Ξύπνησα, αυτή την φορά ήταν Σάββατο. Πήγα και έπλυνα τα δόντια μου. Επέστρεψα στο δωμάτιο. Μύριζαν κρουασανάκια από την κουζίνα, η κ. Χλόη είχε μόλις αρχίσει να τα φτιάχνει.
Άρχισα να κάνω τα μαθήματα μου, αλφαβητικά αρχίζοντας από την άλγεβρα. Το μολύβι σταμάτησε να γράφει στη μέση μιας εξίσωσης. Δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια μου. Ήμουν, ένιωθα συναισθηματικά φορτισμένος, σαν αυτό το ταραχώδες όνειρο να ξύπνησε κάτι μέσα μου που κοιμόταν για αρκετό καιρό.
Άρχισα να νιώθω όλο και πιο πολύ πνιγμένος. Πνιγμένος από τις ιστορίες του κόσμου, από τις υποχρεώσεις που έπρεπε να καλύψω στο σχολείο, από την κυρία Χλόη που ήξερα πως έπρεπε να της συμπεριφέρομαι τόσο καλά όσο της αξίζει, αλλά που αδυνατούσα να το κάνω.
Τόσο καιρό ένιωθα παγιδευμένος στο μαρτύριο του πόνου και της απελπισίας έχοντας χάσει τους μόνους ανθρώπους που με έκαναν χαρούμενο. Μακάρι να μπορούσα να τους ξαναδώ, μακάρι να μην πέθαιναν ποτέ. Ο πόνος της αδύνατης να επιτευχθεί αλλά παρ'όλ' αυτά επιτακτικής ανάγκης του ανθρώπου να φαντάζεται ότι μπορεί να επιστρέψει πίσω στο χρόνο και να διορθώσει ό, τι έχει πάει λάθος με κατασπάραζε όλο αυτό το καιρό.
Είχα σταματήσει να ζω, μόνο επιβίωνα, και τώρα έπρεπε να πάρω έναν ζωντανό ρόλο σε ένα μέρος που υποτιθέμενα έφτιαξαν οι γονείς μου; Και ποιος με ρώτησε αν κάτι τέτοιο είναι επιθυμία μου; Μακάρι να μπορούσα να ξεφύγω από αυτό τον κόσμο, να πήγαινα κάπου αλλού, αλλά όχι εκεί. Ίσως δεν άξιζε πλέον να ζω, αν ήταν η ζωή μου να είναι κενή ή μια υποχρέωση που έπρεπε να συμπληρώσω. Δεν ήμουν ήρωας, ήμουν παιδί, δεν μπορούσα να συλλογιστώ ότι υπάρχει η περίπτωση να μπορώ να σώσω τους αβοήθητους αυτής της ιστορίας. Δε μπορούσα να ζήσω άλλον πόνο, ούτε στην πιο φανταστική του μορφή. Η κ. Χλόη μπήκε στο δωμάτιο ανήσυχη. Φαίνεται κάποιες σκέψεις είχαν γλιστρήσει άθελά μου από τα χείλη μου, λογικά τόσο δυνατά ώστε να με ακούσει από τα βάθη της κουζίνας.
Ήρθε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε. Την αγκάλιασα και εγώ. Έκλαψα πιο δυνατά . Δεν ξέρω για πόσο. Ήθελα να μείνω σε αυτή την αγκαλιά για πάντα. Ήθελα να αισθάνομαι αγάπη, για πάντα.
Αγάπη; Ναι αγάπη. Η κυρία Παράξενη ήρθε ξαφνικά στον νου μου.
VOUS LISEZ
Όχι ξεχασμένος
Science-FictionΈνα παιδί έχει χάσει τους γονείς του και αντιμετωπίζει την καθημερινότητα του μονότονα.Στα όνειρα του όμως πράγματα αλλόκοτα συμβαίνουν.Θα βρει τους γονείς του ή όντως έχουν πεθάνει;Τι παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό του;.Σε αυτό το διήγημα με...
