Έρωτας στους δρόμους της Ευρώπης

Η φυγή

Παρακολουθούσα τον Αλέξη που καταβρόχθιζε το μπέργκερ του όσο ανακάτευα τις πατάτες μου με την σος. 

"Φάε λίγο", μου είπε με γεμάτο στόμα. Κοίταξα πρώτα αυτόν και μετά το μισοφαγωμένο μου μπέργκερ.

"Δεν πεινάω άλλο", απάντησα ξερά. Δεν πεινάω γενικώς τελευταία. 

"Λίγο ακόμα", με παρακάλεσε και του έκανα το χατίρι. 

Όσο τον περίμενα να τελειώσει με το φαγητό του σκεφτόμουν το όνειρο που είδα νωρίτερα. Πώς μου ήρθε; Με τον Αλέξη έχουμε μεγαλώσει μαζί. Ήταν ο μόνος φίλος που είχα, εκείνος που ήταν πάντα δίπλα μου . Ήταν αυτός που δεν έκρινε ποτέ καμία από τις ηλίθιες αποφάσεις μου. Περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί κι ας είναι επτά χρόνια μεγαλύτερος μου. Με έπαιρνε μαζί του όταν έβγαινε με τους φίλους του, ακόμα κι αν αυτοί γκρινιάζανε και με έλεγαν νιάνιαρο. 

Μέχρι που έπρεπε να φύγει για την Αγγλία, για να σπουδάσει. Άλλωστε, ο πατέρας του ζει εκεί μόνιμα και θα πήγαινε σε ένα καλό κολέγιο. Ερχόταν τακτικά να με βλέπει, μα πάντα έφευγε όσο κι αν έκλαιγα και τον παρακαλούσα να μείνει. 

Και τα κατέστρεψα όλα το βράδυ της ορκωμοσίας του, όταν κάναμε πάρτι σπίτι του, στην Αγγλία, επειδή είχε πάρει πτυχίο. Όταν άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και είδε τον καλύτερό του φίλο, τον Τζος, γυμνό από πάνω μου, με τα πόδια μου τυλιγμένα γύρω του να τον παρακαλάω να πάει πιο γρήγορα. 

Εκείνο το βράδυ χτύπησε τον Τζος αρκετά ώστε να τον κάνει να ματώσει. Εκείνο το βράδυ είδα έναν Αλέξη που δεν είχα ξαναδεί και που δεν έχει καμία σχέση με το Αλέξη που κάθεται τώρα απέναντι μου. Τα πράσινα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και έκρυβαν ένα κακό συναίσθημα πίσω τους. Μίσος. Και εγώ με μισώ για αυτό που έκανα. 

Μετά από το συμβάν δεν ήθελε ούτε να με δει. Έφυγα την επόμενη κιόλας μέρα για Ελλάδα και από τότε ο Αλέξης δεν γύρισε ξανά. Ακόμα κι αν τον έφερνε ο δρόμος για δουλείες στην χώρα μας, δεν με επισκέφτηκε ούτε μία φορά. Το ξέρω πως ποτέ δεν με συγχώρεσε, όσες φορές κι αν ζήτησα συγγνώμη. 

Και να 'μαστε τώρα εδώ, να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Υποθέτω δύο νεκροί γονείς είναι αρκετοί για να συγχωρέσεις κάτι που έγινε πριν τρία χρόνια. Και μετά από όλα αυτά έχω το θράσος να σκέφτομαι τον Αλέξη ερωτικά. Κάτι πρέπει να πάει πολύ λάθος με μένα. 

Τον κοίταξα προσπαθώντας να διώξω τις κακές αναμνήσεις από το κεφάλι μου. Σημασία έχει ότι είναι τώρα εδώ μαζί μου. Τα καστανά μαλλιά του είχαν ανακατευτεί και έπεφταν λίγο στα μάτια του και οι γωνίες του προσώπου του φαίνονταν πιο έντονα από ότι συνήθως. Η μπλούζα του είχε χαλαρώσει γύρω από τον λαιμό του και μπορούσα να δω το γυμνασμένο του στήθος κάθε φορά που έσκυβε προς το τραπέζι, για να μην λερωθεί από την σος που έτρεχε από το μπέργκερ. 

Παρά-ήταν ωραίος για τα μούτρα μου.

Στεκόμασταν έξω από το τροχόσπιτο και κάναμε ένα τσιγάρο, καθώς περιμέναμε την ώρα της επιβίβασης. Του υποσχέθηκα ότι θα το κόψω, αλλά όχι ακόμα. Το έχω ακόμα ανάγκη, να με μουδιάζει για να μην σκέφτομαι. Δεν μιλούσαμε, πάλι. Δεν ξέρω αν έχουμε κάτι να πούμε, αλλά η σιωπή με έπνιγε. 

"Η Εύα τι κάνει;", τον ρώτησα ξαφνικά.

"Χωρίσαμε πριν λίγες βδομάδες", απάντησε σχεδόν αδιάφορα. 

"Αα, γιατί;" 

Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε σαν να με σκάναρε. Κοίταξε πάλι μπροστά του και πήρε μία καλή τζούρα από το τσιγάρο του.

"Την βαρέθηκα", μου απάντησε εντέλει αλλά φάνηκε περισσότερο σαν ψέμα. Πέταξε το τσιγάρο του και μπήκε φουριόζος στο τροχόσπιτο για να μην συνεχιστεί η συζήτηση. Εγώ έμεινα έξω ατάραχη να καπνίζω. 

Μόλις κάθισα την θέση του συνοδηγού, έβαλε μπρος και άρχισε να κινείται προς το πλοίο. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει στην σκέψη ότι ο Αλέξης δεν έχει πια κοπέλα. 

"Νόμιζα θα την έβρισκες στην Αγγλία. όταν θα φτάναμε", είπα αναφερόμενη στην Εύα. Αγνόησα το ύφος δυσανασχέτησης που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του. 

"Από ό,τι φαίνεται, αυτό δεν υπάρχει στο σχέδιο", απάντησε νευριασμένα και έσφιξε το σαγόνι του. 

Δεν με έπαιρνε να το συνεχίσω, οπότε το άφησα εκεί.