Όχι ξεχασμένος

Μέρος Β' : Κεφαλαιο 4

Κυρία Παράξενη,σκύψτε!

Της είπα όταν ένα τεράστιο γεράκι ερχόταν κατά πάνω της.
Με αλλεπαλληλα πετάγματα των χεριών μου αυτά τα παράξενα πλάσματα διώχνοντας κατά δεκάδες.

Νωρίτερα σήμερα ,όταν πρωτοάρχισε το όνειρο,η κυρία Παράξενη είπε να ευχηθώ να βρεθεί μια σπηλια.Έτσι και έκανα,έτσι και έγινε.Επειτα μπήκαμε σε εκείνη την σπηλιά που φαινόταν ακατοίκητη και μέσα μου ανακουφιστηκα• ήμασταν πλέον μακριά από άγρια ζώα και κινδύνους.
Η κυρία Παράξενη άρχισε να ψυθιριζει μέσα τις διάφορες λέξεις,ασύνδετες μεταξύ τους,ίσως σε κάποια άλλη τοπική γλώσσα,άγνωστη όρος τι ανθρώπινο είδος.

Έπειτα με κοίταξε και μου είπε:Εδώ είναι το κατάλληλο μέρος για να τιθασεύσεις τις δυνάμεις σου. Ξερεις,είναι πολλές.

Εγώ την κοίταξα με το πιο απορημένο και παράξενο βλέμμα που μπορούσα.Νομιζα ότι μετά από την προηγούμενη αποτυχία μου θα καταλάβαινε ότι εγώ δεν είμαι παρά ένας κανονικός άνθρωπος που βλέπει ανούσια όνειρα.Δεν είναι ότι μπορώ να ελέγχω και το τι κάνω σε αυτά .
Αφού μετά τον μορφασμό μου δεν αντέδρασε καθόλου της απάντησα:
Και πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό;
-Δεν μπορεί,πρέπει να γίνει.
-Μα γιατι;
Πρόσεξε πίσω σου!!

Ξαφνικα πήδηξα όσο πιο ψηλά μπορούσα από την τρομάρα μου και έγινε αυτό που δεν μπορούσε να γίνει,πέταξα και χωρίς να έχω αίσθηση της βαρύτητας μέσα σε δευτερόλεπτα ήμουν στην κορυφή αυτής της πελωριας σπηλιάς.

Οι υπόλοιπες ώρες πέρασαν με την κυρία Παράξενη να με παρακολουθεί να λαξεύω της δυνατότητες μου.Μπορουσα να πετάξω,να σηκώσω υπέρβαρα αντικείμενα,να μετακινηθούν πράγματα μόνο με την σκέψη μου και να  αλλάζω το κλίμα του τετραγωνικού πού βρισκόμουν.Ηταν πραγματικά υπέροχο.

Επειτα από πολύ ώρα με εμένα να χαζολογω με τις δυνάμεις η κ.Παραξενη μου είπε:
Ξέρεις εδώ,το μόνιμο όριο είναι η φαντασία σου,εδώ κρύβονται όλε

Κυρία παράξενη ,σκύψτε!

Της είπα όταν ένα γεράκι ήταν έτοιμο να της επιτεθεί.
Νόμιζα ότι τα γεράκια δεν είναι ποτέ κατά ομάδες αλλά εδώ πέρα,φαίνεται πως ήταν καμιά τριανταριά.

Χωρίς να το πολυσκεφτω άρχισα να τα διώχνω χωρίς να τα ακουμπάω μόνο σκεφτομενος ότι τα εδιωχνα.Επειτα μου ήρθε η ιδέα να δημιουργήσω τυφώνα ώστε να φύγουν και τα τελευταία αλλά ήταν πολύ ριψοκίνδυνο καθώς λογικά θα παρεσυρε και εμένα .
Έτσι συνέχισα με την ίδια τακτική και τελικά έφυγαν όλα.

Τότε ήταν που κατάλαβα ότι αυτό το όνειρο θα έμενε για πάντα ανεξίτηλο στην μνήμη μου....