SİLİNMEYEN İZLER (Düzenleniyor)

-BÖLÜM 2- Kapan

~

Hayat bazen bize istediklerimizi vermez, yani öyle sanırız aslında.. İnsanlar hayatları boyunca hep bir neden arar, bulsun ya da bulmasın bu bir döngüdür.. Gece başımızı yastığa koyduğumuz zaman silemez misal kimse göz yaşlarımızı.. Varsın bir peçete olmasa hiç yoktan imkansızlara uzattığımız ellerimiz..

~

Gökyüzünü kara bulutlar kaplamıştı ve buğday tarlası kapkara olmuştu.. Küçük kız korkmuyordu çünkü yanında aklında kocaman çınar ağacı vardı.. O varken küçük kız.. Güvendeydi..

~

Zeynep'in Panik atağı vardı ve içeride kilitli kaldığımız için panikleyip sürekli bir şeyler sayıklıyordu.

" burada öleceğim kimse beni bulamayacak ölüp gideceğim Allah'ım çok korkuyorum!!"

Yalın ise Zeynep'i sakinleştirmek için elinden geleni yapıyordu ama nafile çünkü Zeynep aynı şeyleri sayıklayıp sayıklayıp duruyordu.

"Zeynoş sakin ol kuzum korkutuyorsun beni. Hem Yalın'ın omuzu kapı gibidir kırar şimdi kapıyı, değil mi Yalın?" dedim.

"Ya Allah aşkına Denemedim mi Ne yapayım açılmıyor kapıya mı öptüreyim kendimi"
Yalın burundan soluyordu.

O sırada Barış kapıyı tekmelemekten yorulmuş, bize doğru umutsuzca geliyordu.

" Zeynep'in nesi var?" dedi barış korku ile karışık bir ses tonu ile.

Hepimiz aynı anda arkamızı döndüğümüzde Zeynep yere yığılmıştı. Ben ne olduğunu anlamadığım için korkudan çığlık atıyordum yanında. Bayağı paniklemiştm.

Zeynep o an sadece "su.. su" diyordu.
Yalın sinirlenip demir kapının üzerindeki camı eliyle yumruklamaya başladı.

" İyi de orayı kırdın diyelim Zeynep'i nasıl çıkartacağız?" dedi barış.
Haklıydı.

" Ben su bulmaya gidiyorum" dedim. Spor salonun ortasında çömelmiş vaziyetten kalkıp ellerimle üzerimi silkeledim.
Dikkatimi çeken bir şey vardı.

Neden Bütün bunlar birden oldu?
aklımı kurcalayan soruları bir kenara bırakıp Zeynep'e su bulmalıydım. Hava kararmış olmalıydı ki ortalık karanlıktı nereden baksan Yaklaşık dokuz saattir buradaydık Annem kesinlikle deliye dönmüştür. Çünkü hava kararmıştı.
Telefonla beni arıyordur ancak ulaşılamıyordu. Hep sessizdeydi zaten, şarjım da az kalmıştı diye hatırlıyorum.

Aslında ben karanlıktan korkan biriydim neden yanıma kimseyi almadım ki?

Koridorun sol tarafında önce gitmeyi düşündüm çünkü o tarafı daha iyi biliyordum, o taraf kızlara aitti. Ben kapının önünden geçerken sanırım bir siluet gördüm.

Biraz korkmuştum biraz da heyecanla kafamı cama yaklaştırdım.
Biri vardı.. Evet evet biri vardı şu an göz teması kuruyordu ama yüzünde maske vardı. Bana baktığından emindim ama hareket etmiyordu.

"Hey! yardım edin burada kilitli kaldık arkadaşım fenalaştı lütfen!!" dedim yalvarır bir ses tonu ile. adam hala bana bakıyordu
Tepki yoktu, bomboş
Neden Bana dik dik bakıyordu yüzünde göremiyordum ama muhtemelen erkekti.

barış ve Yalın sesimi duymuş olmalı ki bana doğru koşturdular onlarda bu hareketsiz Adamı görünce ister istemez sevindiler onlar da aynı şekilde benim gibi kapıyı açmasını ve burada kaldığımızı söylediler.

Ancak ters giden bir şey vardı..
adam hareket etmiyor ve sadece bize bakıyordu..

Yalın sinirlenip bir küfür savurdu
"Burada oyun oynayacak halimiz mi var sanıyorsun arkadaşım içerde fenalaştı şu kapıyı derhal.. Yoksa çıktığımda sana ne yapacağımı bilirim" dedi sinirle.