Ruhunu kaybetmiş bir kadının hikâyesi...
kalbi kırık yaralı bir kadın..
karanlıkta kaybolmuş bir kadın..
terk edilmiş kovulmuş bir kadın..
nefret ve öfke dolu bir kadın...
en büyük öfkesi ve nefreti kendine olan bir kadın...
insan kendini sevmezmiyd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başladığınız saati ve tarihi buraya yaza bilirsiniz Yorumlarınızı bekliyorum ☺️
~1 YIL ÖNCE~
HATA !
Sahi neydi hata yapmak! İnsan neden hata yapardı!
Neye göre, kime göre hata büyük yada küçük olurdu!
İnsan yaptığı hatanın bedelini öderken hakediphaketmediğini nasıl anlardı!
Peki bütün insanlar hata yapar mı ! Ya kaç kişi yaptığı hatanın ağır yada değil bedelini öder di!
Hata denilen şey bu kadar can yakarmıydı!
Ya benim hatam neydi..,
Kadın olmak mı!
Sevmek mi.!
Korkmak mı.!
...
Ayağım taşa takılıp düştüğümde dizimin acısıyla sıyrılıp etrafa baktım, ben neredeydim! Buraya nasıl gelmiştim! Kaç saattir yürüyordum!
Zonklayan ayaklarım bana bütün gece yürüdüğümün habercisiydi. Bunca saat yürümüştüm ama kendimden uzaklaşamamıştım.
Ayağa kalkıp devam etmeye halim kalmamıştı, düştüğüm yerde geri geri gidip sırtımı duvar olduğunu düşündüğüm biraz girintileri olan yere yasladım, pürüzsüz bir duvar değildi ama arkama bakmaya da mecalim kalmamıştı, ayaklarımı kendime doğru çekip sarıldım, başım dizlerime doğru düşerken aklımda şimdi ne yapacaktım! Sorusu dönüp durdu.
Derin bir nefes alıp başımı kaldırdım ve sokak lambalarının sunduğu cılız ışığın izin verdiği kadarı ile etrafı incelemeye başladım, doğdum doğalı bu şehir deydim her ne kadar bir dönem başka şehirde yaşamış olsam da buralıydım ama bu sokağı daha önce hiç görmemiştim. Hoş çok gezdiğim bu şehri iyi bildiğim de söylenemezdi.
Sanki gece sokağı daha da tehlikeli bir hava katmış ürpermeme neden olmuştu. büyük binalar vardı iki yada üç katlı binalar yok olmak istediğim için mi büyük gelmişlerdi, bilmiyorum! dikkatli baktığımda bazılarının mağaza , lokanta ofis, cafe gibi iş yerleri olduğunu gördüm .
Hava iyice kararmış çiseyen yağmur şiddetini arttırmıştı. Belki bana ağlıyordur(!)
Evden çıkalı! Daha doğrusu atılalı saatler olmuş ve ben öylece yürümüş buraya kadar gelmiştim, yanımda ne çantam ne ceketim ne param ne telefonum hiç bir şeyim yoktu. Acaba evimin kapısında beklesem vazgeçip beni içeri alırlar mıydı (!) En azından eşyalarımı verirler di belki!
Yaşadıklarım ,yaşamak zorunda kaldıklarım, korkularım yüzünden sustuklarım... Hepsi ! başıma gelen her bir olay hakettim mi! Sorusunu sormama neden oluyordu.
Susmasaydım sonuç değişirmiydi! Bu gün burada değil de annemin şefkatli kollarında olurmuydum...!
Hayal! Yine burada bu durumda olurdum. Ben sadece zamanı daha ileri alabilmiştim.. peki neden sabrettim ki ! Beni severler diye mi... Hiç sevmediler ki ... Taktir ederler diye mi .. hiç etmediler ki..
Benim hatam kendimden değil başkasından bişeyler beklemek oldu.. gördüğüm halde kör olmayı seçmek, Duyduğum halde sağır olmayı seçmek, bildiğim halde aptala yatmayı seçmek oldu.
Ciğerlerime derin bir nefes çekip başımı gök yüzüne çevirdim yağan yağmuru izlemeye başladım, o an gecenin derinliklerinde kaybolmayı yok olmayı diledim. Kendimden nefret ettim. Olduğum kişiden nefret ettim. Güçsüzlüğümden ,acizliğimden nefret ettim. O an sanki içime çektiğim nefes değil , karanlıktı. Gözlerimi yumduğumda içime dolan şey beni korkutmuş ,kalp ritmimi hızlandırmıştı, bi titreme hissetmiştim. Aklıma gelen şeyle vücudum hafif gerildi.
ben neden hiç bir şey hissetmiyorum..!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_Bölüm Sonu_
İlk hikayemin ilk bölümünün sonuna geldik Oldukça heyecanlı ve amatörüm Sanırım bu yazma işi bana iyi geldi :) umarım sizde okurken keyif alırsınız.. İyi okumalar☺️
