O n e M o r e C h a n c e [ Completed ]

∆10

[ zawgyi ]

တံခါးေခါက္သံကသိပ္က်ယ္လြန္းတယ္

အိပ္ခ်င္ေနေသးတဲ့ ေရွာင္းက်န္႕က ငုိထားလုိ႕ေဖာင္းအစ္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကုိရေအာင္ဖြင့္ကာ ေလးလံေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြကုိသယ္ျပီး အခန္းဝကုိတေရြ႕ေရြ႕သြားတယ္

မေန႕ညကအေျကာင္းေတြအေတြးထဲျပန္လည္လာတဲ့အခါ ေခါင္းကုိတတ္နုိင္သမ်ွခါရမ္းပစ္လုိက္တယ္
ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့အေျကာင္းေတြလြင့္ပါသြားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ

ႏြားနုိ႕ေလးတစ္ခြက္က အခန္းေရွ႕မွာအသင့္ရွိေနတဲ့အခါ ေရွာင္းက်န္႕တစ္ေယာက္ငုိခ်င္ရက္လက္တုိ႕ျဖစ္လာတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဂရုမစုိက္ပဲပစ္ထားရင္ေတာင္ ေက်းဇူးတင္မိမယ္ထင္တယ္.. အခုေတာ့ ဒြိဟျဖစ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ ဒီလူအနားကေန သူမခြာခ်င္ေတာ့ဘူး ဒီလူကုိသူေမ့မပစ္နုိင္ေတာ့ဘူး...

. . . . .

" ဒီေန႕ေတာ့ေစာေနသလုိပဲ "

အနားမွာကပ္ထုိင္လုိက္တဲ့ မိန္းကေလးကုိေမာ့ျကည့္ျပီး ရိေပၚကျပဳံးျပလုိက္တယ္

" ေနပါ.. ဝတ္ေက်တန္းေက်အျပဳံးေတြငါမလုိခ်င္ဘူး
ညကေရာဘာေတြဆက္ျဖစ္ေသးလဲ "

" ငုိသြားတယ္.. သူအရမ္းငုိသြားတယ္ "

" နင္မရွင္းျပလုိက္ဘူးလား မေတာ္တဆဆုိတာ..ငါတုိ႕နွစ္ေယာက္ကဘာမွမဆုိင္ဘူးဆုိတာ "

အားမလုိအားမရျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးကုိျကည့္ျပီး ရိေပၚကေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႕
ရွင္းျပဖုိ႕အတြက္ ဘာမွသက္ဆုိင္မေနတဲ့သူတုိ႕နွစ္ေယာက္အေျကာင္းကုိ ဘယ္လုိေျပာမွ သူမ နားလည္နုိင္မွာလဲ

" နင္မပင္ပန္းဘူးလား "

" ဘာကုိလဲ "

" ပင္လယ္ျကီးကုိျကည့္ေနရတာ မပင္ပန္းဘူးလားလုိ႕
ပင္လယ္ျကီးကလွတာမွန္ေပမယ့္ နင့္အတြက္ေတာ့မတူဘူးေလ နင္အသိဆုံးပါ "

လွဳိင္းေတြတဝုန္းဝုန္းထေနတဲ့ေရျပင္က်ယ္ျကီးကုိျကည့္ျပီး အတိတ္ေတြကုိသတိရမိတဲ့အခါ ရိေပၚ့အျပဳံးေတြကအသက္မဝင္ေတာ့သလုိပဲ...