ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ-ΚΟΡΙΤΣΟ | ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝH

25

Για πρώτη φορά είμασταν μαζί και κάναμε πράγματα σαν μια αληθηνή οικογένεια.

Ταίσαμε το μωρό με την βοήθεια του Ορέστη. Με βοήθησε και τον έλουσα και τον έντυσε ο ίδιος. Πήγαμε στον κήπο βόλτα και πέξαμε στο γκαζόν. Πήγαμε στην τραπεζαρία και φάγαμε  όλοι μαζί.  Ο πατέρας μου ήρθε πιο κοντά με τον Ορέστη και νομίζω ότι τον συμπάθησε.

Κοίμησε τον γιό του και τον έβαλε να ξαπλώσει στο κρεβατάκι του. 

Ε- Να σε ρωτήσω; Έχεις μιλήσει με την αδερφή σου ή την μητέρα σου;

Ο- Όχι απο χθές έχω να τις δώ. Η μητέρα μου δεν κοιμήθηκε σπίτι. Δεν ξέρω που είναι. 

Ε- Εγώ ξέρω. Θές να σε πάω να τις δείς; 

Ο- Ελβίρα, που είναι;

Ε- Μυστικό. Θα σε πάω όταν ξυπνήσει ο γιός σου.

Ο- Πρώτη φορά τον λές έτσι. Πάντα έλεγες γιός μου.

Ε- Εφόσον είπες ότι θέλεις να είμαστε μαζί σαν οικογένεια ξανά, ότι είναι δικό μου θα σου ανήκει.

Ο- Μόνο εσένα και το γιό μας θέλω. Τίποτα άλλο.

Ε- Εντάξει. Ότι θες.

Ε- Θα βρώ ρούχα και θα πάω να κάνω μπάνιο. 

Άνοιξα το ερμάρι και έβγαλα ένα φόρεμα μαύρο μακρύ με σκίσμα μέχρι πάνω στα πόδιαμε ένα μανίκι.

Ο- Δεν πιστεύω να φορέσεις αυτό. 

Ε- Γιατί όχι;

Ο- Κάτι σε λιγότερο έξαλο έχεις; 

Ε- Όχι, βλέπεις, ελεύθερη κοπέλα είμαι. Γιατί να ντυθώ σαν γεροντοκόρη;

Ο- Δεν είσαι ελεύθερη. Είσαι δική μου. Έτσι είπες εκείνο το απόγευμα στο ποτάμι. Θυμάσαι;

Έβηξα. Γιατί μετά απο εκείνη την μέρα η ζωή μου άλλαξε. Την επόμενη ακριβώς μέρα ο Ορέστης με χώρισε.

Ε- Ναι θυμάμαι. Πάω να κάνω μπάνιο.

Μπήκα στον μπάνιο και άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα έκανα μαζί του τόσο καιρό. Όταν ένιωσα τα χέρια του να ακουμπούν την γυμνή μου πλάτη.

Μπήκε στο ντούζ μαζί μου.

Ε-Ορέστη Χριστέ μου βγές έξω. 

Ο- Ξέχασε τα όλα μωρό μου και αφέσου μια μέρα στα χέρια μου.

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω.

Ε- Σου είπα ότι δεν θα κάνω τίποτα μαζί σου πρίν την στιγμή που θα μου φέρεις αποδείξεις ότι το παιδί της Μαρίας δεν είναι δικό σου.

Το τηλέφωνο του άρχισε να κτυπάει.

Με έφερε στον πραγματικό κόσμο αυτό που είδα.

Ε- Η γυναίκα σου σε παίρνει τηλέφωνο.

Έβαλα τις φόρμες μου και πήγα στο δωμάτιο της Φανής.

Ε- Έλα Φανή μου, τι κάνετε;

Φ- Καλά εδώ με την μητέρα μου δοκιμάζουμε τις μάσκες και τα ρούχα που της πήρες. Εσύ; Το μωρό;

Ε- Εμείς, είμαστε καλά. Σήμερα το πρωί  ήρθε και ο Ορέστης και πήρε τον γιό μου στα χέρια του. Μιλήσαμε λίγο, είπαμε για να είμαστε ξανά μαζί.. Αλλά τον πήρε η γυναίκα του τηλέφωνο.

Φ- Θές να έρθω; 

Ε- Όχι έχεις ακόμη λίγες μέρες πριν ξεκινήσεις τα μαθήματα. Διασκέδασε τες εκεί με την μητέρα σου.

Βουρκωμένη και νευριασμένη ταυτόχρονα πήγα πίσω στο δωμάτιο μου.

Ο- Ήρθες; Πάλι καλά γιατί πρέπει να φύγω.

Ε- Θα φύγεις; Ούτε 4 δεν είναι η ώρα. Είπες ότι θα περάσεις την μέρα με τον γιό σου.

Ο- Ίσως κάποια άλλη. Η Μαρία είναι στο νοσοκομείο. Έπαθε ατύχημα. 

Ε- Χριστέ μου, γιατί; Τι έπαθε; 

Ο- Δεν ξέρω, κάποιος την χτυπούσε μέχρι που έμεινε αναίσθητη στο έδαφος.

Ε- Θές να έρθω μαζί σου;

Ο- Όχι μείνε στον γιό μας και θα έρθω το συντομότερο.

Ε- Κάθησα στο κρεβάτι και έμεινα να κοιτάζω το ρολόι. Δεν κατάλαβα πότε αποκοιμήθηκα.

Η ώρα είναι 11 την νύκτα.

 Ε- Ορέστη, μην κάνεις τον κόπο να έρθεις. Μείνε με την Μαρία. Εκείνη σε χρειάζεται. 

του άφησα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Δεν πίστευα ότι θα μας ξεχνούσε τόσο εύκολα. Μόνο με μια ματιά στην Μαρία τον κάνει να θέλει να μείνει μακρυά απο μένα και τον γιό του.

Ας μείνει μαζί της.

Για πάντα.