Safe at Night

12

"Khaos! Khaos!" Tinapik-tapik ko ang pisngi niya.

Nagising ako kanina sa daing niya. On the middle of the night there's someone who's having a nightmare no one wished for. Pawisan ito at mabigat ang paghinga niya. Bullet of sweat are on his forehead ng buksan ko ang ilaw para tignan siya.

Niyugyog ko ang balikat nito umaasang magigising siya doon. Ngunit hindi parin, lalo kong nilakasan ang pagyugyog.

"Mom, please, n-no," nahihirapang daing nito.

There's a tears on his eyes that flow on his cheeks. Pinahid ko iyon at muling tinapik ang pisngi niya. "Khaos, wake up."

Bumukas ang mata nito at tumitig sakin. Agaran din siyang umupo kaya napa upo din ako. Huminga itong ng malalim at bumuntong hininga pagkatapos.

"Wait lang ha, kukuha lang kitang tubig," patayo na sana ako ng hawakan nito ang palapulsuhan ko.

"Ako na," He said at tumayo na.

Sinundan ko naman ito palabas, diretsong kusina. Kumuha ito ng baso at binuksan ang fridge para kumuha ng malamig na tubig. Pinanood ko itong umiinom, dahan-dahan at tulala tila may iniisip. Nang matapos ito ay umalis din at pumunta sa veranda kung saan kami kanina kumakanta.

Bumuntong hininga ako at kumuha ng dalawang baso, nagpunta sa fridge para kumuha ng fresh milk. Naglakad ako papunta sa veranda habang hawak hawak ang baso ng gatas sa magkabilang kamay. Naroon siya nakasandal sa may railings, nakatingala sa langit. Lumapit ako rito, humarap siya sakin. Inalok ko siya ng baso ng gatas na para sakanya naman talaga at kinuha niya iyon.

"Pampakalma," Mahinanong sabi ko.

Tinaas niya ng konti ang baso at ngumiti ng tipid. "Thanks."

Iniwas ko ang tingin sa kanya, ngayon ay kita ko ang Main Park ng La Glace, napakalmado nito. Pinakinggan ko ang nasa paligid, sobrang tahimik at mawala kang maririnig kundi ang paghinga namin. Sino pa bang gising sa ganitong oras? kami nalang, o mga mahilig magpuyat o kaya naman ay ang mga nag t-trabaho ng graveyard.

"Ayos ka na ba?" Tanong ko sa kanya.

Humarap ito sakin. "I'm used it."

Nag-alala akong tumingin sakanya. "Madalas bang mangyari sa'yo 'yan?"

He give me lopsided smile, a sad one. Bumuntong hininga siya at naupo sa sahig at tinabi ang hawak na baso. Ginaya ko naman ito, malinis naman.

Tumango siya. "And since then I never felt complete."

"Khaos," Tawag ko rito hindi siya humarap sa akin kaya tumingin nalang din ako sa taas.

I pointed at the cresent moon na kanina niya pa tinititigan. "See how the moon shine for us? Do you see how the moon smile for everyone who stare at her? The moon isn't complete, right? Pero nakakaya niyang magbigay saya sa marami. Isn't moon amazing Khaos?"

Tumingin din ito sa buwan. "And I wish, I am moon."

Tumingin ako sa kanya at binigyan siya ng isang ngiti. "You are a moon, Khaos. You give smile to people you cared for, you may not be the friendliest person I know...but you are the most caring person I've ever met. You made your sister smile, laughed and did the most silliest thing... you made me smile, everytime. It's okay kahit hindi marami, kahit kami muna. And I think It's okay. That means a lot for us who knows you."

Hindi ito nagsalita at alam kong nakikinig siya sakin. Tumingin ako sa buwan, kahit hindi ito buo.

"And just like the moon, Khaos, there will be the time that you will be complete. At gaya rin ng buwan, isa ako sa naghihintay na mabuo siya, isa ako sa mga naghihintay na mabuo ka. Kahit gaano katagal."