Η συγκεκριμένη ακτή πρέπει να ήταν η μοναδική του είδους της, όπως ανακάλυψα και αργότερα ,η μοναδική μέσα σε ένα πέτρινο νησί ,αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον ορισμό. Δίχως πόρους για να είναι δυνατή η επιβίωση του ανθρώπου ή ίχνος αυτού έμοιαζε σχεδόν απωθητικό, ίσως τόσο απωθητικό που μπορούσε να σε έλξει.
Η κ. Παράξενη με κοίταζε για πολύ ώρα με ένα ύφος περηφάνιας καθώς εγώ περιπλανιόμουν στην άκρη προσπαθώντας να βρω οποιοδήποτε σημάδι ζωής, ακόμα και ζώου, όχι γιατί μέσα σε εν; όνειρο μπορούσε να με κατακτήσει το αίσθημα της πείνας αλλά γιατί η περιέργεια κυριαρχούσε.
Ξαφνικά η κ. Παράξενη γέλασε, σχεδόν δυνατά και μου είπε να την ακολουθήσω. Ακολουθώντας την πήγαμε σε κοντά σε ένα βράχο που μου είχα πλησιάσει λίγο πριν σκεπτόμενος πόσο διαφορετικός ήταν από τους άλλους, όχι για κάποιο ιδιαίτερα λόγο αλλά απλώς φαινόταν ζωντανός, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό.
Πήρε μια πέτρα και με τρομερή ευστοχία την πέταξε ακριβώς στην άκρη του, εκεί που αν ήσουν λίγο πιο κοντός θα νόμιζες ότι σχίζει τον ουρανό. Ξαφνικά ο βράχος έγινε διαφανής, μια ομίχλη απλώθηκε παντού και το πέτρινο νησί ήταν πάλι πέτρινο, αλλά όχι ως προς την γη αλλά τα σπίτια. Ένα τεράστιο τοίχος σηκώθηκε προς ακτίνα δύο χιλιομέτρων γύρω από το κέντρο του νησιού, κλείνοντας σε μια θόλο. Δεκάδες άνθρωποι βρισκόντουσαν στην αναστάτωση της καθημερινότητας, άλλοι δουλεύοντας, όπως ο σιδεράς, άλλοι απλά τριγυρνώντας και τα παιδιά φυσικά παίζοντας.
Ο βράχος ξανάπαιρνε την αρχική του μορφή ενώ εγώ πλημμύριζα από δεκάδες ερωτήσεις. Μα πώς; Πρόκειται για κάποιο πολιτισμό; Μήπως είναι οι Σφουνίκιοι; Όχι όχι, σίγουρα οι Παραβραστύρες. Αν είναι έτσι όμως γιατί όλη αυτή η κάλυψη;
Ξαφνικά είδα ένα πλήθος να συνωστίζεται γύρω μου και οι άνθρωποι να ψιθυρίζουν μεταξύ τους σε άγνωστη γλώσσα. Δύο με έπιασαν από τα χέρια και με έφεραν σε ένα σπίτι .Η κ. Παράξενη απλώς ακολουθούσε. Εγώ διαμαρτυρόμουν έντονα για όλα αυτά και είπα :Κ. Παράξενη ήσασταν υπακοή μου, είστε υπακοή μου και φαντ....
Πριν προλάβω να τελειώσω αυτήν την φράση μου τοποθέτησαν ένα τεράστιο παράξενο φύλλο, έτσι ώστε κάλυπτε το στόμα και τη μύτη. Έπειτα από αυτό το σημείο, το μόνο πράγμα που θυμάμαι μέχρι σήμερα είναι ένα κορίτσι με παράξενο χαμόγελο πάνω από το κεφάλι μου να με περιεργάζεται.
YOU ARE READING
Όχι ξεχασμένος
Science FictionΈνα παιδί έχει χάσει τους γονείς του και αντιμετωπίζει την καθημερινότητα του μονότονα.Στα όνειρα του όμως πράγματα αλλόκοτα συμβαίνουν.Θα βρει τους γονείς του ή όντως έχουν πεθάνει;Τι παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό του;.Σε αυτό το διήγημα με...
