Όχι ξεχασμένος

Μέρος Α' : Κεφάλαιο 3

Εφόσον επιτέλους ξύπνησα κατά τις δύο το μεσημέρι η κυρία που με προσέχει...κ.Χλοη ...έφερε τσάντες με φαγητά και άρχισε το σφουγγάρισμα.

Από ό,τι έχω μάθει πληρώνεται με χρήματα που είχαν οι γονείς μου στον τραπεζικό τους λογαριασμό οσο ήταν ακόμα ζωντανοί.
Η κ.Χλοη ήταν παλια τους γειτόνισσα και πολύ καλή φίλη.Η μόνη τους φίλη.Ετσι ο δικηγόρος μας θεώρησε σωστό εφόσον οι γονείς δεν είχαν αφήσει κάποια διαθήκη ,να είναι αυτή η κηδεμόνας μου .Εγώ συμφώνησα με μόνη προϋπόθεση να μην μένει στο σπίτι μου.Η κ.Χλοη συμφώνησε και έτσι από πέρσυ την βλέπω καθημερινά.

Η αλήθεια είναι πως δεν την συμπαθω αλλα φαίνεται να με νοιάζεται και έτσι έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου.
Να φανταστείς με ανέχεται τόσο καιρό που της φέρομαι με τον πιο αγενή τρόπο και μάλιστα μαγειρεύει και ωραία...
Επίσης ποτέ δεν μου έχει δώσει υποψίες ότι με κλέβει εμένα και την περιουσία μου...Αντιθέτως πρέπει και να χρεώνεται με όλα αυτά που φέρνει να φάω...Έτσι είναι πλέον ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύομαι .

Ευτυχώς δηλαδή υπάρχει και αυτή στην ζωή μου ...αλλιώς εκτός από το ότι θα με είχαν φάει ποντίκια λόγω της μηδενικής μου ικανότητας στο νοικοκυριό τώρα θα ήμουν ή σκελετός από την αφαγία ή κρέας με μιδαμινή διατροφική αξία και ενέργεια...αυτό που λέμε πατατάκι αέρος...

Την άκουσα να έρχεται αλλά δεν ήθελα να την χαιρετίσω..

Εκτός από ότι δεν αρμόζει στον χαρακτήρα μου η τυπική ευγένεια ήμουν πολύ προβληματισμένος από αυτό το όνειρο μου..
Σε όλα τα προηγούμενα απλώς αποκτούσα μαγικές ικανότητες και ζούσα μικροπεριπέτειες...τίποτα περαιτέρω...

Τώρα όμως ..... Αυτή η κυρία .
Ξέρω ότι δεν ήταν δικιά μου επιθυμία να την ακολουθήσω αλλά του σώματός μου..Όμως είχε κάτι οικείο ...κάτι που με έκανε να την εμπιστευτώ
..
Όπως την κ.Χλοη..
Μόνο που στην κ.Χλοη ξέρω τον λόγο..μάλλον τους λόγους..

Σε αυτήν την κυρία ,κυρία παράξενη θα την λέω από εδώ και πέρα,δεν βρίσκω κανένα λόγο..Ίσως το ότι δεν ένιωσα φόβο.

- Τομ, η φασολάδα είναι έτοιμη.Αν θες έλα να φας τώρα που είναι ζεστη, αλλιώς σε λίγο ,λίγο πιο κρύα .Έτσι και αλλιώς θα φύγω σε λίγο ,είπε όσο πιο ευγενικά μπορουσε έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου μου η κυρία Χλόη.

Φυσικά ,δεν πήρε κάποια απάντηση.
Μάλλον πήγε να πάει προς την κουζίνα όταν θυμήθηκε ότι είχε φτιάξει και μια τάρτα λεμονιού.
Γύρισε πίσω από την πόρτα και συνέχισε.
-Α,και μην ξεχάσεις να φας και λίγο από το γλυκό στο ψυγείο.

- Τι γλυκό ; είπα εγώ

- Τάρτα λεμονιού ! Απάντησε η κ.Χλόη με όλη την χαρά του κόσμου παραμένοντας έξω από την πόρτα και το δωμάτιο.

- Τάρτα λεμονιού;;;;
Ήταν το αγαπημένο γλυκό της μαμάς.Ειμαι σίγουρος πως δεν την έχεις φτιάξει καθόλου καλά.Τουλαχιστον όχι όπως αυτή.

Η κ.Χλοη μάλλον στεναχωρήθηκε με αυτά τα λόγια • δεν μίλησε για λίγο.

Ύστερα απάντησε: Αν θες μπορώ να σου φτιάξω κάτι άλλο. Τη τάρτα θα την πάρω σπίτι....
Εγώ: Όχι ,όχι...Αστην,δεν πειράζει .Αρκετά έκανες .
Είπα με ύφος υπεροπτικό.

Στην πραγματικότητα όμως ήθελα να φάω τη τάρτα. Όπως ανέφερα και πριν μαγειρεύει υπέροχα και ήμουν σίγουρη πως θα μου φέρει ωραίες αναμνήσεις από τα παλιά.

Ξέρω πως την στεναχώρησα αλλά ...δεν έχω την πολυτέλεια να συμπεριφέρομαι ωραία.Οι άνθρωποι δεν μου έχουν δώσει τίποτα για να τους δωσω.Ακομα και τους γονείς μου πηραν.

Η κ.Χλοη εφυγε λέγοντας ένα αντίο και να την καλέσω αν χρειαστώ κάτι .