ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ-ΚΟΡΙΤΣΟ | ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝH

2

Αν δεν έχετε καταλάβει κάποια πράγματα για μένα ας το πάμε απο την αρχή.

Ονομάζομαι Ελβίρα Κλαρίσσα Ασημίδου. Είμαι μέλος σε μια απο τις πλουσιότερες οικογένειες παγκοσμίος. Δεν ξέρω γιατί και ούτε με νοιάζει.

Είμαι μοναχοπαίδι και ορφανή απο μητέρα. Η μητέρα μου έχει πεθάνει απο μια σπάνια ασθένεια  λίγα χρόνια μετά την γέννηση μου. Όμως μου άφησε κληρονομιά, την σημαντικότερη γυναίκα που έχω στη ζωή μου. Την γυναίκα που με μεγάλωσε και με φροντίζει. Την Γκέλυ.

Ο πατέρας μου, μου είχε αδυναμία απο κούνια. Το ίδιο και εγώ όμως. Ήμουν βλέπετε ο διάδοχος της περιουσίας του και όλων των υπάρχοντων του και πιστέψτε με έχει πολλά. Πάρα πολλά.

Στο δωμάτιο που γεννήθηκα βλέπετε δεν υπήρχε τίποτα άλλο εχτός απο χρυσό. Στο σχολείο πολλά παιδιά με μισούσαν για τα χρήματα που έχει ο πατέρας μου. Με μισούσε το σύμπαν χωρίς να ξέρω τον λόγο. Όλοι, εχτός απο τον πατέρα μου και την Γκέλυ.

Στο γυμνάσιο ο πατέρας μου, μου έφτιαξε ένα δωμάτιο στο σπίτι και έρχονταν εδώ όλοι οι καθηγητές για να μου διαβάσουν. Βλέπετε πλέον και ο πατέρας μου απέκτησε εχθρούς και φοβόταν για εμένα. 

Στο Λύκειο όταν ο πατέρας μου με έβαλε εσόκλειστη το αγόρασε επίσης. Εκεί να δείτε τι χαμός έγινε με τα πλουσιοκόριτσα. Όλες ήταν ανταγωνιστηκές μεταξύ τους αλλά καμιά μαζί μου. Ποτέ δεν είχα φίλες. Μόνο την Γκέλυ.

Μην μιλήσω για σπουδές. Έκανε σχεδόν το ίδιο πράγμα που έκανε στο γυμνάσιο. Μου ανέπτυξε το δωμάτιο που είχα για το σχολείο. Έβαλε μέσα πιο ανεπτυγμένα τεχνολογικά προιόντα και έφερνε καθηγητές πανεπιστημίου απο άλλες χώρες. 

Όλοι με έβλεπαν σαν να είμαι απο άλλο κόσμο. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η ζωή που είχα. 

Στον ελεύθερο μου χρόνο ψώνιζα. Ψώνιζα ρούχα, παππούτσια, κοσμήματα, πλοία, αεροπλάνα εταιρείες που δεν ξέρω τι φτιάχνουν, μέχρι που αγόρασα και ένα νησί. Μην φανταστείτε δεν ξέρω καν που είναι. Απλά μου αρέσει πολύ η θάλασσα.

Λατρεύω τα ταξίδια. Έχω πάει πολλά. Μου αρέσουν οι μεγαλούπολεις και τα τεράστια κτήρια που έχουν. 

Ποτέ δεν φαντάστηκα όμως ότι θα ερωτευόμουν ένα απλό άνθρωπο. Ένα φυσιολογικό άνθρωπο. Χωρίς τίποτα. Χωρίς αμάξι, χωρίς εταιρίες, χωρίς υπηρέτες και βασικά χωρίς χρήματα. 

Όταν ο πατέρας μου το έμαθε ήθελε να κλείσει τον δρόμο που οδηγούσε στην επαρχία για να μην τον ξαναδώ. Βλέπετε εχτός απο εμένα είχε κόλλημα και στο όνομα του. Δεν ήθελε να ακουστεί στον κλάδο του ότι η κόρη του πασίγνωστου Αργύρη Ασιμήδου παντρεύτηκε ένα επαρχιόπουλο. 

Εφόσον του ήταν δύσκολο εώς αδύνατο να κλείσει εκείνο τον δρόμο αποφάσισε κάτι που για εκείνον ήταν πιο εύκολο. Να με παντρέψει με τον γιο του Ναυάρχου. 

Και εκεί άρχισαν τα δύσκολα...