Life Stolen

Hoofdstuk 4

P.O.V Loïs

We lopen het kamertje uit waar we inzaten. De jongens die net ook in de kamer zaten zijn er niet meer. Ik kijk overal rond en zie onwijs veel deuren. We lopen een gang uit en we komen in een grote hal. Daar komen we bij een grote deur aan. We lopen verder en het is een grote woonkamer met een aantal banken in een halve ronde. Kasper duwt mij op de bank en komt naast me zitten. Hij pakt zijn telefoon en ik hoor hem zeggen dat ze moeten komen. Ik heb geen enkel idee over wie hij het heeft. Vervolgens zie ik 2 jongens binnen lopen. Het lijken de jongens die net ook achter mij stonden in het kamertje. Ze gaan allebei op een andere bank zitten. Kasper staat op en trekt mij overeind vervolgens duwt hij mij richting een van de jongens. "Hier stellen jullie elkaar maar voor" zegt hij tegen ons en hij loopt weg. Als hij wegloopt spring ik snel terug naar de andere bank en daar ga ik weer zitten. De jongen kijkt mij boos aan en zegt dat ik bij hem moet komen zitten. Ik kijk hem aan "ik zit hier geweldig dus ik blijf hier mooi zitten." De andere jongen staat op en komt dan naast mij zitten. Ik kijk naar de grond en besef me dan dat ik op de kleinste bank zit, en dat ook nog met zo'n kerel naast me. In mijn ooghoeken zie ik dat hij bruine ogen heeft en donkerbruin haar. Hij slaat een arm om me heen. "Heyy schat, mijn naam is Bruno wat is jou naam?" Ik blijf naar de grond kijken en in de deuropening zie ik Kasper staan. Hij kijkt me aan en kucht een keer. "Wat hadden we afgesproken? Stel je eens netjes voor!" Ik blijf naar de grond kijken en begin met praten "mijn naa-" ineens word ik vastgegrepen bij mijn kin en daardoor moet ik Bruno wel aankijken. "Lekker sociaal zo als je naar de grond kijkt." Hij blijft mijn kin vasthouden "probeer het nog eens." Zachtjes zeg ik "Loïs." "Kasper staat me nog steeds aan te kijken en begint te lachen. "Is onze kleine Loïs verlegen?" Vraagt hij spottend. "Ach donder op." Hij blijft staan en gaat verder. "Oh nu is ze ineens niet meer zo verlegen." Ik geef hem een bitch face en die andere jongen waarvan ik de naam niet kent begint te lachen. "Zo zie je er alleen maar schattiger uit." Ik kijk hem aan en zonder te denken schreeuw ik tegen hem. "Ja fucking schattig." En ik ga onderuitgezakt op de bank zitten. De jongen waar ik tegen schreeuwde staat op en komt naar me toe gelopen. Daar schrik ik eigenlijk best wel van want ik ben bang dat hij me wat gaat aandoen. Vervolgens propt hij zich nog tussen mij en de leuning in waardoor ik tussen 2 jongens gepropt zit. Ik wil opstaan maar ze pakken mij stevig beet. "Ik zal me anders ook even voorstellen. Ik ben Liam" zegt hij tegen mij. Ik heb hem eigenlijk nog niet aangekeken want ik haat oogcontact. Maar aangezien Bruno mijn haar vastpakt en mijn hoofd richting Liam draait heb ik geen keus. Ik inspecteer hem snel en zie dat hij ook bruine ogen heeft. Hij heeft lichtblond haar, maar hij lijkt zo'n fuckboy. Mijn haar wordt weer losgelaten en ik probeer op te staan maar het is onmogelijk. Kasper loopt op me af. "Gedragen schijnt moeilijk te zijn voor jou." Ik kan of course mijn bek niet houden en maak een typische opmerking voor mij. "Zegt degene die minderjarige meiden ontvoerd." Dan fluisteren de jongens tegen elkaar maar ik kon het jammer genoeg niet horen. Ineens staan Liam en Bruno op en pakken ze mij vast. Ze leggen mij op de bank en ik word op mijn buik gelegd. Ze pakken mijn armen vast en houden mij in een houdgreep. Jammer genoeg ben ik niet zo sterk om me los te wurmen. Ik hoor voetstappen binnenkomen en snel daarna voel ik weer een branderig gevoel bij mijn polsen. Hij had nooit mogen weten dat het de eerste keer zo onwijs pijn deed. 

