Έρωτας στους δρόμους της Ευρώπης

Αλλαγή σχεδίων

"Αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα!", γκρίνιαξα στον Αλέξη όσο μαγείρευε.

"Ήταν απλά εσύ δεν με πρόσεχες όταν σου μιλούσα", έτριξε.

Ρίξαμε ένα τσακωμό τρικούβερτο νωρίτερα και από τότε είμαστε στα μαχαίρια χωρίς ιδιαίτερο λόγο θεωρώ. Αν παραδεχόταν ότι φέρθηκε σαν μαλάκας θα ήταν όλα καλύτερα. Ξεφύσησα και έριξα τους ώμους μου. Μπορεί να είχε δίκιο, μπορεί εγώ να είμαι παρανοϊκή.

Άφησε μπροστά μου, στο τραπέζι, ένα μπολάκι με λίγο μπρόκολο. Δεν είπα τίποτα γύρισε και άφησε και ένα πιρούνι μέσα στο μπολ.

"Αφού σου είπα ότι δεν μαρεσει το μπρόκολο!", του φώναξα σχεδόν εκνευρισμένη.

"Χέστηκα τι σου αρέσει. Έχει μεγάλη διατροφική αξία και θα το φας!", μου γύρισε με τον ίδιο τόνο.

Ααααα, δεν θα τα πάμε καλάαα..

"Δεν είμαι μωρό!" του είπα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Τότε φέρσου σαν αυτό",
έτριξε και γύρισε στη μαγειρική του.

Είχα κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα και τον παρακολουθούσα όσο μαγείρευε.

"Φάε το γαμημένο μπρόκολο Κάσι!" μου φώναξε.
Γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι ως ένδειξη απέχθειας.

Δεν είχα κάτι τόσο εναντίον του μπρόκολου απλά μου φέρεται σαν παιδί και αυτό είναι που με τσαντίζει με τσαντίζει.

"Εντάξει λοιπόν" είπε και συνέχισε τη μαγειρική του.

Ύστερα από λίγο άφησε ένα πιάτο με κεφτεδάκια κοκκινιστά μπροστά μου και ένα απέναντί μου για αυτόν. Κάθισε και εκείνος στο τραπέζι και άρχισε να τρώει. Έπιασα και εγώ δειλά το πιρούνι μου και έφαγα λίγο. Το κλίμα ήταν τεταμένο.

Δεν θα αντέξω μαζί του τέτοιο ταξίδι. Δύο μέρες είμαστε στο τροχόσπιτο και ήδη μου βγάζει το λάδι. Μήπως πρέπει να κάνω και εγώ λίγο πίσω; Μάλλον πρέπει να κάνω λίγο πίσω.
Τουλάχιστον άμα θέλω να έχω την ηρεμία μου και να φτάσουμε στην Αγγλία πριν σφαχτούμε.

Έφαγα λίγο από το μπρόκολο. Με κοίταξε για λίγο και συνέχισε το φαγητό του χωρίς να πει τίποτα.  Ήξερα ότι ήθελε να πει έτσι κι αλλιώς.
"Γιατί τόση φασαρία αφού στο τέλος θα το φας το μπρόκολο" τον μιμήθηκα στο μυαλό μου.

Άραζα στον καναπέ και έπαιζα με το κινητό μου όσο εκείνος έκανε το ίδιο στο καναπεδάκι του τραπεζιού της κουζίνας.

Το κινητό του χτύπησε και εκείνος πετάχτηκε έξω από το τροχόσπιτο να μιλήσει. Συνήθως δεν τον ενοχλούσε να μιλάει μπροστά μου, τι τον έπιασε τώρα;

Άνοιξα την πόρτα και τον κοιτούσα να μιλάει στο τηλέφωνο απομακρυσμένος αρκετά από το τροχόσπιτο. Στεκόταν μπροστά από το μοναδικό δέντρο του τοπίου.  Με είδε που στεκόμουν στην πόρτα με κοιτούσε για λίγο και ύστερα γύρισε την πλάτη του και συνέχισε να μιλάει.

Μπήκα μέσα και κάθησα στο τραπέζι να ζωγραφίσω.
Έπειτα επέστρεψε και ο Αλέξης και μου φίλησε το κεφάλι καθώς  με προσπερνούσε για να πάει στο δωμάτιο.

"Θα φύγουμε αύριο" μου είπε αργότερα.

"Τι εννοείς; Πριν δεν μου έλεγες πως θα φύγουμε μεθαύριο;" τον κοίταξα με απορία.

"Ποτέ πριν;" ρώτησε στον ίδιο τόνο.

"Πριν που γκρίνιαζες ότι αυτό ήταν στο πρόγραμμα αλλά εγώ δεν σε άκουγα" του υπενθύμισα.

"Α ναι, αλλαγή σχεδίου. Μας κάλεσε ο Antonio να περάσουμε μία μέρα σπίτι του. Έχω να τον δω πολύ καιρό και έχουμε πολλά να πούμε, εξήγησε, και θέλω να γνωρίσεις κάποιον" πρόσθεσε.

"Ποιον κάποιον και γιατί να τον γνωρίσω;" ρώτησα.
Τι λέει τώρα; Από πότε θέλει να μου γνωρίσει αγνώστους;
Σήμερα το πρωί έσκουζε πόσο ανεύθυνη είμαι και πόσο απερίσκεπτα φέρομαι.

"Θα δεις όταν τον γνωρίσεις" απάντησε ξερά.

"Δεν πιστεύω να είναι κανένας νέος ψυχολόγος έτσι, δεν θα αντέξω να κάνεις τα ίδια με τη μάνα μου!" σηκώθηκα αναστατωμένη.

"Τι; Όχι! Δεν είναι ψυχολόγος, φίλος μου είναι" απάντησε μπερδεμένος.

"Και από πότε μου γνωρίζεις εσύ φίλους σου; Την τελευταία φορά που το έκανες αυτό  καταλήξαμε..."  πήγα να πω  πάνω στα νεύρα μου, αλλά σταμάτησα μόλις κατάλαβα ότι άγγιζα το μόνο θέμα που δεν πρέπει να αγγίξω.

Τον κοίταξα μπερδεμένη. Με  μπερδεύει συνέχεια αυτός ο άνθρωπος.

" Έλα πες το" με παρότρυνε ήρεμος.
Πώς γαμάω έτσι τις καταστάσεις κάθε φορά.
Τον κοίταξα χωρίς να πω τίποτα.

"Καταλήξατε να πηδιεστε στο κρεβάτι μου" συνέχισε την πρότασή μου. "Το ξέρω, το θυμάμαι. Ελπίζω όμως πως ο Ίαν έχει περισσότερο μυαλό από τον Josh" πρόσθεσε πληγωμένος και επέστρεψε στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Γαμώτο!