Hey, I Love You

Hoofdstuk 1

Hoi, dit is mijn nieuwe en tevens eerste boek hier op Wattpad. Ik publiceer vandaag de eerste 10 hoofdstukken! Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden. Ik doe mijn best om zo goed mogelijk te schrijven en de foutjes er zo veel mogelijk uit te halen, maar mocht je iets tegen komen: please, let me know😊
Dit is het eerste hoofdstuk. Eigenlijk is het meer een proloog om alvast een beetje in de stemming te komen. De volgende hoofdstukken zullen langer zijn.

°°°MOI

Levi's POV

'Een meisje, jullie krijgen een dochtertje. Gefeliciteerd!' Ik kijk Lilian aan en er ontstaan tranen in mijn ogen. Ik knijp een beetje in haar hand en geef er een kus op. 'Een meisje...' stamelt ze, en ik zie een traan over haar wang lopen. Wanneer ze weer rechtop staat trek ik haar in een knuffel. Lilian wilde zo graag een meisje, mij maakte het niet zo veel uit, als het maar gezond zou zijn. Klinkt cliché maar het is echt zo. Nadat Lilian al een aantal miskramen had gehad vonden we het toch best spannend wat we vandaag bij de echo zouden gaan horen.

Eenmaal weer thuis plakt Lilian de foto meteen in het boekje met alle andere echofoto's. Ze bladert er even door heen en zet hem dan weer op z'n gebruikelijke plek, op het dressoir. Ze draait zich naar mij toe en ik zie dat ze tranen in haar ogen heeft. 'Dit keer komt alles goed, toch?' Ze kijkt me smekend aan terwijl de eerste tranen over haar wangen rollen. 'Ik...' ik weet gewoon niet wat ik tegen haar moet zeggen. 'Ik... ik hoop het Lil, ik hoop het zo erg...' ik trek haar dicht tegen me aan en geef haar kusjes in haar haar.

Lilian wilde al zo lang moeder worden en we waren allebei zó gelukkig toen twee jaar geleden ze voor de eerste keer zwanger raakte. Maar aan die vreugde kwam al snel een eind toen het kindje na zes weken al niet meer bleek te leven. Nu lijkt alles goed te gaan, maar de twijfel en angst blijft. 'Lilian, ik kan niet beloven dat het goed blijft gaan, maar hoe het nu lijkt ziet alles er prima uit en hebben wij over een paar maanden een prachtig meisje in onze armen.' Ik probeer haar enigzins gerust te stellen, aangezien ze blijft huilen. En ik snap het wel, als je al 5 keer bent bevallen van een levenloos kindje. Dat heeft haar helemaal gebroken.

**

Ik sla mijn arm om Lilian heen, we zitten aan tafel bij Lilians ouders. Ik kijk naar haar. Ze is zo mooi nu ze zwanger is. Ze is altijd al mooi natuurlijk maar nu... ze straalt helemaal. '... toch schat?' Ineens kijkt Lilian mij ook aan. 'Sorry, wat?' 'Dat mijn ouders morgen wel mee kunnen winkelen, als we de laatste dingen voor de baby gaan kopen. Dat kan wel toch?' Oh dat. 'Ehm, ja dat kan wel denk ik.' mompel ik.

Terwijl we aan het afwassen zijn stopt Lilian en kijkt me aan. 'Is er iets? Wil je misschien niet dat mijn ouders mee gaan morgen?' Ik zucht even, zij ziet ook alles. Ik ga haar niet vertellen dat ik me toch een beetje zorgen maak over de gezondheid van de baby. 'Nee schatje er is echt niks, je bent gewoon zo mooi.' Ze glimlacht en legt haar droge hand even op haar buik. 'Voel je de baby eigenlijk al schoppen?' vraag ik. Ze knikt. 'Ja volgens mij is ze nu wakker. Wil je het ook voelen?' Ze pakt mijn hand en legt hem op de plek waar haar hand eerder lag. En jawel, niet veel later voel ik een zacht schopje tegen mijn hand. Ik glimlach en voel mijn ogen vochtig worden. Ik trek Lilian wat dichter tegen mij aan en zoen haar.

