Life Stolen

Hoofdstuk 8

P.O.V Loïs

Bruno moet achter me komen staan terwijl Kasper tegenover me gaat zitten. "Dus tijd voor iets anders. We hebben hier een lijst met vragen die je in moet vullen, aangezien jij dit niet normaal in zou kunnen vullen doe ik het voor je. Ohja waarom Bruno hier ook is? Dat is voor als je niet normaal antwoord dan helpt hij mij met jou straffen. Ik kijk achterom en zie Bruno schuldig kijken. Dan kijk ik weer voor me uit en Kasper moet weer eens moeilijk doen, omdat ik niks terug zeg. "Als ik je iets zeg reageer je gewoon met Ja, lieve Kasper." "Ik ga je echt niet lief noemen." Kasper kijkt naar Bruno. "Dus ga je gang maar Bruno.." Ik span vast mijn spieren aan voor wat er gaat komen maar er gebeurd niks. "Kasper, je draait echt door. Ik wil hier niet aan meewerken." "Dat dacht ik al.." Begint Kasper. "Je bent gewoon bang om iets bij haar te doen, terwijl ze zo'n bitch is." Kasper staat op en loopt naar me toe. "Ik zal het even voordoen." Hij pakt mijn haar vast en trekt mijn hoofd achterover. Op de een of andere manier maakt hij mijn haar vast aan de stoel. Ik wist trouwens niet dat ik zo onwijs lenig was. "Dus wat gingen we ook alweer zeggen als ik je wat zei?" Ik zeg nog steeds niks. Dan voel ik een klap tegen de onderkant van mijn kin aan. "Opstandig kind dat je bent." Boven mijn hoofd haalt Kasper ineens een touw naar beneden. Het lijkt op een ring die je met ringzwaaien gebruikt, maar dan niet twee ringen maar één. Ik besef me nu pas hoe erg ik school mis. Ook mis ik mijn ouders heel erg. De laatste tijd had ik steeds vaker ruzie, maar toch kan ik ze niet missen. Kasper pakt mijn voeten vast en maakt weer een touw vast om mijn enkels. Hij maakt het best stevig vast. Hij laat de ring helemaal naar onder zakken en dan maakt hij het touw ook aan de ring vast. "Dus.. Loïs je bent er zeker van dat je niks meer gaat zeggen?" Hij gaat met zijn hoofd boven het mijne hangen en hij kijkt me intens aan. Ik draai mijn hoofd zo ver als het kan opzij en kijk dan naar Bruno. Hij kijkt hopeloos naar me dus ik besluit toch maar te zeggen wat Kasper wilt. Hij wrijft over mijn wang en zegt dan: "Brave meid" Ik houd me in, maar dat vooral omdat ik Bruno dit niet aan wil doen. Kasper beveelt Bruno om mijn haar los te maken. Dat doet hij heel voorzichtig. "Jij bent echt zielig hoor!" Kasper komt eraan lopen en duwt Bruno aan de kant. "Ik zal je wel helpen." Hij trekt een paar keer hard aan mijn haren. "Was dat nou echt zo moeilijk?" Zegt hij boos tegen Bruno en hij gaat weer op zijn plek zitten. "Loïs ik wil dat je mij aankijkt als ik tegen je praat." Ik probeer zo mijn best te doen maar ik kan het gewoon niet. "Oké Bruno, wegwezen nu. Ik wil je hier nu niet zien. We spreken elkaar straks nog wel, Ik wil graag hebben dat je Otis hiernaartoe stuurt." Bruno loopt weg zonder nog iets te zeggen

P.O.V Bruno

Ik loop mee met Kasper en ik merk aan hem dat hij boos is. Hij keek mij net ook al pissig aan toen ik met Loïs bezig was. We lopen de kamer in en hij wilt allemaal dingen van Loïs weten. Hij dwingt mij om Loïs pijn te doen, maar dat kan hij toch mooi vergeten. Hij weet dat ik zoiets liever niet doe. Het enige moment waarop ik dat doe is als ik mezelf moet verdedigen. Kasper verplicht mij dan ineens om haar pijn te gaan doen. Ik blijf hem aan kijken en weiger het te doen. Hij staat op en trekt super hard aan haar haren. Al lijkt het Loïs niet erg veel te doen. Hij geeft Loïs een klap tegen haar kin aan. Ik vind dit echt te sneu om aan te zien dus ik probeer de beelden gelijk weer te wissen. Kasper blijft mij dingen vragen maar ik ga daar niet aan meewerken. Ik merk dat Kasper er gefrustreerd van wordt maar het gaat echt tegen mijn gevoel in. Eindelijk zegt hij tegen me dat ik mag gaan, maar ik moet wel Otis ernaar toe sturen. Ik wil dit voor Loïs eigenlijk niet maar ik moet wel. Ik loop het kantoortje uit en kom de woonkamer binnen. Otis en Liam kijken mij verbaasd aan. "Wat is er?" vraagt Otis. "Je moet naar Kaspers kantoor komen." Hij staat op en loopt richting het kantoor. Liam kijkt mij aan en ziet dat er iets is. "What's up?" "Je weet toch wel met dat gamen net? Nou ik denk dat Kasper er niet tegen kon hoe ik met Loïs omging." Ik heb hem alles verteld van wat er gebeurde. "Dus nu moet Otis hem gaan helpen. Ik heb echt medelijden met die meid." "Bruno, het is niet jouw schuld. Kasper is echt door aan het draaien."

