Έρωτας στους δρόμους της Ευρώπης

Να είσαι καλό κορίτσι

Κάσις POV 

Κοπάνησα την πόρτα και στάθηκα λίγο εκεί. Δεν ήξερα για τι είχα θυμώσει περισσότερο. Επειδή μου φώναξε; Επειδή είπε ότι δεν με θέλει γύρω του; Επειδή με είπε ανώριμο κοριτσάκι; Ή επειδή είπε "καλύτερα" όταν του είπα να ξεχάσουμε τα χθεσινοβραδινά; 

Δεν θα πνιγώ πάλι στα αισθήματα μου. Άμα δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα ανώριμο κοριτσάκι, τότε θα του δείξω πόσο ώριμη μπορώ να γίνω. Και να δούμε τότε αν θα μπορεί να το διαχειριστεί αυτό. 

Και οι γονείς μου- οι γονείς μου ήταν οι καλύτεροι γονείς του κόσμου. Με μεγάλωσαν τόσο καλά που τώρα που πέθαναν τους βλέπω το ίδιο πολύ με όσο ζούσαν. Και-και ήταν πάντα εκεί για μένα και δεν πλήρωναν ψυχολόγους για να συζητάω τα προβλήματα μου, γιατί τα συζητούσα όλα μαζί τους. Και δεν ήταν η οικιακή βοηθός αυτή που με βοήθησε όταν μου ήρθε πρώτη φορά περίοδος. Οι γονείς μου ήταν τόσο καλοί γονείς, που τώρα που πέθαναν, νιώθω καλύτερα. Γιατί είναι διαφορετικό να ξέρεις πως η πόρτα υπάρχει εκεί και απλά δεν την ανοίγουν και διαφορετικό να ξέρεις ότι η πόρτα δεν υπάρχει καν.

Καθόμουν στο δωμάτιο για ώρες κοιτώντας το ταβάνι νευριασμένη. Κάπως με έπαιρνε ο ύπνος αλλά δεν ήθελα να βγω από το δωμάτιο, για να πάρω τις πιτζάμες μου. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα στο πάτωμα, μένοντας με το εσώρουχό μου. Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι έτοιμη να κοιμηθώ πλέον. Ίσως ήταν ένα τεράστιο λάθος να πάρω μαζί μου στην Αγγλία. Έπρεπε να μείνω απλά στην Ελλάδα και να πετάξω στην Αγγλία ή να χαλάσω όλα μου τα χρήματα σε πτήσεις προς όλον τον κόσμο. Αύριο κι όλας θα πάω να βρω κάποιον άλλον να οδηγήσει και θα παρατήσω τον Αλέξη εδώ. Δεν τον έχω ανάγκη και προφανώς κι εκείνος θα προτιμούσε να είναι κάπου αλλού τώρα. Στην αγκαλιά της Εύας ίσως που δεν είναι ούτε ανώριμη, ούτε κοριτσάκι. Και με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκα.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου στο δωμάτιο είχε πίσσα σκοτάδι. Πίσω από τα στόρια του παραθύρου διέκρινες μόνο ένα μακρινό φως. Δεν έδωσα σημασία και γύρισα πλευρό για να κοιμηθώ ξανά, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ένιωσα κάποιον να αναδεύεται πίσω μου και να γυρίζει να με αγκαλιάζει. Ο Αλέξης; Γαμώτο. Τότε κατάλαβα πως το όχημα δεν κουνιέται οπότε λογικό ο Αλέξης να ήρθε να κοιμηθεί στο μοναδικό κρεβάτι του τροχόσπιτου. Σιγά σιγά άρχισα να θυμάμαι όσα ειπώθηκαν τις προηγούμενες ώρες και το πείσμα μου μεγάλωνε. Δεν ήθελα να με ακουμπάει. Προσπάθησα να πάρω το χέρι του από πάνω μου, όμως με κρατούσε σφιχτά.