Όχι ξεχασμένος

Μέρος Α' : Κεφάλαιο 2

Ξύπνησα για ακόμη μια μέρα.Ανοιγω τα παντζούρια του δωματίου μου .
Ένα τέταρτο αργότερα το λεωφορείο δεν έχει ερθει.

Ουτε χθες είχε ερθει.
Είναι Κυριακή..Έχω την ευκαιρία να κοιμηθώ λίγο ακόμα.Τωρα πια το αγχος με αφηνει.
Τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι πριν ένα λεπτό.
Δεν είναι ότι μπορώ να το ελέγξω κιόλας.
Έτσι η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω στον εαυτό μου είναι πως το σώμα μου αντιστέκεται σε οποιαδήποτε επιθυμία μου,λες και είμαι ο πατέρας και αυτό το παιδί μου στην εφηβεία.
..
Ετσι σηκώνομαι από το κρεβάτι μου για να φάω πρωινό και εφόσον δεν έχουμε...βασικά πλέον δεν έχω... καμία προμήθεια τροφής βγαίνω έξω βιαστικά με κάποια χρήματα που έχουν περισσέψει για να πάω στο μπακάλικο της διπλανής γωνίας.

Καθώς αφήνω την εξώπορτα του σπιτιού να κλείσει μόνη της και πάω να περάσω το σπίτι παρατηρώ κάτι ανάρμοστο.

Στους δρόμους δεν υπάρχουν θορυβώδη αυτοκίνητα ,βιαστικοι άνθρωποι , μοναχικοί σκύλοι και λιποσαρκες γάτες να τριγυρνούν .

Το μόνο που υπάρχει είναι το τίποτα και εγώ. Το μάτι μου ξεγλιστρα από τις σκέψεις μου δίπλα μου...κάτω μου...τα αίματα δεν υπάρχουν πια... Στους δρόμους δεν υπάρχει κανένας ....δηλαδή σχεδον κανενας.

Ξαφνικά έρχεται μια τύπισσα κοντά μου και μου λέει :
Έλα ,έλα Τομ.Ηρθε η ώρα για απαντήσεις...

Τι απαντήσεις;
Τι εννοεί;
Ξέρω ποιες απαντήσεις χρειάζομαι αλλά αυτή είναι μια ξενη.

Τρομοκρατούμαι..νιώθω κάτι διαφορετικό από αγχος...μετά από τόσο καιρό....Όχι..δεν είναι τρομοκράτηση...Είναι ελπίδα.
Να ακολουθήσω όμως μια ξένη;;
Μπορώ;;;
Πρέπει;;;
Δεν ξέρω....αλλά δεν έχει σημασία ...
Το σώμα μου παρά τις ανελέητες διστακτικοτητές μου με παρακινεί να την ακόλουθησω
Ακολουθώ την παράταση του χεριού της και απρόσμενα συνειδητοποιώ πως την κρατάω από το χέρι.
Τότε ένα σκοτάδι κατακλύζει όλο τον τόπο.
Το μόνο φως που εισέρχεται με αφήνει να διακρίνω το ταβάνι του δωματίου μου..Τα παντζούρια είναι κλειστά.

Άλλο ένα τόσο παράξενο όνειρο..
Από ό,τι φαίνεται με πήρε ο ύπνος...σωστά;