Buiten de lijnen // J.Kluivert

twee

Vier uur later plofte Eva neer op het witte hotelbed. Ze moest toegeven dat ze echt kapot was. De hele vlucht had ze naast Justin gezeten, niet dat ze daar kapot van was hoor, het was best wel gezellig. Ze hadden gepraat over.. Tjaa, waar hadden ze het eigenlijk over gehad.. De tijd was voorbij gevlogen. Maar bij het uitstappen was ze hem uit het oog verloren.  Bij de bagage had ze nog naar hem gezocht maar hem niet gevonden. Eigenlijk had ze hem nog graag om zijn nummer willen vragen, of zijn instagram misschien. Nadat ze haar bagage had was ze samen met Bridget en nog twee andere artsen naar het hotel gebracht, door een taxi. Ze had een kamer toegewezen gekregen. Een grote kamer, helemaal voor haar alleen! En nu lag ze daar, alleen op het King Size bed. Ze staarde naar het plafond en masseerde haar slapen. Ze had wat hoofdpijn, misschien zat er nog een paracetamol in haar handtas. 

Met een plof belandde in de inhoud van haar handtas, die ze zojuist had omgekeerd, op het witte bed. Haar oog viel meteen op het boekje dat ze van Ronald had gekregen, eerder die dag. Met een klein beetje schaamte moest ze bekennen dat ze er nog helemaal niet in gekeken had. Ze greep ernaar en opende het. De bladzijde stond vol met 33 kleine fototjes, onder de foto's stonden namen. Haar oog viel meteen op een speciale foto van de jongen waar ze de hele vlucht naast had gezeten. Maar.. Dit kon toch niet.. Hij was toch geen speler? Op de foto zag ze zijn fel groene ogen, zijn donkerbruine krullen zaten netter in model dan toen ze hem had gezien vandaag en hij had een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Justin Kluivert' stond er in schuine letters onder zijn foto. Er verscheen een glimlach op het gezicht van Eva. Dan zou ze hem toch nog zien.. 

Haar iPhone lag naast haar op het bed. Ze greep er naar en googlede zijn naam. 

Ze werd opgeschrikt door een zachte klop op de deur. 

"Binnen," riep ze. Snel klikte ze haar telefoon uit. 

Bridget verscheen aan de andere kant van de deur. "Kom je eten? vroeg ze. 

Eva knikte, stopte haar telefoon in haar broekzak en stond op. 

"We hebben na het eten nog even overleg," zei Bridget toen ze samen over de gang liepen. "Over onze taken tijdens dit EK. Niet veel bijzonders maar wel belangrijk om even te weten." 

De eetzaal van het hotel was groot. Groter dan Eva ooit had gezien. De ene kant van de zaal was volledig bedekt met ramen. Aan de andere kant stond een enorm lopend buffet met vooral gezonde dingen. In de zaal stonden veel tafeltjes. Sommige tafeltjes waren al bezet, anderen nog niet. Er zaten vooral veel jongens in trainingspak in de zaal, allemaal hetzelfde oranje trainingspak. Sommigen droegen er een wit t-shirt bij, anderen hadden een jasje aan. 

Bridget kwam iemand tegen, ze raakten in gesprek. 

"Ik ga alvast wat eten halen," zei Eva tegen Bridget. 

Bridget knikte. Eva liep naar het buffet. Ze rook de heerlijke geur van tomatensoep. Dat was haar lievelingssoep. Het deed haar denken aan haar moeder, vroeger maakte ze elke zondag tomatensoep. Heerlijk vond ze dat. Meteen koos ze daarom voor een bakje tomatensoep met wat broodjes. Verder nam ze nog wat van de heerlijke salade die klaarstond. 

"Ben je nieuw?" hoorde ze iemand achter haar zeggen. 

Eva draaide zich om en zag een blonde jongen staan. Hij kwam haar bekend voor, vast van televisie. "Ja, klopt," glimlachte ze. "Ik ben Eva. Ik wil je wel een hand geven maar.." Ze knikte naar het dienblad dat ze in haar handen had. 

Er verscheen een glimlach op het gezicht van de jongen. "Ik begrijp het," zei hij. "Mijn naam is Donny. Aangenaam. Ben jij niet die nieuwe arts?" 

Eva knikte. "Dat ben ik." 

Kort praatten ze verder, over voetbal vooral waar Eva weinig van wist, dat moest ze bekennen. Toen gingen ze uit elkaar. Eva keek de zaal rond, ze zag dat Bridget nog steeds in gesprek was. Bij wie moest ze nou gaan zitten. Ze was zo druk bezig met kijken dat ze Justin niet zag die, terwijl hij op zijn telefoon aan het kijken was, tegen haar op liep.

"Oh shit, uhh.. sorry," mompelde Eva toen ze de grote rode vlek, van haar tomatensoep, op zijn witte shirt zag zitten. "Ik..." In wanhoop pakte ze een servet en probeerde ze de vlek van zijn shirt te vegen. Geen slim idee, de vlek werd alleen maar groter. 

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en hij pakte haar trillende hand, die nog steeds druk bezig was met vegen. "Het maakt niet uit. Even in de wasmachine en het is er weer af." 

Ze keek hem aan, haar wangen gloeiden en waren minstens zo rood als de tomatensoep. Misschien nog wel roder. "Zeker weten?" 

Hij keek haar recht in haar ogen aan. "Zeker weten. Bovendien was het niet jouw schuld maar de mijne. Kom je bij me aan de tafel zitten? Dan haal ik nieuwe soep voor je." Hij wees naar een tafel waar al twee jongens zaten. 

"Ik wacht wel even op je," glimlachte Eva naar hem. "Je kunt namelijk geen twee dienbladen tegelijk dragen." 

Dat zei ze niet alleen daarom. Ze vond het gewoon ongemakkelijk om in haar eentje bij twee onbekende jongens te gaan zitten. 

"Ik heb veel talent hoor," knipoogde Justin haar toe terwijl hij een kom soep voor haar opschepte. "Kijk eens." Demonstratief droeg hij twee borden op zijn arm. 

Eva begon te lachen en klapte in haar handen. "Zo zo." 

Justin maakte lachend een buiging. "Kom we gaan," zei hij toen. "Ik heb honger, niet normaal." 

Bij te tafel zette hij het dienblad van Eva op de tafel en plofte zelf op een van de stoelen neer. Eva ging ook zitten. 

"Dit is Eva," zei Justin. Hij wees naar haar. 

Eva gaf de jongens een ongemakkelijke glimlach. Een jongen met licht haar en tatoeages stak zijn hand op. "Noa," zei hij met volle mond. Hij gaf haar een knipoog. 

De andere jongen stak haar zijn hand toe. "Ik ben Steven," zei hij. Hij glimlachte en Eva zag dat hij enorm witte tanden had. Ze schudde zijn hand. "Aangenaam.."