Madelaıne

Bölüm 5

                                   🦋🦋🦋

   Leonidas küçük sobanın hemen yanında ki yer yatağında uzanıyordu.Üzeri çıplaktı ve omzundan göğsüne doğru gelen bir sargı bezi vardı.Terliyor ve sayıklıyordu.Yavaşça yanına ilerleyip dizlerinin üzerinde yatağa oturdu.Rüya görüyor olmalıydı.Ateşini kontrol etmek için yüzüne doğru eğilip dudaklarını alnına bastırdı.Ateşi yoktu.Fakat dudakları adamın tenine değdiğinden beri Madeleine'ın vücudu yanmaya başlamıştı.
"Yaralı,savunmasız bir adamdan faydalanman bir Prensese hiç yakışmıyor ufaklık." Ne yani uyanık mıydı bu uyuz adam. Hızla geri çekti kendini.
"İyilikte yaramıyor sana ateşin var mı diye baktım."Adam bir süre çatık kaşlarla kızın üzerini süzdü.
" Buraya bu kılıkla mı geldin sen?"
"Yok şimdi değiştim üzerimi.Baktım uyuyorsun dedim geceliklerimi giyip yanına uzanayım"
"Daha kısa bişeyler giymenizi tercih ederdim Prensesim."
"Ah!Uyuzluk yapmaya başladığına göre hiç bir şeyin yok senin boşuna endişelenmişim."
"Bencede ufaklık, neden bu kadar endişelendin ki baksana üzerini değiştirmek bile aklına gelmemiş,koşa koşa gelmişsin yanıma."
"Senin yerimde kim olsa aynısını yapardım.Hem ne var ya benim üzerimde hayatınızda hiç gecelik giymiş Prenses görmediniz mi?"
"Hayır ama hiçbir şey giymemiş Prenses görmüştüm." diyip sırıttı Leonidas.Kızı sinirlendirmeye çalışıyordu sadece.Kendisi için bu kadar endişelenmesi içini umutla dolduruyordu.
"Nasıl yaralandın Leo?"
"Mağaraya tırmanırken ayağım kaydı,omzuma ağacın dalı girdi.Önemli bir şey değil."
"Aynen hiç önemli değil, her gün başımıza gelir zaten ne olacak." diyip gözlerini devirdi.
"Bugün sizinle gelemiyecem.Bu halde yeterince destek olamam ve seni riske atmış olurum."
"Biliyorum,James söyledi.Endişelenme biz hallederiz.Ama sonra geleceksin değil mi?"
"Tabi ki geleceğim prenses.Bundan sonra siz nereye ben oraya.Son nefesimde bile emrinize amadeyim."
Gülümsetmişti Leo'nun bu sözleri genç kızı.Başaracaklardı.Belki burdan kurtulurlarsa eski dostluklarına da kavuşurlardı.
"Artık gitmem lazım.Annem beni bu halde görürse kıyamet kopar.Hazırlanıp yola çıkmalıyız.Hava kararmadan gizli sığınağa ulaşırsak bu iş bitti demektir."
"Dikkat et kendine Mad."
"Sen de Leo ve lütfen gel beni yalnız bırakma."arkasını dönüp kapıya doğru ilerledi.Tam çıkacağı sırada adamın kısık sesini duydu.
"Madeleine"
"Efendim"
"Küçükken, köle kızlar sana saldırdığında yardıma gelememiştim.Yanında olamadım diye benimle kavga etmiştin bağırıp vuruyordun bana.Sonra o cadıya benzettiğimiz yaşlı kadın gelmişti yanımıza.Sana ne dediğini hatırlıyor musun?"
Gülümsedi genç kız nasıl unuturdu ki. Her kendini yalnız hissettiğinde Leo'u yanında istediğinde o cümleyi tekrar ediyordu içinden.
"Ruhuna dokunan insanlar,daima yanındadır."diye fısıldadı Madeleine.Gülümsedi Leo.Hatırlıyordu.
"Her zaman yanındayım Mad,asla yalnız mücadele etmeyeceksin."

                               🦋🦋🦋