MEĞERSE (askıda)

3- çiçekler

Yüzündeki çarpık gülümsemesiyle gözlerini bile kırpmadan beni izliyordu sanki vereceğim tepkiyi ölçmek ister gibiydi. "E evet " diye kekeledim nedenini bilmiyorum ama anlamsızca heyecanlanmıştım . "Ve sende " dedim ama devamını getiremedim ne diyebilirdimki adını bile bilmiyordum bana söz verip ertesi sabah daha ben uyanmadan çekip giden çocukmu demeliydim o günleri hatirlamak yeniden sinirlerimi bozmuş tu hatta sinirden saç diplerim bile sertleşmişti . Tamam ona çok kızgındım ama zamanla bunun zaten saçmalık olduğunu anlamiştim hatta o gün beni yanlız bırakmadığı için ona minnettardım . Sinirden yumruk yaptığım ellerimi dahada sıktım konuşmamasi beni deli ediyordu hızla arkama döndüm ve açık olan kapıdan tam bir adım atmıştımki "Batur" dedi bu sefer sadece kafamı ondan tarafa çevirdim ve gözlerimi kısarak baktım birşey anlamadığımı anlamiş olacakki " adım Batur" dedi . Sonrada omuz silkip yanımdan geçip gitti öylece gitti cidden bu çocuk beni sinir krizinden öldüre bilirdi . Ruhum bedenime sıkışmış gibiydi onu görmek o günleri hatırlamama neden oluyordu
acı bir duman misali yavaş ve sessizce kaplıyordu bütün bedenimi ama ağlamayacaktım söz vermiştim ve birdaha asla ağlamayacaktım yıllardır bunu başarıyla yapmıştım zaten şimdide yapabilirdim. Hızla ve sinirle büyük koridorda yürümeye başladım nereye gittiğimi bile bilmiyordum bildiğim tek şey şu an şu berbat yerden çıkmak istememdi.
adımlarımı dahada hızlandırdığımda bir ses duydum dışardaki kalabalığın aksine hiçkimsenin olmadığı bu büyük ve loş koridorda yankılanan ses korkmama sebeb oldu. Birazdaha dikkat kesilip dinledim hıçkırık seslerinden birisinin ağladığını anladım .

Seslerin geldiği kapının önünde durdum bir an girmekle girmemek arasında kaldım ama şu an düşünmemeliydim eskileri yaşadıklarımı hatırlamamalıydım hızlıca kapının kulpunun üzerinde olan elimi bastırdım ve kapı o hıçkırık seslerinin arasında duyulamayacak kadar kısık bir sesle açıldi.

içeride bir kız vardi sarı saçlarına rağmen kahverengi gözleri kızarmıştı gayet güzel bir kızdı ve elinde bir peçete vardi sanırım bayaıir aglamıştı çünkü kızaran gözlerinin altında belirginleşen göz kapakları vardı hızla yanına ilerledim beni farketmesiyle hıçkırıklarını bastırması bir olmudu kısık gözlerimi şiş gözlerine diktim "iyimisin?" Diye sordum telaşli bir şekilde bana aldirmadirmadan gözlerini yerdeki cam parçalarına çevirdi cidden bu ailede umursamazlık hastalık falanmıydı. Kızın baktığı cam parçalarına bu sefer daha dikkatli baktım renk renkti bazıları tam kırılmamıştı ve çiçek şekli verilmişti gözlerimi cam parçalarından ayırıp yeniden kıza diktim "ne oldu burada ?" Bu sefer sesimdeki endişe beni şaşırtmıştı aynısı kızdada olmuş olacakki kafasını bana çevirdi ama gözlerime bakmıyordu . " ben gelinin kuzeniyim ve bu cam kırıklarıda onun çiçeğiydi yani öyle olacaktı ama benim sakarliğim yüzünden kırıldı" içimde garip bir rahatlama hissi oluştu " bu muydu? " dedim artık sesim daha sakin çıkıyordu sanki benden ayrı hareket ediyordu .

Kız gözlerini silip hızla ayağa kaltı sorduğum soru hoşuna gitmişe benzemiyordu " o nun hayaliydi bu ve ben bunu maffettim " dedi sesindeki nefreti sezebiliyordum ama bu bana karşı olan bir nefret değil di sanki kendine kızıyordu.

"Halledilemeyecek bir şey değil " dedim . Bana sen manyakmısın der gibi bakıyordu ama gözlerindeki nefretin yerini umudun aldığını görebiliyordum. "Nasıl yani ?"

"Dışarda kocaman bir bahçe ve onlarca gül fidesi var eminim güzel bir buket hazırlaya biliriz "

"Ama nasıl yetişicez hem bahçivan bu gün izinli ben öle ayni boyda kopartamamki çiçekleri ayrıca ..." sözünü yarıda kesmesi benim iyice çileden çıkan sinirlerim olmuştu " tamam " diye bağirmiştim resmen " şimdi git ve bana bir bahçe makası bul sonrada buket yapmak için kurdela falan ama acele et " kesin emirlerime uyup hızla daha yeni fark ettiğim makyaj masasının çekmecesinden kurdelalari çıkarttı ve "makası bahçedeki kulubeden bulabiliriz "dedi ona başımı sallamakla yetindim ve hızla bahçeye yöneldik.