I was bullied before nung nasa Maynila pa kami pero eventually napagod din silang harasin ako. Akala ko sa movie mo lang makikita yung gaanong pangbubully. But I'm wrong. Akala ko natatapos na yun sa high school. Hanggang college pala ay uso ang bully.
Umabot pa hanggang San Ignacio. I tried my best na iwasan si Eugene kahit ngayong araw lang. Hindi ko alam kung ano bang swerte ang meron ako at heto siya sinusundan ako.
"Via. Let's talk." Aniya. May kung ano sa akin na gusto kong mag-usap kami pero mas nangingibabaw na gusto kong umiwas sa kanya.
Hindi ako sumagot. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad. Kahit na halos sumigaw na sya ay walang napansin sa amin. Lahat ay busy sa kanya kanya nilang ginagawa.
Nagulat ako ng bigla niyang hinila ang braso ko para mapaharap ako sa kanya. He is fuming mad. Ang lalim na ng hininga nya na hininga palang ay alam mong galit na galit na siya.
Bakit siya galit? Ano ba ang ginawa ko?
"Ano ba yon?" I asked. Tinapatan ko ang galit na nakikita ko sa kanya. I think that shock him a little bit pero agad din nawala.
He's much calm now kesa kanina.
"I brought you lunch." He said while looking at me. Hindi ako makatingin ng matagal sa kanya. Nakaktunaw ang tingin niya na parang pati ang galit na nararamdaman ko ay matutunaw.
"No thank you. Sa tingin ko naman ay natikman ko nayan." I said while raising my eyebrow. "Also, Ron and I will have lunch together." Dugtong ko.
He looked at me like I murder someone. Galit na galit ang kanyang mata pero iba ang nararamdaman ko sa hawak niya sa braso ko.
I can see sadness in his eyes. His stares makes me want to apologize for what I said. Ano ba ang ginawa ko? Mali ba ang sinabi ko. Pati sarili ko ay kinikwestiyon ko na kung mali ba talaga ang ginawa ko. I just told him the truth.
He loosen his grip in my arms at para akong nakaramdam ng panghihinayang. Bakit mo ako binitawan? Bakit gusto kong hawakan mo ulit ako?
Ano tong nararamdaman ko? My mind is laughing at my reaction but my heart is aching.
He did not speak. He did not respond. He just left.
Bakit parang gusto ko siyang habulin at magsorry? Bakit parang ako pa ang mali?
Nakarating ako sa sunod kong klase pero lutang ang isip ko.
Nagulat nalang din ako na kasabay ko na pala si Ron maglakad sa hallway. He is walking like nothing is wrong. Pero ako, ang sama ng pakiramdam ko. May kung anong kulang sa akin. I suddenly have a shallow space in me.
"Ron, sorry. Can we have lunch some other day? May nakalimutan pala akong gawin." I said and rushed to that garden where Eugene first insulted me.
I can see Ron's weak smile. But he still waved at me as I rushed walking past some students. I mouthed sorry and he just smiled.
I hope he understands.
Hindi ko din alam bakit ako dinala ng mga paa ko sa lugar na ito. Hindi pa malinaw sa akin ano ba tong nararamdaman ko. Basta ang alam ko hindi kinakaya ng konsensya ko ang itsura nya kanina nung tinanggihan ko ang lunch na dala niya.
Pati ako ay naguguluhan sa nararamdaman ko.
Maybe this will help me realize what this is. This is foreign to me. But I think I have an idea what this is pero gusto kong iclarify sa sarili ko na mali ako.
I felt this once when I was in high school. But it is not this strong.
I am gasping for air when I reached the entrance to the garden. Again walang mga tao. But I am hoping na nandito siya.
Kinabahan akong bigla ng papasok na ako. Wala akong plano kung ano ang sasabihin o gagawin ko. I can already smell the strong scent of leaves. It calms me a little. It might help me think what I will do later if nandito nga siya.
I sighed when I see that no one is here. Inikot ko ang aking paningin sa buong garden pero wala talagang tao. This is the sign I am looking for. Ngayon malinaw na talaga sa akin ano ba talaga ang nararamdaman ko.
But I am very different with them. He's rich, I'm not.
Natawa ako sa sarili ko. Bakit ba inisip ko na pumunta dito? Umupo ako sa isa sa mga bench kung saan kami unang umupo. Yumuko at tinignan ang paa ko sa lupa. I kicked some of the stones at nagulat ako ng may biglang nagsalita.
"That hurts." A manly voice echoed to my ears. I am not expecting him to be here. Yes, I was. Pero nung nandito na talaga sya ay nagbago na ang isip ko. My feelings for him burned even more when I see him standing in front of me.
"I... I'm sorry." I said at tumayo na rin ako. Akmang aalis na ay hinawakan niya ulit ako sa braso at hinila paupo.
Namumula ang mga pisngi ko. I don't even know how to react. Basta alam ko ay umayos nalang ako ng upo. Hindi na din ako nagsalita.
"Damn! What are you doing?" He asked like I did something wrong. Confusion is very evident in my face.
Wala naman akong ginawa na nakakagalit para ganyan ang reaction niya.
"Gu... gusto ko lang magsorry about kanina. Salamat sa lunch na inaalok mo. Pero may baon naman ako..." I said. I tried to look at him. Pero mali ang ginawa ko.
His gaze made me tremble. Wala akong marinig kundi ang puso ko. I blushed even more. I can hear some birds chirping. Pero natatabunan kaagad ng tunog ng puso ko.
Hindi ako sanay sa nararamdaman ko. Ginawa akong manhid ng Maynila. Pero parang lahat ng pader na itinayo ko ay unti unting nasisira o natutunaw.
Gusto kong sumabog ng marinig ko ang mahinang ungol niya. Para bang nahihirapan siya na ewan. Sinubukan kong tignan siyang muli. Ngayon ay pinipisil niya ang sentido niya na para bang binibigyan ko siya ng sakit ng ulo.
"From now on, we'll eat lunch together." He said. I did not even bother to question why. I just nodded and that makes him smile.
Mas lalo ata akong nahulog sa sarili kong hukay nung ngumiti siya. He has one dimple na sumisilip lang kapag nakangiti siya.
I can't believe I agreed to him na sabay kaming maglulunch araw araw.
A part of me is happy but also there's a part of me that is confused.
For now, hindi na ako nag-isip ng kahit na ano. I just let everything work for now. He handed me a lunchbox na may lamang pasta na sa tingin ko ay carbonara.
May garlic bread ding kasama. Nagulat ako sa sarap nito. My stomach is full and so is my heart.
Ngayon lang ata ako nakaramdam ng ganito. Hindi kami naguusap pero pakiramdam ko kuntento na ako sa ganoon.
Alam kong malayo kami sa isa't isa pero gusto ko munang kalimutan yon. Kahit ngayon lang. I let myself to be happy.
Bukas ay gigising na ako sa panaginip.
