi. Bir hafta sonra kovulacaktım buradan.

Göz yaşlarım benden izinsiz akmaya başladığında daha çok büzüştüm.

Arkadaşlarım yoktu artık. Benim yaşıtlarım bir kaç yıl önce sırayla evlat edinilmişti. En son benim gibi 2002 doğumlu biri geçen sene buradan ayrılmıştı.

Oda bomboştu artık.

Bir kez bile isteyen aile olmamıştı. Şimdi de olmayacaktı.

Bu gün lanet görüşme günlerinden biriydi. Ama bu sefer yetimhaneye bağış yapan kişi gelecekti.

Umrumda değildi. Beni aşağılayıcı bakışlarıyla süzmelerindense, bir hafta sonra sokakta kalmayı tercih ederdim.

***

Ama hiç bir zaman hayat benim istediğim gibi olmazdı. İşte bu yüzden de odamdan çıkarılmıştım.

Gelen kişi kimse çok önemli biri olmalıydı ki, yetimhane de her kes heyecanlı ve büyük bir telaş içindeydi.