P.O.V Loïs

Snel daarna hoor ik de deur weer open vliegen. "Hallo Kasper, je had me nodig hoorde ik?" "Klopt, er wil er eentje niet gehoorzamen dus als jij zorgt dat ze dat doet dan kan ik mijn vragen stellen." "Dat komt echt wel goed." zegt hij lacherig. Dan voel ik zijn hand door mijn haren gaan, telkens als hij mij aanraakt krijg ik een rilling door mijn hele lichaam. "Dan laten we beginnen met de eerste vraag, hoe oud ben je nu en wanneer ben je jarig?" Ik bedenk me of ik dit wil beantwoorden, maar daar heb ik eigenlijk geen zin in. Ik voel een ijskoude hand die ineens achter in mijn nek wordt gelegd. Hij knijpt eerst zacht maar zijn greep wordt steeds harder. "17, 3 augustus" "Brave meid" hoor ik Otis zeggen. "Ik ben geen hond als je dat dacht hoor." Dan voel ik een klap tegen mijn wang aankomen. Ik pak snel mijn wang beet, maar mijn handen worden weggetrokken. Otis heeft mijn handen achter mijn rug vast en ik heb geen idee wat hij aan het doen is. "Wie zijn je beste vrienden?" Op deze vraag geef ik gelijk antwoord want het is toch niet zo bijzonder. "Niemand." "Kasper kijkt mij boos aan. "Ik zei dat je gewoon antwoord moest geven op mijn vraag. Dus ik vraag het je nog een keer, Wie zijn je beste vrienden?" "Niemand." reageer ik iets bozer. Ik voel dat Otis bezig is met mijn handen maar ik weet niet precies wat. Dan voel ik het touw om mijn polsen heen komen. Hij heeft het erg strak gedaan en hij trekt er flink aan. Ik begin weer te huilen van de pijn maar ik probeer me nog in te houden. "Als je gewoon antwoord geeft is er niks aan de hand!" schreeuwt Kasper boos. Snikkend probeer ik uit mijn woorden te komen. "Ik heb toch al antwoord gegeven." Weer trekt Otis aan het touw waardoor ik van de stoel afvlieg. Ik begin nog harder te huilen en blijf op de grond zitten. Kasper gaat op zijn hurken tegenover me zitten. "We zullen hier later wel op terug komen." Met zijn duim veegt hij mijn tranen weg en hij zet mij weer op de stoel neer. "Volgende vraag, hoeveel vriendjes heb je gehad?" "Nou ik heb een basisschool vriendje gehad als je het meetelt en verders niemand." "Oke.. Je begint het te leren." "De volgende vraag, Ben je al ontgroend?" "Zo'n vraag hoor je niet aan een meisje te stellen, dat is vet onbeschoft." Kasper staat op en geeft een ruk aan de ring. Mijn voeten zaten er nog aan vast waardoor mijn voeten de lucht inschieten. "Weet je het antwoord al of moet ik je nog een keer helpen?" Hoor ik Otis in mijn oor fluisteren. Ik kijk recht vooruit en ga hier geen antwoord op geven. Hij pakt een touw vast en draait het een keer om mijn nek heen. Hij trekt het touw naar zich toe waardoor ik met mijn hoofd bij hem hang. "We wachten nog op antwoord.." Hij laat het touw weer los en ik schommel de andere kant op. Kasper vangt mij op en kijkt mij indringend aan. "Antwoord nu graag!! Ben je ontgroend?" "nope" fluister ik heel zacht. "Wat een eer, dan zullen we binnenkort maar eens even tijd maken." Ik kijk hem geschrokken aan. "JE WEET HOE OUD IK BEN! JE MAG DAT NIET EENS DOEN!" "Schat er is niemand die erachter zal komen. Je bent van mij dus ik mag bepalen wat ik met je ga doen." Hij laat de ring weer zakken waardoor ik op de grond kom te liggen. Hij steekt zijn hand onder mijn shirt en gaat richting mijn borsten. Hij heeft ten eerste super koude handen en ten tweede moet hij van me afblijven. Ik voel heel veel rillingen door mijn lijf gaan maar ik blijf zo stil mogelijk liggen. Dan stopt hij en draait hij zich om. Ik voel zijn hand op mijn bovenbeen glijden, daardoor krijg ik even geen adem. Ze kijken me aan en beginnen dan te lachen. "Wat kun jij je ontzettend aanstellen." Lacht Otis. Ze maken mijn benen weer los en zetten mij rechtop. "Ik wil dat je normaal meeloopt en je kop dicht houdt, begrepen?" Hij pakt mijn kin vast "Ja" "Nog niet zoals het hoort, maar daar gaan we aan werken."