Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatımın bir anda ne kadar da değiştiği geçti aklımdan. Hastalık, Wendy'nin ailesinin ölmesi, Wendy'le kaçırılmamız (?) ve Wendy'nin gözlerimin önünde can vermesi...
En garibi de ellerimden ateş saçabilmem... Bu büyük ihtimalle zihnimin bana oynadığı bir oyundu. Belki de aldığım ilaçlar beni Wendy gibi yapacaktı..
Gözlerimi sıkarak bir an olsun yola bakmayı bıraktım. Kamyonet oldukça eskiydi. Oturduğum koltuğun kemeri bile yoktu ki saçlarının dibi gelmiş Seulgi arabayı öyle kötü sürüyordu ki her an camdan fırlayabilirdim. Boğazımı temizleyerek ona döndüm.
"Nereye gidiyoruz?" dedim sessizce.
Bir kaç dakika sesini çıkartmadı. Direksiyona öyle sert tutunmuş öyle kenetlenmişti ki yola. Sanki yanlış bir yere gitmekten korkuyor gibiydi.
"Annemin yanına, batı yakasındaki deniz kenarına. Seni bırakmamı istediğin bir yer var mı?" dedi istemeyerek.
Asıl sorun da buydu ya. Hayatımda gittiğim en uzak yer halamın yanıydı. Orası da evimden bir iki cadde ötede. Jungkook bana artık ulaşamazdı da. Yutkunarak,
"Ben bilmiyorum." dedim.
Seulgi kaşlarını çatarak süzdü beni.
"Evin, ailen, kalabileceğin birileri yok mu?"deyince derin bir iç çektim. Yoktu.
"Sana ayak bağı olmak istemem. Ama cidden kimsem yok. Tek arkadaşımı da az önceki kazada kaybettim."
Kendimden iğrenmiştim. Tam bir yalakaydım.
"Ve sen hala iyi durumdasın? Pardon ama tek arkadaşını kaybettiysen mahvolmuş durumda olman gerekmez mi?" dedi dik dik bakarak.
"Pardon ama seni ne kadar ilgilendirir bu? Üzülüp üzülmediğim sana mı kaldı? Üstelik daha beni tanımıyorsun bile!" Sinirlerim iyice gerilmişti. Her an bağırıp çağırmaya başlayabilirdim.
Öfkeyle bana baktı. "Pardon ama küçük hanım, ben olmasam soğuktan buz tutmuş bir vaziyette olup arkadaşınla cehennemi boylamış olurdun. Ama kıymetten anlamazsın!"
İyice gaza basmıştı. Arabanın zorlanan motor sesini duyabiliyordum. Alnındaki pul pul terleri elinin tersiyle sildi ve direksiyonu sıkıca kavrayıp sert bir viraj aldı. Arabayla beraber bizde bir yan savrulduk.
"Onun hakkında böyle diyemezsin..." dedim sessizce.
Gözlerini devirdi. "Dedim bile." derken dilini şaklattı.
Sinir bütün bedenimi yakıyordu. Bir güneş gibi değildi. Bir meteordu. Düştüğü yeri yok ederdi.
"Evet küçük hanım. Sizi en yakın çöplükte indireceğim. Başınızın çaresine kendiniz bakarsınız artık." diyerek bana baktı.
Gözlerindeki bitkinliği görebiliyordum ama ona acımak istemiyordum. Hak ediyordu. Hatta fazlasını bile. Gözüm karardı ve elimle sıkıca berbat haldeki saçlarını kavradım. Acıyla inleyerek direksiyonu ormanın içine kırdı. Bir eliyle direksiyonu tutarken diğer eliyle saçını kurtarmaya çalışıyordu.
"BIRAK!" diye bağırarak diğer elini de direksiyondan kaldırdı ve yanağıma sertçe vurdu. Aracı durdurdu ve acınası halde olan bana baktı. Öyle kötü vurmuştu ki yanağımı acıyla tutmuş camın kenarına sıvışmıştım.
"Sen ne yapmaya çalıştığının farkında mısın?!" diyerek kükredi resmen.
"Ölebilirdik seni aptal!" diye devam etti.
"Sana yardım ettim ama senin yaptığına bak! Delisin sen. Hastasın dimi sen?" dedi alayla.
Kendime geldiğimde yüzümü kaldırıp ona baktım sertçe.
"Yaptığın yardım falan değil. Bak ne diyeceğim. Asıl hasta sensin.Bana yardım falan etmedin. Beni bir fırsat olarak gördün. Bana ne yapacaktın kim bilir."
Seulgi'nin ağzı açık kalmıştı. "Akıllı kız." diye gülümsedi.
"Başkana bu olanları teker teker anlatacağım ve babanın hatırını da dinlemeyecek. Ve Yoongi'ye yaptıkların yüzünden seni kendi ellerimle öldüreceğim." dedi dişlerini sıkarak.
Şaşkınlığımı gizleyemiyordum her ne kadar tahmin etsem de...
Hemen gaza bastı. "Eceline gidiyoruz Kim Yerim. Bütün bunların suçlusu sensin."
••• Uzun bir aradan sonra merhaba. Umarım iyisinizdir. Şu sıralar korona yüzünden çok kötü günler geçirsek de lütfen evde kalın... Umarım bu geçiş bölümünü beğenmişsinizdir. Sizleri seviyorum.
