Ölüm perisi, çığlık duyduğunda ölümün geldiğini ya da birisinin öldüğünü bilir. Lavin, duyduğu çığlıklardan sonra hasta olduğunu düşünür ve çözüm olarak akıl hastanesine yatmayı seçer. Yattığı günden sonra gördüğü gerçekler aklını karıştıracaktır. B...
Herkse merhaba! Fantastik yazmayı seven birisi olarak psikoloji üzerindeki ilgimi kullanmak istedim ve bu kitabımı ikisini karıştırarak yazdım. Elimde karışık ve başka hikayeler de vardı ama bunun üzerinde çok durdum, iki yıl durdum hatta (2020-2022). Hiçbir zaman da Wattpad'e yazamadım, hikayenin birçok kısmı ayarlanmıştı ama geri kalan hepsi doğaçlama olacak.
Parmaklarımın uçları güneş gibi parıldadığında ve karakterlerim beynimdeki odanın duvarlarını kazımaya başladığında artık yazmanın zamanı dedim.
Ben geldim. Onlar geri döndü.
Kitabımızın bir şarkısı var; her yazdığımda dinlediğim, sözlerinde karakterlerimizi anladığım ve müziğinde sanki olayları bir köşede izlediğimi hissetiren bir şarkı. Bizim için önemli bir şarkı. Eurielle, City of the Dead. İlk bölümden diğer bölümlere kadar bunu dinleyebilirsiniz. Medyada bulunuyor.
O zaman ilk önce Bilgilendirme'yisonra da bolümü okuyun. Vote atmayı unutmayın!
Kitaba başlama tarihim 02.04.2020 iken yayınlama tarihim ise 17.06.2023'dür.
Başlama tarihinizi buraya bırakabilirsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔮
Eurielle, City of the Dead
Sia,I'mstillhere
Aurora, Runaway
Halsey, The Tradition
1. Akıl Hastanesi
Yavaş ve sessiz gelen yağmur damlaları ölümün işaretiydi. Can yakmadan gelir, yaşamı öldürürdü.
Yağmurdan korkan ve sığınan bir insan olarak her damlanın içindeki acıyı, korkuyu ve sessizliği görürdüm; beni korkutan da sığınmamı sağlayan da buydu. Yağmur damlalarında ölüm vardı, ölüm bitmiyordu.
Ben yağmurlu bir günde acılarımı bulmuştum. Ben acılarımdan korkup yağmura sığınmıştım. Ben yağmurun damlalarına sığındığım için korkup kaçmıştım. İnsan hem korkup hem de nasıl sığınabilirdi?
Belki de altına girecek bir şemsiyem olmadığı için sığınıyordum. Belki de altına sığınacak bir şemsiyem vardı ama ben yağmuru istiyordum.
Gözlerimi yağmur damlalarıyla kaplanmış buğulu pencereden yanımda oturan babama çevirdim. Uzamış sakallarının altında açık bir teni ve siyah saçlarının arasında ak saçları bulunuyordu. Açık kahve renkli gözlerinde parlaklık gitmiş, yerine soğuk bir matem gelmişti. Matem iki yıldır oradaydı.
