SİLİNMEYEN İZLER (Düzenleniyor)

-BÖLÜM 11- Buzdan Mezar

Aramızda engeller yoktu.. Biz engelin ta kendisiydik.

~
Büyük bir gök gürültüsü almıştı koca çınarı küçük kızdan.. Dalları kırılmıştı koca çınarın.. Küçük kız artık kafasını göğe kaldırdığında onu görmeyecek miydi? Bu ona babasından sonra gelen en büyük acıydı.. Minicik yüreği dayanır mıydı?

Gök gürültüsü koca çınarı devirmek üzereyken, gelen sel felaketinden ikisi de bi haberdi...
~

Yalın'ın anlatımı ile ;

"Anlat artık!!" bağırdım doktora.

"Yalın oğlum sakin ol, henüz bir şey demek için çok erken arkadaşınız hayatta ancak durumu çok kritik.. Yani Bir ihtimal kurtulursa.. Yürüyemeyebilir." olduğum yere yığıldım.

"Nasıl ya? Barış nasıl bir daha Yürüyemeyecek? Ne dediğinin farkında mısın?" Zenyep gözyaşlarına hakim olamıyordu.

"Eğer aramıza dönecekse.." dilim varmıyordu konuşmaya

"Razıyım gelsin! Kardeşim lan o benim. Eksiğiyle fazlasıyla kardeşim!" ellerimi sıkmaktan tırnaklarım derimi soymuştu.

Yoğun bakımın kapısı aniden açıldı. Bir hemşire çıktı.
" Selim bey! Hastadan nabız alamıyoruz!" kan beynime sıçrıyordu. Bu kadar şey üst üste çok fazlaydı. Zeynep'e dokunsan ağlardı, Barış zaten beterdi, Gökay kayıp, ben duman..

Yoğun bakımın kapısının önünde o kadar çok dua ettim ki Allah'a.. Anlatamam. Zeynep başını omzuma yaslamış kara kara düşünüyordu.

Ölmedik ama ölümden beterdi bu.

Köşede biri bana seslendi. Yabancı değildi bu ses. Babam gelmişti.

"Baba?" uykusuz gözler, üşüyen ellerim, yanan boğazım, bitkin bedenim.. Babam halime dayanamadı. Ağladı koca adam. Zeynep'e de bana da aynı anda sarıldı.
Polislere haber vermişler bile. Ancak elimizde sadece Gökay'ı kucağına alıp arabaya bindiren o*ospu çocuğu Adnan'ın kamera kayıtları var. Sonrası kayıplara karışmış.

"Aç mısınız?" Babam halimize çok acımıştı. Canım hiç bir şey yemek istemiyordu. Zeynep zaten konuşmuyordu. Boş boş duvara bakıyordu. Hemşireden Barış'ın telefonunu istedim. Belki bir şeyler bulurdum. Zor da olsa aldık. Duvara yaslanıp kurcalamaya başladım. GPS** uygulaması dikkatimi çekti. Uygulamayı kurcaladığımda buradan bayağı uzakta olan bir nokta işaretliydi ve de hareket halinde. Üzerine tıkladım ve kocaman kırmızı harflerle yazan "çınar" yazısını gördüm. Bu Barış'ın Gökay'a aldığı kediydi. İyiki bana söylemişti. Babamın yanına koşup ona olanları anlattım.

"Gökay kediyi de yanında aldıysa bulabiliriz!" Zeynep kafasını kaldırıp umutla gözlerimin içine baktı. Onun alnını öpüp babama döndüm.

"Buraya adam bırak baba polisleri alıp hemen yola koyulmalıyız!" babam köşede duran altı takım elbiseli adamdan ikisini kapıda durmasını emretti. Zeynep çok yorgundu ama onu yanımdan ayırmam doğru değildi.

"Güzelim sende geliyorsun biliyorum yorgu-" lafımı kesti

"Gidelim." sesi çok sinirli çıkıyordu.

Onu bu kadar sinirli görmemiştim. Hızla hastaneden çıkarken arkama dönüp fısıldadım.

"Onu bulmadan gelmeyeceğim. Söz"

Gökay'ın anlatımı ile ;

Adnan kolumdan zorla tutup arabaya doğru sürükledi beni elimdeki kediyi aldırmadan. Kedi korktukça kaçmak yerine bana daha sıkı sarılıyor sanki benden güç alıyordu. Peki ben şimdi Barış yokken kimden güç alacaktım?
Daha gözyaşlarım kurumadı benim neden art arda geliyor acılar? Adnan cebinden mendil çıkarmaya çalışırken acımdan tekmeyi kasıklarına geçirdim. Acı içinde kıvranırken arabanın şoför koltuğundan bir adam indi. Bu o adamdı. O gün kaçırıldığımızda Zeynep'e ilgisi olan adam. Ona bakmadan ormana doğru koşturdum. Kucağımda da yavru kedi ile. Sakin kalmam lazımdı çünkü kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Adnan ve o adam ile aramızda ortalama yüz elli metre vardı. Kafamın içinde bir yandan barış bir yandan da rüyalarım dönüyordu. Küçük kız aklımdan çıkmıyordu. O sözleri beni ürkütüyordu. Karlar dizime kadar geldiği için zıplayarak koşuyordum. Spor ile ilgilenmemin yararlarından biriydi bu ama benim on adımın onların bir adımına eş değerdi. Yavru kediye çınar diyesim geliyordu çünkü rüyamdaki o ağaç beni çok etkilemişti. Adı da çınar olacaktı. Arkamda kimseler görünmüyordu. Kar fırtınası vardı desem yalan olmaz. Etrafta göz gözü görmüyordu. Bir kaç saniye koştuktan sonra ormanda Adnan'ın çirkin sesinin yankılarını duydum.