Όχι ξεχασμένος

Μέρος Β' : Κεφάλαιο 3

Το λεωφορείο ήρθε.Ωρα να πάω για ακόμα μια βαρετή μέρα στο σχολείο μου.

Οι φίλοι μου ,το ένα αυτό δέντρο και ο λιγοστός καθαρός αέρας ,είναι πάντα εκεί να με περιμένουν.Μεχρι τώρα ποτέ δεν με έχουν παρατήσει.
Το καλό με τον φίλο μου τον αέρα είναι ότι είναι μαζί μου όπου και αν πάω , έτσι πότε δεν νιώθω μόνος.Μαλιστα του έχω δόσεις και όνομα:Κύριος Φουσκοτουλης ή για συντομία Φουσ.Μου ήρθε αυτό το όνομα όταν αναλογίστηκα τις τεράστιες διαστάσεις του.

Έτσι και ο Φους είναι ο πιο κοντινός από τους δύο μου φίλους αν και έχω αδυναμία στο δέντρο,που είναι καστανιά και την λέω Γκρινι.
Συχνά κάτω από την δροσιστική σκιά αυτής της καστανιάς όμως εκτός από εμένα βρίσκονται και αλλοι.Συγκεκριμενα κάποια άλλη με τις φίλες της. Την Άννα την ξέρω από το προνήπιο,είναι ένα όμορφο στοργικό κορίτσι,το μόνο που είμαι σίγουρος ότι ξέρει για την ύπαρξη μου και με αναλογίζεται.Η μαμά μου συνήθιζε να λέει πως μέσα μου κρυφά είναι ερωτευμένος μαζί της αλλά φυσικά κάτι τέτοιο δεν γινόταν να ισχύει.Ιδιαιτερα μετά την δολοφονία των γονιών μου νιώθω πως η αίσθηση της απώλεια και του πόνου έχει κατακλύσει κάθε μικρό κενό στην καρδιά που υπήρχε για τον έρωτα.Πλεον με ενδιαφέρουν μόνο η Γκρινι και ο Φους,λίγο και η κ.Χλοη.

Παρόλα αυτά όμως με αρέσει να την χαζεύω όταν ο ήλιος λούζει τα μαλλιά της και παρόλες τις επίμονες ματιές μου αυτή να κάνει πως δεν με βλέπει.Ειναι πραγματικά πολύ όμορφη.

Το κουδούνι χτύπησε για ακόμα μια φορά και επιστρέφω σπίτι διακρίνοντας το όπως πάντα από τα σημάδια την δολοφονίας.Μπαινω στο δωμάτιο μου μην δίνοντας σημασία στην κ.Χλοη που από ότι μυρίζω έχω μαγειρέψει κάτι σίγουρα πεντανόστιμο.
Αποφασίζω να αλλάξω ρούχα και να φορέσω τις πιτζάμες μου για να νιώθω πιο ανετα.Καθως χουχουλιαζω μέσα στα σεντόνια μου,αυτή η μυρωδιά,το απορρυπαντικό που χρησιμοποιούσε ο μπαμπάς όταν έπλενε τα ρούχα.Εκατονταδες αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου.Τι ωραία που ήταν όταν ήμασταν μαζί.Μου λείπουν πολύ.Εχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έφυγαν.
Χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα και το κενό που νιώθω μέσα μου κατακλύζονται από τα δάκρυα μου.Δεν ξέρω για πόσες ώρες εκλαιγα όταν ξύπνησα σε μια απεραντη έρημο.