MEĞERSE (askıda)

1- ölüm

O günün diğer günlerden hiçbir farkı yoktu küçük kız için taki ablalarıyla beraber evlerine gelene kadar

küçük kız gördüklerine inanamaz bir şekilde etrafına bakındı bu insanlarda kimdi böyle ve daha da önemlisi evlerinde ne işleri vardı .Eğer annesi gelse ve evlerinde kimse yokken bu kadar insanın evde olduğunu öğrense çok kızardı .

Küçük kız kocaman açtığı gözlerini elini sıkıca tutan ablasına çevirdi ablası kendinden on yaş büyük olsa bile onu en iyi anlayan oydu zaten ablaları teyzesinin kızlarıydı Eslim tek çocuktu bunun sebebi babasının daha o doğmadan ölmüş olmasıydı .

"abla neden bu kadar çok insan var " dedi

Ablası bir şey söylemek yerine ağlamaya başladı eslim ne oldoğunu anlayamıyordu .

Herkes bişeyler söylüyorr ama küçük kız hiçbir şey anlamıyor .ablası kardeşine dönüp annemler beş dakika sonra burada olurlarmış dedi .

O an küçük kız o kadar çok sevindi ki sonunda günlerdir görmediği annesi gelecekti en son hastaneye dedesini ziyaret etmeye gittiklerinde görmüştü annesi .

Acaba beş dakika ne kadar sürerdi daha saatleri bilmiyorduki küçük kız henüz sadece yedi yaşındaydı .

Evin önünde duran arabadan annesinin indiğini görünce sevinçle bağırdı "geldiler" ve hemen kapıya koştu ama gördükleri adım atmasını engellemişti .

Gözyaşı heryerde herkezde küçük kız annesine koşup sarılmak istedi ama yapamadı içinde onu engelleyen bişeyler vardı ne olduğunu bilmiyordu ama o şey onu durduracak kadar güçlü bir şeydi.

Sonra küçük kız herkezin geldiğini gördü demekki dedesi artık hastanede kalmak zorunda değildi ama o zaman niye dedesi yoktu annesine kızdı bir an neden dedesini orda tek başına bırakı gelmişlerdiki oysaki küçük ne kadar ısrar ederse etsin annesi dedesini bırakıp gelmemişti şimdi niye gelmişlerdiki hemde hepsi birden ...

Küçük kız en sonunda dayanamayıp anneannesine dedem nerde diye sordu bu sorusu artan hıçkırıklardan başka bir şey olmamıştı sonra bir ses duydu kimin kurduğunu bile bilmediği bir cümle ama küçük kız o cümleden tek bir söz anlayabilmişti ÖLDÜ bu kelime küçük kıza o kadar uzaktıki sonra yeniden sordu bu sever sesi biraz daha yüksek çıkmıştı bi feryat gibi dökülmüştü kelimer ağzından " dedem nerde ne zaman gelecek " sonra etraftaki insanların uğultularıyle karışan hıçkırık seslerini duydu . o kadar sinirlendiki küçük kız herkez ona yalan söylüyordu dedesi ölmemişti o babası gibi onu bırakıp gitmemişti hem çok severdi o torununu onu asla bırakmazdı yani söz vermişti bırakmayacaktı.

Küçük dolan gözlerini sıkıca yumdu her şeyin bir kabus olmasını diledi ve hızla yukarı çıktı burası onu rahlatıyordu ne zaman bir yaramazlık yapsa buraya saklanırdı ve onu dedesinden başka kimse bulamazdı beldi dedi içinden ben yine saklanırsam beni bulmak için geri gelir diye düşündü bu fikir karşısında hafif bir gülümseme oluştu yüzünde hemen küçük yanaklarını ıslatan gözyaşlarını sildi ve saklandı .

Aradan ne kadar vakit geçti bilmiyordu ama hava kararmıştı ve annesinin sesini duyuyordu onu arıyorlardı ama onun ordan çıkmaya hiç niyeti yoktu dedesi gelene kadar orda kalacaktı .

Ama bunun olmayacağını oda çok iyi biliyordu ayrıca acıkmıstı ve artık ağlamaktan gözleri kocaman olmuştu tüm bunları düşünürken yanına birisinin geldiğini sadece o yanına oturduğunda anlaya bilmişti kafasını yana çevirdi ve daha önce hiç görmediği o çocuğu gördü karanlıkta sadece gözlerini fark edebiliyordu birazda kızaran gözleri zorlaştırıyordu işini çoçukta onun yaşlarındaydı küçük kız birazda sinirlenmişti yalnız kalmak istiyordu ama buradan yalnız başına çıkamayacağınıda bildiğinden bir şey diyemiyordu. çünkü inatçının tekiydi sonunda sessizliği bozan çocuk oldu kıza diktiği o yeşil gözlerini kırpıştırdı ve " bundan sonra ne olursa olsun ben hep senin yanında olacağım söz veriyorum seni asla bırakmayacağım " dediğinde eslim hala ne dediğini idrak edememiş bir şekilde çocuğa bakıyordu sona çocuk kıza en kocaman gülümsemelerinden birini verdi ve bu harekez kızında yüzünde bir gülümseme oluşturdu sonra çocuk o kuçük kolunu kızın omzuna atıp kendine çekti " hadi beraber ağlayalım " dedi.