**

We lopen door de Ikea langs de vele babybedjes. Lilians ouders gingen uiteindelijk toch niet mee, dus zijn we hier alleen. Ik had niet gedacht dat er zoveel bedjes zouden zijn. We hebben al een grijze commode en een kastje op de kop getikt. We hebben al een paar bedjes afgekeurd en we zijn bijna aan het einde van de looproute, als ik een mooi bedje zie staan. 'Deze vind ik mooi, Lil.' Ik wijs naar een donkergrijs ledikantje met daarin een licht grijs matrasje en een zacht roze dekentje. 'Ja, ik zag hem ook al, hij is wel echt heel mooi, zullen we deze doen?'

We hebben het bedje uit het magazijn opgezocht en betaald, als ik een ijsje voor Lilian en mij bestel. Lilian loopt alvast naar de auto met de kar en ik loop een paar meter achter haar. 'Hey Levi!' hoor ik iemand roepen. Ik kijk om me heen en zie Loïs, Lilians zus staan. Ik zwaai naar haar en loop dan naar haar toe. 'Hai Loïs, wat doe jij nou hier?' Terwijl ik het vraag hoor ik verder op piepende autobanden en een harde klap. 'Lilian!' roept Loïs. 'Nee, Lilian, sta op alsjeblieft.' Ik ren naar haar toe en laat me op de grond zakken. Ik pak Lilians gezicht tussen mijn handen. 'Bel 112!' schreeuw ik naar Loïs als ik zie dat ze veel bloed verliest. 'Nee, Lil, alsjeblieft wordt wakker. Kun je me horen?' Ze opent heel even haar ogen. 'Levi, ik...' Tranen rollen inmiddels over mijn wangen, ik wil haar niet kwijt raken. 'Ssjj, stil maar lieverd.' Ik probeer haar gerust te stellen. 'Dit is niet goed, ik...' Haar ogen vallen weer dicht. 'Ik hou van je.' fluistert ze. 'Lil, ik hou ook van jou lieverd.' Ze begint zwaar te ademen. 'Nee, Lilian alsjeblieft, alsjeblieft blijf bij me. Lilian!'

**

Ik zit nou al een paar uur in de wachtkamer te wachten tot de artsen klaar zijn. Ze zijn al ruim 3 uur bezig met opereren. Loïs is net naar huis gegaan, ze heeft bijna de hele tijd naast me gezeten maar een half uurtje geleden belde haar man dat ze echt naar huis moest komen. Hun zoontje wilde niet luisteren of zoiets.

Na nog anderhalf uur komt er eindelijk een arts op me afgelopen. Hij schudt zijn hoofd. 'We hebben gedaan wat we konden, maar we hebben haar helaas niet meer kunnen redden. Gecondoleerd.' Hij draait zich om en loopt weg. 'Wat? Nee wacht, dat kan niet toch? Nee! NEE!' Ik laat me zelf op de grond vallen en huil. Dit kan ik niet aan. Waarom? Waarom Lil? Dan hoor ik zachtjes gehuil van een baby. Ik kijk op en daar staat een vrouwelijke dokter met een couveuse naast zich. Nee, dit kan niet toch? De tranen lopen over mijn wangen, ik ga staan en loop naar de couveuse toe. Daar ligt ze, onze baby. 'Gecondoleerd, ook namens mij.' zegt de vrouw zacht. Ze steekt haar hand uit. 'Ik ben Julia, de kinderarts.' Ik knik. 'Is dit....' ik kan geen woorden vinden. 'Dit is jullie baby'tje. Ze is kerngezond. Wel wat te vroeg, daarom moet ze de komende tijd in deze couveuse liggen.' Wel wat te vroeg ja, wat kan mij dat schelen, ik ben mijn vrouw kwijtgeraakt. Weer knik ik. 'Loop je met me mee? Dan krijg je een kamer waar je even rustig kan zitten.' Ik loop achter de vrouw aan en zucht. Hoe kan ik ooit van dit kindje gaan houden, nu de vrouw van mijn dromen er niet meer is?