Πετάω.Ναι μπορώ να πετάξω...πάνω από θάλασσες,κινδύνους ,φυλακές...πάνω απ'ολα μπορώ να πετάξω. Και μετά ξυπνάω. Μπορώ και να ξυπνήσω. Σε μια μεγαλούπολη άλλωστε δεν χρειάζεσαι ξυπνητήρια να σε ξυπνήσουν .Ξυπνάς από μόνος σου. Εχεις άγχος. Ηρθε το λεωφορείο. Ώρα να περάσω άλλη μια κενή μέρα στο σχολείο. Οι φίλοι μου ,το ένα αυτό δέντρο και ο λιγοστός καθαρός αέρας κάθε μέρα με περιμένουν στο προαύλιο του σχολείου. Α ..χτύπησε το κουδούνι..Ώρα να γυρίσω με το λεωφορείο σπίτι . Το σπίτι μου,ανάμεσα σε πολλά ίδια σπίτια ξεχωρίζει ...μόνο σε εμένα...πλέον...στο πεζούλι ακριβώς μπροστά έχουν μείνει τα αίματα της δολοφονίας του μπαμπά και της μαμάς μου...τουλάχιστον έτσι έμαθα όταν γύρισα από την εκδρομή με το σχολείο..Νύχτωσε...ναι νύχτωσε...πρέπει να ξανακοιμηθώ...Τι παράξενη αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να μην κάνει τίποτα .Κοιμάμαι..Κολυμπάω .... Κολυμπάω παντού,σε λιβάδια ,τηγάνια και παράξενες μπουρμπουλήθρες.
YOU ARE READING
Όχι ξεχασμένος
Science FictionΈνα παιδί έχει χάσει τους γονείς του και αντιμετωπίζει την καθημερινότητα του μονότονα.Στα όνειρα του όμως πράγματα αλλόκοτα συμβαίνουν.Θα βρει τους γονείς του ή όντως έχουν πεθάνει;Τι παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό του;.Σε αυτό το διήγημα με...