Hij trekt nu nog harder dan straks waardoor er tranen in de bank verdwijnen. Gelukkig kunnen ze mijn gezicht nu niet zien. Ineens begint Kasper te praten, "Nu we haar toch vast hebben kunnen we haar gelijk kenmerken." Ik weet niet wat ze van plan zijn maar ik word er bang van. Blijkbaar merken ze dat aangezien ik helemaal begin te trillen. Kasper draait me om en begint me te zoenen. "Doe maar rustig het komt goed." Snel draai ik mijn hoofd opzij en de jongens beginnen te lachen. Ik wordt opgetild en meegenomen naar een andere kamer. Ik heb niet gezien waarheen want ik had mijn ogen dicht. Als we een kamer binnen komen word ik op mijn buik neergelegd. Het is een apart bed waar gekke uitsteeksels inzitten. Dan hoor ik een stem die ik nog niet eerder gehoord heb. "Hey Kasper, heb je weer jackpot?" "En of, echt een pittige tante." "Dus wat gaan we doen?" Kasper begint dingen op te noemen waar ik het niet mee eens ben. "Kenmerken, chippen en neem maar wat bloed af." Dat stelt me niet bepaald gerust.
Ik voel dat mijn polsen weer losgemaakt worden maar niet voor heel lang. Ze worden aan het bed vastgemaakt waardoor ik geen beweegruimte meer heb. Ook mijn voeten worden aan het bed vastgemaakt en dan voel ik nog twee banden die vastgemaakt worden over mijn onderrug en bovenrug. Bewegen is onmogelijk en ontsnappen al helemaal. Ik hoor een hard piepend en trillend geluid. In het bed zit een gat waar mijn hoofd in ligt. Ineens zie ik het gezicht van Liam die hard begint te lachen. Vervolgens zie ik Kasper zijn gezicht ook verschijnen. Hij kan natuurlijk zijn kop niet houden. "Als ze bang zijn dan zeggen ze niks meer hoor." Ik kan er niet op reageren want ik voel ineens een stekende pijn op mijn rug. Daardoor kan ik mijn tranen niet meer onderdrukken. Jongens kunnen zo gevoelloos zijn... De stekende pijn blijft aanhouden voor een lange tijd. Ik wist in het begin niet wat het was maar langzaam dringt het tot me door. Ze zijn een tatoeage aan het zetten op mijn rug. Weer zie ik Kasper zijn gezicht verschijnen. "Het staat je prachtig." Maar toen ik dacht dat het voorbij was hoor ik weer het geluid. Mijn hand wordt stevig beet gepakt. Daarna voel ik dezelfde pijn ook in mijn hand. "L-O-Ï-S" hoor ik Kasper zeggen. "Je hoeft mijn naam echt niet op mijn lichaam te zetten hoor. Ik weet zelf echt wel hoe ik heet." "Mevrouwtje begint weer praatjes te krijgen." Zegt Kasper weer spottend.
"Deel 1 is klaar" zegt de onbekende stem weer. "Wat gaan we nu doen?" Vraagt hij aan Kasper. "Laten we eerst bloedprikken" zegt hij alsof het niets is. "Is goed kun je me even helpen?" "Ik wil het ook wel helemaal voor je doen hoor." zegt hij lachend. "Niks daarvan. Je hebt al genoeg kunnen lachen vandaag." Roep ik angstig. Die onbekende kerel heeft er minder moeite mee. "Je hebt het vaak genoeg gezien dus ga je gang." Kasper pakt de naald en houd het voor mijn ogen. "Die ga ik nu in je steken" lacht hij. Ik span al mijn spieren aan van angst. "Relax babe" "Wat nou relaxen jij bent echt achterlijk, gebruik je verstand eens. Als je dat hebt tenminste." Nadat ik dat gezegd heb voel ik een steek in mijn arm. "De naald zit er alvast in." Hij pakt 2 buisjes waar hij mijn bloed in doet. Ik voel het bloed er gewoon uitstromen en ik word er haast misselijk van. "Dat gaat lekker snel zo." "Dankjewel Kasper, dat heb je goed gedaan." Dus het laatste onderdeel moet nog komen en daar ben ik echt bang voor. "Waar zullen we hem plaatsen" vraagt die gekke kerel aan Kasper. "Uhmm doe maar achter haar oor." "Lul" fluister ik blijkbaar te hard, want gelijk daarna krijg ik een harde knal tegen mijn kont aan. "Waarom doe je dat nou weer." Hoor ik Bruno zeggen. "Om die opmerkingen die madame niet laten kan." Mijn hoofd word opzij gedraaid waardoor ik recht in de ogen van Bruno kijk. "Bruno, Liam kunnen jullie even haar kop vasthouden." Ze staan op en pakken mijn hoofd stevig vast. Ik voel dat er iets achter mijn oor wordt gesmeerd en daarna is het helemaal verdoofd. Het voelt raar aan maar het idee alleen al staat me niet aan. "Klaar" zegt de onbekende stem en dan ontspan ik mijn lichaam. Ik weet niet hoelang het heeft geduurd maar voor mijn gevoel eeuwen.
Eindelijk wordt ik bevrijd uit dat irritante bed. Ik heb de kans niet eens om te bewegen want ik word alweer vastgegrepen. "Vanavond geef ik je wel een lekkere massage" zegt Kasper. "Nee dankje" zeg ik kortaf.
Ik wordt weer meegedragen naar de woonkamer. Maar ondertussen ben ik al in slaap gevallen.