Natapos ang buong maghapon na lutang ako. Hindi nawala sa isip ko yung mga eksena kanina.
I mean, I'm used to that kind of insults pero hindi ko alam kung bakit ako nasasaktan ngayon.
Maybe because I clouded my mind na taga-Maynila ako. Maybe I'm good at something and they're not kasi taga probinsya sila.
Well, I'm wrong. I'm nothing. Sa Maynila man o dito sa San Ignacio.
Maaga natapos ang huling klase ko. Nagkaron ng emergency meeting ang buong faculty kaya maaga kaming na-dismiss.
Nagbigay nalang ng kanya-kanyang topics si Ms. Topas para pag-aralan at idi-discuss namin next week sa buong klase.
Hindi naman na ako nabigla na ganoon kaagad ang ibinibigay na gawain sa amin dahil matagal na ngang nagsimula ang klase.
Alas-tres palang ng hapon kaya naisipan kong pumunta nalang ng library para mag-research about sa topic ko.
I am assigned to tackle San Ignacio's local products. Mostly kong nakikita na taniman dito ay Mangahan or Palayan.
San Ignacio's land is rich. Marami din sa mga mamamayan dito ang may saraling sakahan or malalaking lupain.
No wonder the people are rich.
May mga tao rin naman sa library pero kakaunti lang. Halos lahat ng estudyante na nadadaanan ko kanina ay nag-uusap usap sa kanya-kanya nilang pupuntahan.
Buti nalang ay hanggang mamaya pang ala-singko bukas ang library. May time pa ako to do my research.
I picked everything up na about sa history ng San Ignacio, kaso ay kakaunti lang. Malaki man ang San Ignacio ay hindi din ito ganoon kakilala para mailagay sa lahat ng libro.
Maybe I should do some interviews to feature everything in my research.
Hindi ko napansin ang oras. At patapos na rin naman ako. 30 minutes nalang ay magsasara na ang library. Inayos ko na ang gamit ko at isinoli ang mga libro.
Halos wala ng estudyante sa loob ng University. Marahil lahat sila ay nag-gala. Iniikot ko ang paningin ko sa buong eskwelahan. Napakalaki ng buong Ignacio State University. Hindi ko pa nga ata napupuntahan ang ibang parte nito.
It's open grounds is my favorite part. Lalo na ngayong oras. The orange color of the sky is making everything look beautiful. Para kang nasa scene ng isang movie. Leaves from the trees are falling due to the strong wind.
Agad ko ding hinawakan ang laylayan ng dress ko para hindi ito umangat ng dahil sa hangin.
Napangiti ako. This scenery makes me calm. Halos makalimutan ko na ang mga nangyare kanina, kaso hindi ko pa din pala makakalimutan when I saw him standing by the gates of Ignacio State University.
Tutok siya sa phone niya habang nakasandal sa gate at nakapamulsa.
Kahit nagse-cellphone ay parang galit pa din siya. Kawawang cellphone. Pinilit kong huwag gumawa ng ingay papunta sa gawi niya para hindi niya ako mapansin.
Siguro ay hinihintay niya 'yong babae na kasama niya kanina.
Nagkibit nalang ako balikat at dere-derechong lumabas. Hindi ko na din siya pinansin. Binilisan ko rin ang lakad ko ng makalagpas ako sa kanya.
Wala masyadong mode of transportation dito lalo sa ganitong oras. I have no choice but to walk home. It's fine dahil hindi naman ganun kalayo.
Bago pa ako makalayo ay may nagsalita na sa likod kong ikinagulat ko pa. Am I that too preoccupied at hindi ko napansing nasa likod ko na pala siya?
"And where do think you're going?" Ani Eugene na nasa likuran ko lang at sumusunod.
His voice sounds so manly. I think were the same age or maybe he's just older like 1 or 2 years but his voice sounded like he's almost mid 30's.
Lumingon ako sa kanya at hindi sumagot. Lalo kong binilisan lumakad. Hinihingal na ako sa totoo lang. Kulang nalang ay tumakbo ako.
Hindi na ako lumingon pa ulit. Dahil alam kong hindi ako nakalayo sa kanya kahit na binilisan kong maglakad.
Nagulat nalang ako ng bigla akong napaharap sa kanya. I gasped for air when I stopped walking. Hingal na hingal na ako sa pagmamadali.
"I'm sorry." Aniya.
Hindi ako sumagot. Hanggang ngayon hinahabol ko pa din ang hininga ko. Hindi din ako tumitingin sa kanya. He's holding me. I don't mind. I'm too tired to care.
"Via, look at me." He said in a very low voice. Like he's caressing me without even touching me. Posible ba 'yon?
I looked at him and I immediately regret it. His gaze makes me dizzy. His gaze makes me want to cry na ewan. Like he's consoling me by just staring at me.
Hindi ko din alam kung bakit pero parang may biglang pumutok sa loob ko. Like ang tagal kong kinimkim, then all of a sudden lumabas lahat.
Right then and there, I cried. Hard.
I feel like there's fireworks inside me. Unti-unting pumuputok. Sumasabog.
I just cried my heart out. From the insults I get from school to fire that took everything from us. I never shed a tear when that painful things happened to me.
Pero bakit nag-sorry lang siya umiyak na ako? Anong meron? Bakit?
Basta ang alam ko gusto kong ilabas lahat. That's when I felt something warm is wrapped around me.
That manly scent and strong body.
Why am I feeling safe? I just know his name. Nothing more. Pero pakiramdam ko I know him for a very long time to feel this safe.
"I'm sorry." Ulit niya.
Umiling ako habang humihikbi. I'm done crying.
Pinunasan ko ang mukha ko at kumalas sa yakap niya.
Umiling ulit ako.
"It's okay." I said. Pinilit kong ngumiti bago tumalikod at naglakad ulit.
Baka gabihin ako sa daan.
"Ihahatid na kita. Magdidilim na." Aniya at hinila ako papunta sa sasakyan niyang nakaparada sa gilid lang ng gate ng University.
He did not even let me complain. Basta hinila niya nalang ako at ipinasok sa kotse niya.
I want to complain. Pero pagod na pagod na ako.
I just let him do what he wants. Besides this will be the last time na we will have encounters like this. I will try my best to not cross paths with him again.
