Safe at Night

40

"Run away with me." Pag-uulit pa nito. 

Nanghina ang tuhod ko at napahawak sa pinakamalapit na sandalan rito sa gilid ko. "Siraulo ka ba?!" Gulat at pagalit na tanong ko rito.

Umiling ito at seryoso parin nakatingin sa akin. Kinalma ko muna ang sarili ko at  tumayo ng maayos, taas noo ko itong tinignan. "Sabihin mo nga may sayad na ba 'yang utak mo?" I arched my brows. 

Hindi ito sumagot, napapalatak ako. "Hindi kita hinayaang iwan ako para magkaganyan ka, Khaos." Humakbang ako palapit rito at nakasunod ang tingin niya, naupo ako sa dulong parte ng sofa. 

Huminga ako ng malalim. "Since I know you for so long, let me advice you as a friend." Diniinan ko ang mga dulong salita. 

"I didn't expect you to be like this. You were that great guy that I knew. Yes, you were a messed when we started but it doesn't became a barrier for you to be a nice person. Years, we spend years together and that made me the happiest. I willingly gave you my pieces, for you to be happy again." Napatingala ako nang maramdaman ang luha gustong kumawala. "Hindi ko inakala na magiging ganito ka. I thought you left me for better but how come you became worst?" 

Kitang-kita ang sakit sa mata nito, nag-iwas ito ng tingin at napalunok ito. Ilang sandali lang ay narinig ko ang tawa nito ngunit may kasamang sakit. "I was never happy, Night. Never been better either." He whispered.

"First, you escape your wedding at binulabog ako habang bumibili lang sana ng buko juice. Then now, you're asking me to run away with you. That's not possible." I shooked my head. "Fix yourself this time, Khaos." Tumayo ako at kinuha ang bag na ibinato ko kanina rito. 

"I'm beyond fixing." He said bago ko pa mapihit ang door knob. Tinignan ko ito habang nakatingin siya sa kawalan. Umiling-iling ako. "Aalis ako." Iyon lang ang naging paalam.

I spend the day wandering around the mall, doon narin ako kumain. Buti nalang at hindi gaanong matao rito at hindi ako nahihilo. Kanina pa ako bumubuntong hininga, parang ang bigat ng dinadala ko. Problema niya iyon, bakit ko ba pinoproblema?

Gabi na nang balakin kong umuwi, I expected Khaos to leave already pero ang kinagulat ko ay naroon pa rin siya at mahimbing na natutulog sa sofa. Suot-suot parin ang tuxedo at kulay itim na makinang nitong sapatos. Linapitan ko ito, napabuntong hininga ako at lumapit sa paana niya. Dahan-dahan kong tinanggal ang sintas ng sapatos niya, parehong pares ang tinanggal ko at itinabi sa may shoe rack. Naglagay ako ng extrang house slippers sa paanan niya baka sakaling magising ito.

Bakit ko nga ba ito ginagawa? Napailing ako at dumiretso sa banyo upang maligo. May trabaho pa ako bukas ng maaga kaya kailangan ko ng mag-pahinga.

Nagising ako sa dating oras ng gising ko, kapag pala may responsibiidad kana sa buhay mo. When you chose to be independent you have no choice to wake yourself early in the morning and do your routine every morning. Sometimes, It's tiring and no fun at all but you have to endure everything and remember why you started.

Nag-unat ako bago tumayo, inayuos na rin ang kama bago tumungo sa banyo rito sa kwarto. Wearing my usual office attire and block heels matching with my gucci bag na binili ko sa pangalawang sweldo ko. 

I still have one hour before office hour, pagkatapos kong mag-ayos para magmukhang presentable sa trabaho ay lumabas ako sa kwarto. Agad hinanap ng mata ang sofa kung saan ko iniwan kagabi na natutulog si Khaos. He's not there anymore, Iginala ko ang mata ko at nakita ko ang bulto ng katawan nito sa kusina. Wearing just his white polo still tuck in with his slacks. 

I stepped up, The block heels made a loud tug unintentionally. Napangiwi ako ng magtama ang mata namin.

"Morning." He greeted with his manly voice while he continue to cook whatever his cooking.